Γιατί η Γαλλία δεν έχει ιδιωτικές πανεπιστημιακές σχολές νομικής ή ιατρικής; Ενώ η Κύπρος έχει. Γιατί η Βρετανία επιβάλλει δίδακτρα ακόμη και στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Σκέφτηκα το πολύ απλό. Αν κάποιος επιχειρηματίας στη Γαλλία αποφάσιζε να επενδύσει σε ιατρική σχολή, θα έπρεπε να πείσει ότι τα δίδακτρα που ζητεί αξίζουν περισσότερο από τη δωρεάν εκπαίδευση των δημόσιων σχολών – καμιά τριανταριά, αν δεν κάνω λάθος. Δεν αμφιβάλλω ότι στην Ελλάδα οι ιατρικές σχολές δημιουργούν όρους υψηλού ανταγωνισμού για οποιονδήποτε ιδιώτη. Το ελπίζω τουλάχιστον, διότι η καρδιολόγος μου έχει αποφοιτήσει από μιαν απ’ αυτές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι γίνεται με τις ανθρωπιστικές σπουδές. Από τη μετριότητα ενός φιλολόγου δεν κινδυνεύεις να πεθάνεις. Ομως κινδυνεύεις να ζήσεις χωρίς να μπορείς να διαβάσεις και να μιλήσεις, άρα να σκεφτείς. Και επειδή το πανεπιστήμιο σε προετοιμάζει για να ζήσεις, και όχι για να πεθάνεις, είναι εξίσου σημαντικό. Στις δημοκρατικές κοινωνίες αυτά δεν λύνονται με τη νομοθεσία. Οι νόμοι υπάρχουν για να ρυθμίζουν την πραγματικότητα και όχι για να τη διαμορφώνουν.

Η συζήτηση με τη φίλη εκπαιδευτικό έγινε με αφορμή τον ξυλοδαρμό του καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και τις καταλήψεις στο Αριστοτέλειο. Η δράση συμμοριών του υποκόσμου στα πανεπιστήμια δεν είναι ζήτημα που αφορά το υπουργείο Παιδείας. Αφορά την αστυνομία. Η κατάληψη στο Αριστοτέλειο δεν διαφέρει από την κατάληψη του σπιτιού του Αλέξανδρου Σβώλου στην οδό Φερών, στο κέντρο της Αθήνας. Και αυτή είχε εκκενωθεί, και πάνω από ένα χρόνο τώρα «ανακαταλήφθηκε» χωρίς να το πάρει είδηση κανείς. Η φύλαξη των πανεπιστημίων είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας, της κανονικής. Τα πανεπιστήμια είναι δημόσια περιουσία. Η αστυνομία οφείλει να τα προστατεύει όπως την πλατεία Συντάγματος – για να μη χάσουμε και το χιούμορ μας.

Η δουλειά του υπουργείου Παιδείας είναι άλλη. Είναι δυνατόν άνθρωπος που κατηγορείται για απεχθείς πράξεις, όπως το θύμα της επίθεσης στο Οικονομικό, να συνεχίζει να διδάσκει; Οταν το διάβασα, αισθάνθηκα για μία ακόμη φορά στη ζωή μου αφελής. Και σκέφτηκα ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς κρίνεται το παρόν και το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου. Αχ, ρε Καποδίστρια. Τι σου ‘μελλε να πάθεις.

Τάκης Θεοδωρόπουλος (Καθημερινή)