Η ίδια δηλώνει πως είναι κατά το 1/3 Μάργκαρετ Θάτσερ και κατά τα 2/3 Άνγκελα Μέρκελ. Τίποτε το παραδοσιακά γαλλικό δηλαδή. Εκτός από τα εκλεκτά και κομψά ταγεράκια, τα οποία ωστόσο δεν κερδίζουν από μόνα τους εκλογές. Η Βαλερί Πεκρές τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής. Νίκησε όλους τους ενδοπαραταξιακούς αντιπάλους της υπό κατάρρευση γαλλικής δεξιάς. Κατάφερε να εμφυσήσει μία κάποια αισιοδοξία στο στρατόπεδο της συντηρητικής παράταξης. Προκάλεσε αναστροφή του ρεύματος μετακίνησης μεγάλου όγκου παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων στους δύο ακροδεξιούς υποψηφίους: τη Μαρίν Λεπέν και τον ανεκδιήγητο πλην όμως δημοφιλή Ερίκ Ζεμούρ, ένα απίστευτο μίγμα ρατσιστή, εθνικιστή, αντιισλαμιστή, αντιαμερικανού και αντιευρωπαϊστή όλα αυτά με μεγάλη δόση «γαλατικού αστισμού» και παραδοσιακού καλοπερασάκια. Όσο και αντιαισθητικό και χυλώδες να ακούγεται αυτό το μίγμα, δηλαδή αυτή η ακραία εκδοχή ενός Τραμπ, του οποίου είναι θαυμαστής, ο Ζεμμούρ επιπλέει στην ελώδη επιφάνεια της γαλλικής πολιτικής ακαθαρσίας συσπειρώνοντας ότι πιο ακραίο ακροδεξιό στοιχείο κυκλοφορεί στα παρισινά σοκάκια.

Η νέα ηγέτης των Γάλλων Ρεπουμπλικάνων, των διασπασμένων τάσεων του Γκωλισμού και των νεωτερικών δεξιών εκδοχών, η Βαλερί Πεκρές, αυτή λοιπόν η οποία δηλώνει πως θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας, απειλεί την κυριαρχία του Μακρόν αρκεί να περάσει στον Β’ γύρο των προεδρικών εκλογών του 2022, να υπερφαλαγγίσει δηλαδή τους υποψηφίους της διασπασμένης Ακροδεξιάς. Εκεί, στον Β’ γύρο, θα «μιλήσουν» άλλες δυναμικές και θα αντληθούν ψήφοι από περίεργα συνεργαζόμενες δεξαμενές ψηφοφόρων. Κατά τους αναλυτές, πολύ λίγοι αριστεροί ψηφοφόροι θα τρέξουν να ψηφίσουν σε έναν δεύτερο γύρο που θα κρίνει την νίκη ενός Κεντροδεξιού Μακρόν κόντρα σε μία αμιγώς Δεξιάς Πεκρές. Δεν είναι αυτή μία μάχη που εύκολα γοητεύει έναν σοσιαλιστή ή κομμουνιστή ψηφοφόρο. Όμως αυτή η «αριστερή ψήφος» θα ήταν πιθανότατα η «σταγόνα» που θα μπορούσε να κρίνει την νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν.

Η μάχη των εντυπώσεων

Είναι η πρώτη γυναίκα πολιτικός της Δεξιάς η οποία επιβάλει την πολιτική της παρουσία στην παραδοσιακά ανδροκρατούμενη και αρκούντως φαλλοκρατική συντηρητική παράταξη. Πρώην φανατική οπαδός του Ζακ Σιράκ, στην συνέχεια στο περιβάλλον του Αλάν Ζυπέ, η Βαλερί Πεκρές κατέληξε με την ίδια δόση φανατισμού να ενταχθεί στον περιβάλλον του Φιγιόν. Με λίγα λόγια η σημερινή ηγέτης της γαλλικής δεξιάς δεν άφησε «μαγαζάκι για μαγαζάκι» του πολιτικού χώρου χωρίς να το «επισκεφθεί».

Είναι μία γυναίκα, ωστόσο, η οποία προκαλεί τον Εμμανουέλ Μακρόν να παίξει στο γνώριμό του πολιτικό ρινγκ, δηλαδή των μεταρρυθμίσεων και του επονομαζόμενου «Προοδευτισμού». Πρόκειται για έναν γαλλικό νεολογισμό ο οποίος λίγα πράγματα σηματοδοτεί και σε ακόμη λιγότερα παραπέμπει. Είναι ο όρος που επιτρέπει στον Μακρόν να «εκβιάζει» την ψήφο της Κεντροαριστεράς έστω και αν υιοθετεί συντηρητικές πολιτικές. Μόνον που το πολιτικό «καύσιμο» των «νεολογισμών» κρατά πολύ λίγο όταν μάλιστα είναι κενοί περιεχομένου. Ο μακρόν δεν τιθάσευσε τις ανισότητες στη Γαλλία. Loin de la, θα έλεγε σαρκάζοντας ένας αριστερός ψηφοφόρος και θα πρόσθετε: «τις επέτεινε και τις πυροδότησε με τις επιλογές του».

