Ευρισκόμενος σε παρατεταμένες διακοπές στις αρχές του Σεπτεμβρίου σε μικρό νησί των Κυκλάδων, έπρεπε να στείλω μερικά έντυπα σε 5-6 αποδέκτες. Λόγω τσιγκουνιάς, είπα να αποφύγω το κούριερ και να δοκιμάσω το ταχυδρομείο, το ένα και μοναδικό. Την πρώτη φορά είχε παρέλθει η 1η μεσημβρινή και το βρήκα κλειστό. Λογικό. Να κρατήσουμε τα έθιμα –μεταξύ αυτών και το 4ωρο– ζωντανά. Τη δεύτερη φορά πήγα εγκαίρως, αλλά είχε ουρά. Με υπομονή περίμενα τη σειρά μου, αλλά αυτός που ήταν πίσω μου, και μια δεσποινίδα που ήρθε μετά από μένα, κάνοντας από μακριά νοήματα στον υπάλληλο μέσα, κατάφεραν να προηγηθούν (αυτοί είναι για δέματα, μας είπαν).

Βάλαμε τις φωνές, υπήρχαν και ξένοι, ο κορωνοϊός επίσης τριγύρω μας, οι ταχυδρομικοί χωρίς μάσκες «εμείς είμαστε ακίνδυνοι εδώ», μας αντέτειναν, και μετά από τους άσκοπους αυτούς μικροκαυγάδες, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η δική μου η σειρά. Στο γκισέ, δίπλα από τον πάγκο, δυο κυρίες που δεν εξυπηρετούσαν πελάτες, μας κοίταζαν γιατί ήταν κι αυτές μόνο για τα δέματα. Ο επί της αλληλογραφίας ήταν ο κεντρικός υπάλληλος, ο οποίος είχε και τον υπολογιστή. Η ουρά κατάλαβα πως είχε δημιουργηθεί επειδή ο εν λόγω, ως κατέχων το μηχάνημα, ήταν ο μόνος που μπορούσε να πουλήσει γραμματόσημα. Παρακολουθούσα τη διαδικασία, χτυπούσε πλήκτρα διαρκώς (πόσα κλικ χρειάζονται για ένα γραμματόσημο;) και στο τέλος εξέδιδε μια απόδειξη, ολόκληρο σεντόνι μεγέθους Α3. Μόλις έφτασα μπροστά του, μου λέει «Δυστυχώς». «Τι "δυστυχώς" εννοείτε;» Ο υπολογιστής είναι εκτός δικτύου. Μα μέχρι τώρα δούλευε! Έτσι είναι μ’ αυτά τα μηχανήματα. Έκανα ακόμα μερικές διαπραγματεύσεις για την τιμή των όπλων και απεχώρησα άπραγος. Την τρίτη φορά, με λιγότερη είναι αλήθεια αναμονή, έφτασα πάλι στο γκισέ, με τρεις υπαλλήλους από μέσα, οι οποίοι με πληροφόρησαν ότι ο υπεύθυνος, αυτός με τον υπολογιστή, ήταν ασθενής και αυτοί δεν είχαν τα κλειδιά. Ποια κλειδιά τόλμησα να ρωτήσω, σαν τον ανθρωπάκο του Λαζόπουλου; Μα του χρηματοκιβωτίου όπου βρίσκονται τα γραμματόσημα. Θα κάνετε τον κόπο να ξανάρθετε αύριο, μου είπαν με πολύ ευγένεια. Θα είναι καλά ο άνθρωπος, ρώτησα; Δόξα τω Θεώ.

