Η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα δίνει πάντως και μια ευκαιρία στην κοινωνία να επανεξετάσει και τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει τους εκπροσώπους της. Και τα οποία δεν μπορεί να είναι η αναγνωρισιμότητα η μόνον αυτή, το όνομα και οι μηχανισμοί που συχνά μεταβιβάζονται κληρονομικώ δικαιώματι, η προβολή και το «σπρώξιμο» των αρεστών με «άκρες» απ’ αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, καταστάσεις που συχνά οδηγούν σε χειραγώγηση των πολιτών.

Κάνοντας μια αναδρομή στην ταραγμένη δεκαετία που πέρασε δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί και στη χαμηλή δυστυχώς ποιότητα του πολιτικού προσωπικού με κάποιες λαμπερές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η οικονομική κρίση της χώρας, που ήταν κατά βάση πολιτισμική, έκανε το λαϊκισμό κυρίαρχη δύναμη και έφερε στην επιφάνεια ανθρώπους και πολιτικούς σχηματισμούς που σε άλλες συνθήκες θα θεωρούσαμε αδιανόητο να μπουν στη Βουλή.

Ειδικά η σύνθεση του Κοινοβουλίου στην επταετία 2012-2019 θα πρέπει ίσως να ήταν η χειρότερη στην ιστορία της χώρας και σίγουρα ήταν η πιο θλιβερή μεταπολεμικά καθώς περιελάβανε από λαμόγια και ανθρώπους του υποκόσμου, μέχρι διαταραγμένους, τυχοδιώκτες, καιροσκόπους, ανθρώπους χωρίς ηθικό έρμα αλλά και ανθρώπους κατά σύστημα ανεπάγγελτους. Όχι ότι τα υπόλοιπα είναι μικρότερης σημασίας, αλλά αξίζει ίσως να σταθεί κανείς ειδικά στο τελευταίο καθώς θεωρείται γενικά κομβικής σημασίας και θα έπρεπε κανονικά να είναι προαπαιτούμενο στην πολιτική.

Το επάγγελμα συμβαίνει να είναι κατ’ αρχήν σημείο αναφοράς στη ζωή κάθε ανθρώπου και διαμορφώνει και αυτό σημαντικά την προσωπικότητά του πέραν του ότι μέσα από την καθημερινή πολυπλοκότητά του βοηθά κάποιον να αναπτύσσει νέες ικανότητες η να βελτιώνει σημαντικά τις όποιες ήδη υπάρχουσες. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία κατά μείζονα λόγο στην πολιτική όπου απαιτείται ηγεσία, ικανότητα διαχείρισης ανθρώπων και κρίσεων, επίλυσης σύνθετων προβλημάτων, έγκαιρης λήψης αποφάσεων, αίσθησης του επείγοντος, αντίληψης συσχετισμού δυνάμεων, ανάληψης λελογισμένου ρίσκου, ανάληψης ευθύνης, ενσυναίσθησης, κρίσης, σύνθεσης απόψεων, ικανότητας επικοινωνίας.

Πρόκειται για κάποια από τα λεγόμενα soft skills που δεν μπορεί να αποκτήσει κανείς παρά μόνο εάν έχει εκτεθεί επαγγελματικά και όχι κατ’ ανάγκη στο δημόσιο τομέα όπου τα ρίσκα και οι κίνδυνοι είναι εξ ορισμού περιορισμένα.

Αυτό φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας μπορεί αυτομάτως να γίνει και επιτυχημένος πολιτικός καθώς η πολιτική προϋποθέτει επιπλέον και ικανότητα διαμόρφωσης οράματος αλλά και μια ευρύτερη αντίληψη των κοινωνικών φαινομένων και της κοινωνίας καθώς επίσης και ικανότητα καθοδήγησης της. Σπανίως πάντως και κάποιος ανεπάγγελτος η μη επιτυχημένος επαγγελματικά μπορεί να γίνει ποτέ και επιτυχημένος πολιτικός. Γιατί κατά βάση στερείται των βιωμάτων εκείνων που συνθέτουν ένα πλέγμα ευφυΐας και ικανοτήτων, απαραίτητων για την άσκηση πολιτικής-όλα αυτά που περιγράψαμε παραπάνω.

Με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού από τον Ιούλιο του ’19 και μετά και τη συνακόλουθη υποχώρηση του λαϊκισμού, βελτίωση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού σαφώς και υπήρξε. Όχι όμως τόση και τέτοια που να δικαιολογεί ιδιαίτερη αισιοδοξία για τα επόμενα χρόνια.

Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, είναι τραγικό να βλέπει κανείς ανεπάγγελτους ανθρώπους να κάνουν καριέρα στην πολιτική, να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, να παίρνουν αποφάσεις καθοριστικές για μια χώρα και τους κατοίκους της τη στιγμή που οι ίδιοι δεν έχουν καν δοκιμαστεί στο πεδίο. Ή δοκιμάστηκαν και απέτυχαν μη μπορώντας να βάλουν σε τάξη τα του οίκου τους.

Μετά και τη δεκαετή κρίση και περιδίνηση, η χώρα δεν αντέχει άλλες μετριότητες που βλέπουν την πολιτική ως αυτοσκοπό αλλά συχνά την ασκούν ατελώς και αναποτελεσματικά.

Κυριάκος Μπερμπερίδης (Athens Voice)