Το 2050 ο
πληθυσμός της Ελλάδας θα είναι μόλις 8,8
εκατομμύρια, εκ των οποίων περίπου 3
εκατομμύριαθα είναι πάνω από 65 έτη. Για πρώτη
φορά από τότε που γίνονται μετρήσεις οι
γεννήσεις στη χώρα υποχώρησαν κάτω από τις
100.000 σε ετήσια βάση, ενώ ο δείκτης
γονιμότητας – 1,38 παιδιά ανά γυναίκα – είναι
από τους χειρότερους στον κόσμο.
Το δημογραφικό,
όπως και στην Ευρώπη,
είναι από τα βασικά
προβλήματα που θα
κληθούν άμεσα να
αντιμετωπίσουν οι
κυβερνήσεις. Το ασφαλιστικό μας
σύστημα θα χρειαστεί εκ
βάθρων αναδιάρθρωση αφού
οι εισφορές των νέων
εργαζομένωνθα φτάνουν(;)
μόνο για να δοθούν στην
κυριολεξία συντάξεις
πείνας.
Πώς όμως κάποιος νέος θα
κάνει οικογένεια με 600
ευρώ τον μήνα; Αυτή
είναι και η ουσία του
προβλήματος. Οι
πολιτικές που θα
ακολουθηθούν θα πρέπει
να έχουν κοινή
συνισταμένη την αύξηση
των μισθών και του
βιοτικού επιπέδου,εκτός
βέβαια από τα επιδόματα
για τον αριθμό των
παιδιών που δίδονται και
σήμερα. Οι
καλοπληρωμένες όμως
δουλειές είναι
αποτέλεσμα σταθερών
υψηλών ρυθμών ανάπτυξης
και προσέλκυσης
επενδύσεων ώστε να
δημιουργηθεί ο
απαραίτητος πλούτος που
θα διανεμηθεί στη
συνέχεια.
Από εφέτος γίνεται μια
καλή αρχή αφού η
ανάπτυξη θα προσεγγίσει
το 7%. Οι στόχοι πρέπει
να είναι ξεκάθαροι και
να υπηρετηθούν από το
πολιτικό προσωπικό: Μέσα
από ένα ισχυρό πρόγραμμα
δημοσίων επενδύσεων και
κυρίως από τη δυναμική
των ιδιωτικών
επιχειρήσεωνθα πρέπει να
επιτευχθεί μείωση της
ανεργίας 10,5% έως το
2024, κάλυψη του
επενδυτικού κενού των
100 δισ. που προκάλεσε η
οικονομική και πανδημική
κρίση, αλλά και να δοθεί
πραγματική ανάσα στους
δανειολήπτες με
ρυθμίσεις δανείων.
Κομβικός θα είναι και ο
ρόλος των
επιχειρηματιών. Τα
επερχόμενα κέρδη
επιβάλλεται να
επιστρέψουν στην
κοινωνία και να
ανταμείψουν τους
εργαζομένους.