Η εκλογική στρατηγική του Εμμανουέλ Μακρόν ανατράπηκε εκ θεμελίων. Ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας είχε καταφέρει να ενσωματώσει στην δεξαμενή ψηφοφόρων ένα μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής δεξιάς. Κυρίως λόγω της οικονομική πολιτικής που εφάρμοσε. Η νέα ηγέτης των Ρεπουμπλικάνων απειλεί τώρα με ολική επαναφορά αυτών των ψήφων στο συντηρητικό στρατόπεδο. Το «κεντρώο» άνοιγμα του Μακρόν προς την Δεξιά κινδυνεύει να εξαϋλωθεί. Μία τέτοια εξέλιξη θα αποδεικνυόταν καταστροφική. Ιδιαίτερα από την στιγμή που το κόμμα του Εμμανουέλ Μακρόν δεν κατάφερε ποτέ να «ριζώσει» πόσο δεν μάλλον να καρποφορήσει στο γαλλικό πολιτικό σύστημα. Ο «Μακρονισμός» στη Γαλλία, για να χρησιμοποιηθεί και έναν άλλος νεολογισμός, είναι μία προσωπική υπόθεση (και δυναμική) του σημερινού Προέδρου παρά μία ώριμη πολιτική πρόταση. Αυτό ακριβώς είναι και το σοβαρό μειονέκτημα του.

Η ηλικίας 54 ετών πολιτικός θήτευσε ως Υπουργός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και  Έρευνας, ως Υπουργός Προϋπολογισμού και ως κυβερνητικός εκπρόσωπος επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί. Η Βαλερί Περκές σπούδασε στα κατά τεκμήριο καλύτερα Ανώτατα Ιδρύματα της Γαλλίας. Στην HEC Paris και στην ΕΝΑ. Πιστή στην γαλλική παράδοση της  ρεπουμπλικανικής ελίτ, η σημερινή υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές της Δεξιάς και κόρη πολύ γνωστού Πανεπιστημιακού Καθηγητή, εφοδιάστηκε με όλα τα απαραίτητα για την πολιτική της καριέρα. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι ομιλεί ρώσικα και ιαπωνικά πέρα από την γνώση της αγγλικής γλώσσας.

Συντηρητική, ομοφοβική (;) και παιδί της Σχολής του Σικάγο

Η Βαλερί Πεκρές συμμετείχε στην πολύ γνωστή διαδήλωση κατά του δικαιώματος των ομοφυλοφίλων στον γάμο. Μία τέτοια κίνηση δεν αφήνει περιθώρια ερμηνειών. Η υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων ανήκει σε εκείνην την κατηγορία της γαλλικής ελίτ η οποία παρά τις απαιτήσεις των καιρών παραμένουν προσκολλημένοι στα παραδοσιακά μοντέλα του γαλλικού καθολικισμού και καθωσπρεπισμού. Αυτή τη πολιτική ταυτότητα προσφέρει στην γαλλίδα πολιτικό την δυνατότητα να απευθυνθεί σε ένα υπερδεξιό και υπερσυντηρητικό ακροατήριο το οποίο την τελευταία δεκαετία έχει μεταναστεύσει στην Ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν και τώρα στην ρατσιστική – εκφυλιστικά εθνικιστική ακροδεξιά του Ερίκ Ζεμμούρ. Ως προς τις άλλες επιλογές της σε κοινωνικό επίπεδο η Βαλερί Πεκρές είναι μία υποψήφιος η οποία «έχει την δυνατότητα να συσπειρώσει την γαλλική μπουρζουαζία με μοντέλο Βερσαλλιών» όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ένας εκ των επιτελών του Εμμανουέλ Μακρόν. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Η χαμένη τιμή της γαλλικής μπουρζουαζίας αναζητείται ήδη από τότε (1972) που προβλήθηκε το κινηματογραφικό αριστούργημα του Λουίς Μπουνιουέλ. Έχουν γίνει μεγάλες προσπάθειες να αποκατασταθεί αυτή η απολεσθείσα ταυτότητα του πολύπαθου Γάλλου μπουρζουά. Η χαριστική βολή σε κάθε εγχείρημα παλιννόστησης επήλθε όταν δεξιοί δευτέρας διαλογής και... «εισαγόμενοι» όπως ο Νικολά Σαρκοζί, με μητέρα μία θυγατέρα οικογένειας με εβραϊκή καταγωγή από την Θεσσαλονίκη η οποία ασπάστηκε τον Καθολικισμό στο Παρίσι και πατέρα έναν πρώην Ούγγρο ναζί που κατέφυγε για «ξέπλυμα» στη Λεγεώνα των Ξένων (αποστρατεύτηκε λόγω... ανύπαρκτης φυματίωσης) κατάφερε να αναρριχηθεί στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και τώρα να είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι για υπεξαίρεση, κατάχρηση εξουσίας κ.λπ. κ.λπ.

Ε, λοιπόν τώρα μία «αστή ξανθιά» από τις Βερσαλλίες με άριστες σπουδές, έξωθεν συντηρητική μαρτυρία με μίγμα Θατσερισμού και μία ικανή δόση από Μέρκελ, προσδοκά να ανατρέψει τις διαπιστώσεις του ανατρεπτικού υπερρεαλιστή σκηνοθέτη από την Ισπανία και να αποκαταστήσει το «πληγωμένο εγώ» του μέσου Γάλλου παραδοσιακού δεξιού. Λέτε;

Νίκος Γεωργιάδης (Athens Voice)