Με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ιδιωτεύει μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και την Ανγκελα Μέρκελ να ετοιμάζεται να ακολουθήσει το παράδειγμά του τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, ο Βάιντμαν ήταν από τους τελευταίους Γερμανούς σε θέση κλειδί, από αυτούς που μας συστήθηκαν με επιθετικό τρόπο στη δεκαετία των μνημονίων. Ο Μάριο Ντράγκι όταν βρισκόταν στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποκαλούσε τον Βάιντμαν «Nein zu allem», «κύριο Οχι σε όλα». Η διάδοχός του Κριστίν Λαγκάρντ, είχε βρει τον τρόπο να τον χειρίζεται. Κάποιοι δεν ξεχνούσαν ότι η πιο ήπια σχέση που είχε με τη γαλλίδα επικεφαλής της ΕΚΤ, οφειλόταν στο γεγονός ότι και οι δύο αποτελούσαν επιλογές της Ανγκελα Μέρκελ.

Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την αποχώρησή του ως ένδειξη διαμαρτυρίας, για το ισχυρό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Κριστίν Λαγκάρντ κόντρα στα πιστεύω του, που είναι η ανάγκη αύξησης των επιτοκίων. Ακόμα και στην ανακοίνωση της αποχώρησής του δεν παρέλειψε να προειδοποιεί για τους κινδύνους από την αύξηση του πληθωρισμού. Σημάδι ότι δεν έχει καταθέσει τα όπλα. Αλλωστε η μεγάλη μάχη για το τι θα γίνει με τα επιτόκια και τα μέτρα ρευστότητας του Covid, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει προγραμματίσει να τα εξετάσει στη συνεδρίαση του Δεκεμβρίου, όπου ο Βάιντμαν θα είναι παρών. Πιστεύει κανείς ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο συγκεκριμένος επίμονος χαρακτήρας, θα κάνει πίσω στην τελευταία του «παράσταση»; Δύσκολο. Μια μετάθεση της συζήτησης, θα βολέψει όλη την Ευρώπη και κυρίως την Ελλάδα, που συνεχίζει να απολαμβάνει των προνομίων της ΕΚΤ κατ’ εξαίρεση, παρά την αντίθετη γνώμη του Βάιντμαν.

Με την αποχώρηση του Βάιντμαν κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο στην πρόσφατη ευρωπαϊκή οικονομική ιστορία. Κλείνει και ένα κεφάλαιο για την Ελλάδα. Αυτό του «κακού» και του «καλού» αστυνομικού. Ο Βάιντμαν έπαιζε επί χρόνια με χαρά τον «κακό» αστυνομικό.

Πάντα απέναντι σε όσους μιλούσαν υπέρ της στροφής στη δημοσιονομική χαλαρότητα. Σταθερά αρνητικός στην καταστρατήγηση των κανόνων. Αλλά σε περιπτώσεις η στάση του έφτανε στα όρια της εμμονής. Είχε αντιδράσει έντονα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (ούτε λόγος για συμμετοχή της Ελλάδας), που έδωσε πνοή στην ευρωπαϊκή οικονομία από το 2015 και μετά. Σε όλο αυτό το διάστημα ζητούσε την κατάργησή του και την αύξηση των επιτοκίων. Σκληρός αλλά δίκαιος και ρεαλιστής. Ισως ο μόνος από τους Ευρωπαίους που υποστήριζε από το 2012, ότι η σωστή λύση για την Ελλάδα προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές, ήταν το κούρεμα χρέους. Πρόσθετε ότι αυτό θα έπρεπε να δοθεί ως αντάλλαγμα στις μεταρρυθμίσεις.

Θα μείνει στην ιστορία όμως και για την προφητική δήλωση που είχε κάνει μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. «Ελπίζω», είχε πει, «η νέα ελληνική κυβέρνηση να μη δώσει υποσχέσεις που δεν μπορεί να τηρήσει και η χώρα να αντέξει οικονομικά». Ακολούθησε το τρίτο μνημόνιο…

Νίκος Φιλιππίδης (in.gr)