Οι συζητήσεις για «αποκεντρωμένη ομοσπονδία», για «επιστροφή στο Σύνταγμα του ΄60», συνιστούν κουβέντες που διατυπώνονται ελλείψει μιας ολοκληρωμένης πολιτικής. Όπως και η εμμονή σε αδιέξοδες συνομιλίες. Συνομιλίες πρέπει να διεξαχθούν, γιατί είναι η μόνη μέθοδος για να επιτευχθεί συμφωνία. Αυτό είναι δεδομένο. Δεν μπορεί, όμως, να επιλέγεται μια οδός χωρίς προϋποθέσεις, που απλά θα επιβεβαιώσει το χάσμα, θα εδραιώσει το αδιέξοδο και θα οδηγήσει τους εν δυνάμει μεσολαβητές να βάλουν ένα τέλος στις προσπάθειες. Πρέπει κάποιοι να ξεπεράσουν το σύνδρομο του «λύση να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι». Το σύνδρομο για διεξαγωγή συνομιλιών χάριν των συνομιλιών. Μια διαδικασία διαπραγματεύσεων όταν ξεκινήσει θα πρέπει να διασφαλίζει πως δεν θα είναι βήμα σημειωτόν ή βήμα προς τα πίσω. Δεν θα σφραγίζει το τέλος. Με σπασμωδικές κινήσεις αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρξει, όταν κυρίως αυτές έχουν και τον χαρακτήρα πυροτεχνήματος. 

Ο Ερντογάν αξιοποιεί για μια ακόμη φορά τις γεωπολιτικές συγκυρίες. Τις αξιοποιεί επειδή το επιδιώκει να βρίσκεται στο «σταυροδρόμι των εξελίξεων». Μια χώρα με σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα και με ανοικτά μέτωπα, που είναι απόρροια της επεκτατικής πολιτικής της, βρίσκει τρόπους να αξιοποιεί προς όφελος της τις εξελίξεις. Γίνεται μέρος τους. Όπως είναι το μεταναστευτικό. 

Προχθές, λοιπόν, βρισκόμενος στη Νέα Υόρκη, με αφορμή τις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, ο Ερντογάν τέλεσε τα εγκαίνια του μεγαλοπρεπούς κτηρίου της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της κατοχικής δύναμης. Πάντα αλαζόνας, που όλες του οι κινήσεις εκπέμπουν την υπερβολή της «μεγαλοπρέπειας» ενός νεοσουλτάνου, έφτιαξε με πολλά χρήματα το «Σπίτι της Τουρκίας», απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών και δίπλα σε αυτό της Μόνιμης Αντιπροσωπείας των ΗΠΑ. Στα εγκαίνια ήταν, ως είθισται, και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. Ο τελευταίος εκθείασε την Τουρκία, παρουσιάζοντάς την ως τον «καλό Σαμαρείτη» της διεθνούς κοινότητας και τον Ερντογάν περίπου όπως την αρσενική εκδοχή της Μητέρας Τερέζα. Σε μια ομιλία καλοπιάσματος της κατοχικής δύναμης, ο κ. Γκουτέρες είπε πως «είμαι προσωπικά εξοικειωμένος με την τεράστια γενναιοδωρία της Τουρκίας και της τουρκικής κοινωνίας προς τους πρόσφυγες». Έσπευσε δε να αναφέρει τα εξής: «Σας ευχαριστώ (Τουρκία) για την υποστήριξή σας στους πρόσφυγες που χρειάζονται προστασία». Το γεγονός ότι η Τουρκία δημιουργεί πρόσφυγες υλοποιώντας την επεκτατική της πολιτική, είναι υποσημείωση μιας «ρεαλιστικής πολιτικής» της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας. Είναι λεπτομέρειες, που δεν είναι άξιες αναφοράς γιατί προφανώς χαλούν το πάρτι. Χαλούν το καλόπιασμα της Άγκυρας. 

Αυτά που είπε ο Αντόνιο Γκουτέρες, όπως και εκείνα που διατυπώνονται από τις Βρυξέλλες, παραπέμπουν σε ένα κλίμα που έχει διαμορφωθεί (όχι τώρα) και αφορά στην αντιμετώπιση της κατοχικής Τουρκίας. Μια αντιμετώπιση ανοχής, που αποθρασύνει την Άγκυρα και τη διευκολύνει στους σχεδιασμούς της. Η κατοχική Τουρκία «σπρώχνει» για να είναι στο επίκεντρο της μεγάλης εικόνας των διεθνών εξελίξεων. Και το Κυπριακό; Η Άγκυρα έχει καθορίσει το πλαίσιο των επόμενων κινήσεων για να ικανοποιηθούν οι αξιώσεις της για «κυριαρχική ισότητα» και «ίσο διεθνές καθεστώς». Είναι στην ατζέντα και καλοβλέπουν τις… ρυθμίσεις αυτές οι «συνήθεις ύποπτοι» του παρασκηνίου. Στην Κύπρο, οι διάφορες «σχολές σκέψεων»(!) εξασκούνται στο γνωστό σπορ τους: Ξιφουλκούν. Και το ζητούμενο είναι πώς αντιμετωπίζεται η τουρκική επιθετικότητα, επεκτατικότητα. Σε αυτό να δώσουν απαντήσεις. Μπορούν;    

Κώστας Βενιζέλος (philenews.com)