Δευτέρα, 00:01 - 21/12/2020

  Tweet

Στα πολιτικά, αν υπάρχει κάτι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (και θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ), είναι ότι οι υπουργοί που συγκεντρώνουν τις περισσότερες θετικές γνώμες έχουν την ευθύνη των κρίσιμων τομέων, επί των οποίων εστιάζεται η κριτική της αντιπολίτευσης. Πρώτος είναι ο Κικίλιας, ακολουθούν ο Δένδιας, ο Θεοδωρικάκος και ο Χρυσοχοϊδης. Εδώ βέβαια υπάρχει και μία επιφύλαξη για την αξιοπιστία του ευρήματος: ίσως οι πολίτες να μην αξιολογούν έργο και απλώς να επιλέγουν τους πιο προβεβλημένους υπουργούς. Όλοι τους, πάντως, πολιτικοί αρχηγοί και υπουργοί συγκεντρώνουν περισσότερες αρνητικές, παρά θετικές γνώμες. Υπάρχει μόνο μία εξαίρεση. Ο Νίκος Χαρδαλιάς. Αξιολογείται θετικά από το 45,5% του δείγματος αν και τον Ιούνιο το ποσοστό αυτό ήταν στο 57,4%. Προφανώς και εδώ παίζει ρόλο η καθημερινή τηλεοπτική παρουσία και το ύφος, αλλά ταυτοχρόνως έχει χτίσει και ένα προφίλ του αεικίνητου στελέχους που οργώνει την Ελλάδα και παίρνει μέτρα, κάτι σε «πατερούλης». Ο Χαρδαλιάς πάει σετ με τον Τσιόδρα. Οι θετικές γνώμες για τον γιατρό παραμένουν περισσότερες από τις αρνητικές. Από όλα τα πρόσωπα της έρευνας είναι εκείνο με τη μεγαλύτερη δημοφιλία, στο 56,2%. Τον Ιούνιο οι θετικές γνώμες ήταν στο 71,1%. Και αυτό είναι μία ένδειξη για την ευρύτερη τάση που αποτυπώνει η έρευνα. Ο κόσμος κουράστηκε. Η κοινή γνώμη αξιολογεί την υγειονομική κρίση και την ανεργία με διαφορά τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας. Ακολουθούν τα οικονομικά και το Μεταναστευτικό. Η εγκληματικότητα έχει υποχωρήσει σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα ενδιαφέροντος. Τα δε θέματα περιβάλλοντος, ουσιαστικά δεν υφίστανται για την ελληνική κοινή γνώμη. Και αν ρωτήσεις τον μέσο Ελληνα να σου πει με δύο λέξεις τι αισθάνεται για το παρόν και το μέλλον της χώρας, το 54% ξεκινά με «φόβο». Ακολουθεί η «ελπίδα» με 37,9% και από δίπλα, με 37,3%, η «οργή». «Υπερηφάνεια» αισθάνεται το 10,3% και «σιγουριά» το 9,6%. Ναι, όλες οι δημοσκοπήσεις παραδοσιακά αποτυπώνουν την πεσιμιστική διάθεση των ανθρώπων που πάντα, σε αντίστοιχες ερωτήσεις, προτιμούν να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. Όμως εδώ βλέπουμε το συλλογικό θυμικό να κυριαρχείται από ένα μίγμα φόβου, ντροπής και οργής. Αισιόδοξοι δηλώνουν κάτω από το 10% του δείγματος. Το 63,8% πιστεύει ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά. Και ναι, οι άνθρωποι φοβούνται για την υγεία, την εργασία τους, τα εισοδηματικά τους. Φοβούνται και ότι θα γίνει κάτι με την Τουρκία.

Πώς μεταβολίζονται όλα αυτά σε πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά; Δεν είναι εύκολο να το προβλέψουμε καθώς δεν γνωρίζουμε και πόσο θα διαρκέσουν. Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το τέλος της πανδημίας και την κατάσταση της οικονομίας. Ωστόσο σε πρώτη ανάγνωση, μία κοινωνία που ανησυχεί, φοβάται, αισθάνεται οργή και ντροπή, είναι ιδανική θερμοκοιτίδα για τον λαϊκισμό. Εμείς βέβαια έχουμε αντισώματα από την τελευταία δεκαετία, αλλά, αλήθεια, ξέρει κανείς πόσο καιρό μένουν ενεργά;

Κώστας Γιαννακίδης (Protagon)