Δεν νομίζω να προκύπτει κάποιο συμπέρασμα από τη μεμονωμένη αυτή περίπτωση, αλλά μου πέρασε κι απ' το μυαλό πως το όλον είναι στημένο. Όχι βεβαίως από μια σαδιστική κυβέρνηση η οποία προσπαθεί για το καλύτερο, αλλά από μια υπερκόσμια δύναμη η οποία ήρθε και εγκαταστάθηκε στο μικρό μας πλανήτη από τότε που εφευρέθηκαν τα γραφεία (μαζί και οι υπάλληλοι). Αυτοί οι δεύτεροι έχουν αποδειχθεί ανθεκτικότεροι κι απ' τα βακτήρια - τους πρώτους οργανισμούς που εμφανίστηκαν στη Γη και τους πιο προσαρμοσμένους στις κοσμογονικές αλλαγές. Φυτρώνουν εκεί που δεν χρειάζονται και πολλαπλασιάζονται τη στιγμή που όλοι συμφωνούν και ρητορεύουν για μικρότερο κράτος. Το οποίο μικρότερο κράτος, δεν διαγράφεται σε κανέναν ορίζοντα, γιατί απλούστατα το αρκετό κράτος είναι η ουσία του πολιτεύματος. Όπως και οι κληρικοί της Σώτης Τριανταφύλλου και οι της Αποξήρανσης και οι του κρατικού εργοστασίου αμιάντου 20 χρόνια μετά την πτώχευση κτλ. κτλ. Διότι αυτοί που το απαρτίζουν (το κράτος) είναι η πιο συμπαγής και διατεταγμένη τάξη, η οποία πληρώνεται ακριβώς για να μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι μια δύναμη διαρκής και κρατάει στο χέρι τους πολιτικούς, οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται. Η λεγόμενη γραφειοκρατία δεν είναι μια εκτροπή του συστήματος από την κανονικότητα. Είναι το ίδιο το σύστημα το οποίο δεν μπορεί ούτε με φιλελευθερισμό, ούτε με σοασιαλισμό ούτε με τίποτα ενδιάμεσο, να καταργήσει τον εαυτό του.

Και ο υπολογιστής; Α, αυτός είναι το όχημα για την ψηφιακή μεταρρύθμιση. Στην υπηρεσία του πολίτη. Για να μπορούν να εκδίδονται τα γραμματόσημα (που κάποτε τα αγοράζαμε ελευθέρως στα περίπτερα με «μιάμιση δραχμή» που λέει και το τραγούδι). 

Καθώς σκεφτόμουνα αυτά, είδα και την είδηση στα Μέσα ότι εκ μέρους της ΑΔΕΔΥ και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΙΚΑ-ΤΕΑΜ, και την επίσης Πανελλήνια του Προσωπικού Κοινωνικής Πολιτικής και το Ενιαίο Δίκτυο κατετέθη αίτηση ακυρώσεως στο ΣτΕ εναντίον της απόφασης του Υπουργού Εργασίας για τους δικηγόρους οι οποίοι θα διευκολύνουν την έκδοση συντάξεων. Οι προσφεύγοντες καταγγέλλουν την απόφαση ως αντισυνταγματική γιατί, αν το πράγμα διευκολυνθεί, αυτοί θα χάσουν τη δουλειά τους (ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν). Και επειδή το Σύνταγμα προστατεύει την εργασία..., το πιάσατε φαντάζομαι το υπονοούμενο. Ως εκ τούτου δικαιούμαι και εγώ να συμπεραίνω ότι αυτοί όλοι οι σύλλογοι και τα μέλη τους υφίστανται για να μην μπορούν να προωθούνται σε εύλογο χρόνο οι συντάξεις, αλλιώς τι δουλειά θα κάνουνε; Για παράδειγμα, είμαι 75, με τα ένσημα όλα, αλλά λίγο ψιλοφαγωμένα πια από τις κατσαρίδες, και δεν κατάφερα να πείσω τον ΕΦΚΑ ότι δικαιούμαι λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω. Τον οποίον κιόλας τώρα δεν μπορείς να δεις αυτοπροσώπως, θέλει λέει ραντεβού, αλλά τα τηλέφωνα δεν απαντάνε. Ποτέ! Κι αν έχω βάλει γιατρούς και δικηγόρους. Συγχωρήστε μου τον προσωπικό χαρακτήρα της ακροτελεύτιας παραγράφου, αλλά ο αρχισυντάκτης μού είπε να μιλάμε με στοιχεία και παραδείγματα.

Ηλίας Ευθυμιόπουλος (Athens Voice)