Με την υγειονομική κρίση του Covid – 19 να έχει πλέον
μετατραπεί σε μια παγκόσμια οικονομία κρίση. Το μεγάλο
ερώτημα που υπάρχει σε όλους, είναι πόσο εύκολο είναι αυτή η
κρίση να ξεπεραστεί. Όπως λοιπόν έγραψε στο Reuters, ο Hugon
Dixon oι κυβερνήσεις θα
κληθούν να καλύψουν υψηλότατες δαπάνες, προκειμένου να
μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στον κορωνοϊό, εάν δεν φανούν
προσεκτικές.
Σύμφωνα με την άποψη του
Dixon,
κλειδί στην υπόθεση είναι να αποφύγουν στρατηγικές οι οποίες
προκαλούν παράλυση στον οικονομικό μηχανισμό με το να τον
διακόπτουν και μετά να τον θέτουν εκ νέου σε λειτουργία και
να τον σταματούν ξανά. Και αυτό θα σήμαινε ότι οι οικονομίες
εξέρχονται από την καραντίνα απλώς και μόνο για να μπουν σε
μια νέα. Κάτι τέτοιο, όμως, θα αποτραπεί μόνον εάν η
στρατηγική εξόδου από την κρίση σχεδιαστεί ορθώς και όχι
βιαστικά. Οι επενδυτές δεν πρέπει να ανησυχούν πολύ για τη
σύντομη δραστική περιστολή του ΑΕΠ. Μεγάλα τμήματα της
διεθνούς οικονομίας θα πρέπει να τεθούν εκτός λειτουργίας,
ούτως ώστε ο κορωνοϊός να μην υπερφορτώσει τα συστήματα
υγείας και να σκοτώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από
όσους θα είχε εάν δεν λαμβανόταν το μέτρο αυτό.
Ωστόσο, οι
επενδυτές θα πρέπει να ανησυχούν για το διογκούμενο
δημοσιονομικό κόστος, το οποίο απορρέει από τα γενναιόδωρα
προγράμματα δημοσίου χρήματος για τη στήριξη της οικονομίας
και με τη διάρκειά τους. Ουδείς γνωρίζει πόσο μεγάλο θα
είναι το τελικό κόστος, αλλά θα προκαλούσε έκπληξη εάν ήταν
μικρότερο του 10% του ΑΕΠ των πλουσίων χωρών. Επιπλέον, θα
μπορούσε να είναι και πολλαπλάσιό του, εάν η καραντίνα και η
απαγόρευση της κυκλοφορίας συνεχιστούν επί μακρόν. Η
διάρκεια των περιορισμών θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από την
αποτελεσματικότητα της μάχης κατά του ιού. Η κρίση δεν θα
τελειώσει μέχρι να βρεθεί και να δοκιμασθεί ένα εμβόλιο.
Αυτό, όμως, μπορεί να χρειαστεί ένα χρόνο ή και παραπάνω,
οπότε φαίνεται απίθανο να μπορεί να διατηρηθεί η καραντίνα
για τόσο πολύ. Δοθέντος αυτού, υπάρχουν δύο βασικές
στρατηγικές εξόδου. Η μία αφορά την άρση των περιορισμών
μετά την κορύφωση του πρώτου κύματος κρουσμάτων, οι οποίοι,
όμως, θα τεθούν ξανά σε εφαρμογή αμέσως πριν ξεσπάσει με
σφοδρότητα νέο κύμα. Θα μπορούσαν να υπάρχουν αρκετοί
τέτοιοι κύκλοι μέτρων αναλόγως της εξάπλωσης της ασθενείας
και του χρόνου για τη δημιουργία εμβολίου. Η άλλη είναι μια
ελεγχόμενη έξοδος με σταδιακή άρση περιορισμών, αλλά, αφ’ ης
στιγμής παύσουν να ισχύουν, δεν θα επανέλθουν ποτέ.
Η
τελευταία επιλογή είναι η προτιμώμενη για την οικονομία,
τους επενδυτές και προφανώς για την κοινωνία, αρκεί να
μπορεί να εφαρμοσθεί. Διότι άρση και επαναφορά των
περιορισμών ουσιαστικά σημαίνει ότι η οικονομία στην
πραγματικότητα δεν πρόκειται να λειτουργήσει κανονικά, έως
ότου βρεθεί εμβόλιο. Ελάχιστες επιχειρήσεις θα αισθάνονται
σίγουρες για να προσλάβουν υπαλλήλους και να κάνουν
επανεκκίνηση, ενώ για επενδύσεις ούτε λόγος. Το
δημοσιονομικό χτύπημα θα είναι τεράστιο. Εάν οι κυβερνήσεις
δεν οργανώσουν την έξοδο από την καραντίνα, η ιστορία θα
επαναληφθεί. Η αξιοπιστία των κυβερνήσεων θα διαλυθεί και
κανείς πλέον δεν θα τις πιστεύει οποιοδήποτε σχέδιο δράσης
και αν ανακοινώσουν.
|
