Παγκοσμίως, οι ηγέτες καλούνται να αντιμετωπίσουν έξι
βασικές προκλήσεις για ένα πιο βιώσιμο μέλλον.
Όπως έγραψαν στο Bloomberg οι Jessica Shannon και Kevin
Burrowes, ενδεχομένως οι προσεγγίσεις και οι λύσεις να
διαφοροποιούνται αναλόγως τη χώρα. Ωστόσο, η ανάληψη
ουσιαστικών δράσεων είναι επωφελής για όλους.
– Οικονομία. Το παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4,3% το 2020,
ενώ το 2021 προβλέπεται μέτρια ανάκαμψη αναλόγως και της
επιτυχίας του εμβολιασμού κατά της COVID-19 και των
κυβερνητικών πολιτικών για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα
και τη μείωση του χρέους του δημοσίου.
– Υγεία. Οι παγκόσμιες δαπάνες για την υγεία αναμενόταν να
σημειώσουν πτώση κατά 1,1% το 2020 λόγω της αναβαλλόμενης
περίθαλψης, η οποία αυξάνει τις προκλήσεις. Σε μεσοπρόθεσμο
και μακροπρόθεσμο ορίζοντα, οι κυβερνήσεις χρειάζεται να
προσδιορίσουν πώς θα καταστήσουν το σύστημα υγείας πιο
ανθεκτικό.
– Εκπαίδευση. Πριν από την πανδημία, οι περισσότεροι μαθητές
παγκοσμίως αποφοιτούσαν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση
χωρίς βασικές δεξιότητες ζωής. Πλέον, οι κυβερνήσεις
δέχονται πιέσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας και την
αναβάθμιση δεξιοτήτων.
– Εθνική ασφάλεια. Ο ρόλος των δυνάμεων ασφαλείας έχει
διευρυνθεί. Οι πολιτικές φύλαξης των συνόρων αλλάζουν, το
έγκλημα αυξήθηκε κατά την πανδημία και η κυβερνοασφάλεια
αναδεικνύεται σε ισοδύναμο ή και μεγαλύτερο κίνδυνο από τη
φυσική ασφάλεια.
– Κλίμα. Οι κυβερνήσεις υιοθετούν φιλόδοξες ατζέντες για το
κλίμα, αλλά λίγες έχουν επιτύχει τους στόχους της Συμφωνίας
του Παρισιού. Ακόμα και κυβερνήσεις που δεν υποστηρίζουν την
απεξάρτηση από τον άνθρακα ή την καθαρή ενέργεια, θα
χρειαστεί να καταρτίσουν στρατηγικές για την αντιμετώπιση
των καταστροφών και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
– Εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις ενισχύθηκε
στην αρχή της πανδημίας αλλά μειώθηκε κατά τη διάρκεια του
σταδίου ανταπόκρισης. Η έλλειψη σαφήνειας σχετικά με τους
ρόλους και τις αρμοδιότητες των εθνικών έναντι των τοπικών
κυβερνήσεων κάνει τους πολίτες να αισθάνονται ευάλωτοι. Πώς
μπορούν όμως οι κυβερνήσεις να επιταχύνουν προς την επίτευξη
πιο ισχυρών, ανθεκτικών και ανοικτών προς τη διαφορετικότητα
κοινωνιών;
– Ψηφιοποίηση. Η διαμόρφωση ψηφιακής ατζέντας θα ενισχύσει
την πρόσβαση των πολιτών στις υπηρεσίες, την εκπαίδευση, την
υγεία και στα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας με τις ψηφιακές
πλατφόρμες να έχουν εξισορροπητικό ρόλο.
– Συνεργασίες. Οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα
αποτελούν συνήθη χρηματοδοτικό μηχανισμό για υποδομές
μεγάλης κλίμακας, αλλά συνήθως έχουν διεκπεραιωτικό
χαρακτήρα. Μακροπρόθεσμες συμπράξεις μεγαλύτερης συνεργασίας
επιταχύνουν την ανάκαμψη, την καινοτομία και την ανάπτυξη.
– Πράσινα προγράμματα. Πολλές κυβερνήσεις ενσωματώνουν τις
υποδομές στα πακέτα κινήτρων. Αυτές οι επενδύσεις αποτελούν
οικονομικούς πολλαπλασιαστές καθώς για 100 δισ. δολ. που
επενδύονται, δημιουργούνται έως και 1 εκατ. θέσεις πλήρους
απασχόλησης.
Είναι σημαντικό για όλες τις κυβερνήσεις να εξετάσουν πέντε
δράσεις που θα συμβάλουν στη βιώσιμη επιτυχία:
– Διάλογος και συνεργασία. Χρειάζεται να αξιολογήσουν τα
συμφέροντα όλων των ενδιαφερόμενων μερών.
– Σαφής ανάλυση. Οι ολοκληρωμένες αναλύσεις που βασίζονται
σε δεδομένα, βοηθούν τις κυβερνήσεις στη λήψη
εμπεριστατωμένων αποφάσεων και χρειάζεται να περιλαμβάνουν
παγκόσμια και τοπικά δεδομένα.
– Διαχείριση προτεραιοτήτων. Καθώς η κρίση συνεχίζεται
παράλληλα με την ανάκαμψη, οι προτεραιότητες μεταβάλλονται
και ο κρατικός προγραμματισμός πρέπει να είναι ευέλικτος.
– Προτεραιότητα σε λύσεις που προάγουν την ισότητα. Η
ανισότητα αποτελεί ταυτόχρονα αιτία και αποτέλεσμα των
προκλήσεων και οι κυβερνήσεις πρέπει να προχωρήσουν σε
διορθωτικές κινήσεις στις κοινότητές τους χωρίς αποκλεισμούς.
– Ισορροπία μεταξύ άμεσων και μακροπρόθεσμων αναγκών. Οι
κυβερνήσεις προτεραιοποιούν την άμεση αντιμετώπιση των
προβλημάτων των πολιτών, εις βάρος των μακροπρόθεσμων στόχων.
Ωστόσο, οι αποφάσεις χρειάζεται να αφορούν τόσο το παρόν όσο
και το μέλλον.
|
