Το πρόβλημα στην παρούσα φάση δεν είναι αν θα γίνει ή όχι ο EastMed. Αλλωστε η υλοποίησή του αμφισβητείτο ανοιχτά εδώ και χρόνια, ασχέτως αν η τάση αυτή υποβαθμιζόταν παντοιοτρόπως. Παρά το γεγονός ότι ο EastMed ήταν συνδεδεμένος με τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά και συνέβαλε ευθέως στη διαφοροποίηση των πηγών φυσικού αερίου για την Ε.Ε. Οι αμερικανικές απόψεις είναι επίσης γνωστές. Ο ίδιος ο Αμος Χόκσταϊν είχε παραδεχθεί δημόσια το 2019 ότι τη διετία 2015-2017, περίοδο ζυμώσεων για πιθανή επίλυση του Κυπριακού, πρότεινε στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μια όδευση του αγωγού από την Κύπρο προς την Τουρκία. Δεδομένου, βεβαίως, ότι θα λυνόταν το Κυπριακό. Ως εκ τούτου, οι δεύτερες σκέψεις και η αμφιθυμία των ΗΠΑ έναντι του EastMed είναι μια μάλλον σταθερά στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.  

Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι όμως αυτές οι μετατοπίσεις ή επανεμφανίσεις θέσεων. Το πρόβλημα στην παρούσα φάση είναι ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αποφασίσει πως η ώρα για την επιστροφή μιας ισχυρότερης Τουρκίας, με μεγαλύτερο περιφερειακό ρόλο, περνάει μέσα από τον περιορισμό των ελληνικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Παρά το γεγονός ότι η αναζήτηση παραγόντων εξωτερικής εξισορρόπησης από την πλευρά της Αθήνας είναι ορθή και επιβεβλημένη –άλλωστε δεν γίνεται διαφορετικά– έχει έλθει η ώρα για μια σοβαρή συζήτηση περί του τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση που η Αγκυρα, εκμεταλλευόμενη τον γεωστρατηγικό όγκο και βάθος της Τουρκίας, επιτύχει να εξουδετερώσει τη διεθνή εκστρατεία της Αθήνας. Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)