Όπως πριν
από μερικές ημέρες έγραψε σε άρθρο του στο Project Syndicate
ο
Daniel Gross, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Centre
for European Policy Studies, με
την Ευρώπη που άρχισε να πλησιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες
όσον αφορά τον εμβολιασμό του πληθυσμού της, και οι δύο
πλευρές του Ατλαντικού φαίνονται έτοιμες για μια ισχυρή
οικονομική ανάκαμψη. Ωστόσο, οι μακροοικονομικές πολιτικές
αποκλίνουν με τρόπους που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν
σοβαρά προβλήματα στο μέλλον. Η δημοσιονομική πολιτική έχει
ήδη αποκλίνει.
Οι ΗΠΑ
πρόκειται να αντιμετωπίσουν μεγάλο έλλειμμα δημόσιου τομέα.
Προσθέστε σε αυτό το προτεινόμενο πρόγραμμα Μπάιντεν τόνωσης
της οικονομίας με 2 τρισ. δολ. και φαίνεται πολύ απίθανο ότι
η δημοσιονομική στάση των ΗΠΑ ξαφνικά θα σφίξει το 2022.
Στην ευρωζώνη, οι κυβερνήσεις αύξησαν επίσης τις δαπάνες
κατά τη διάρκεια του COVID-19, αλλά όχι τόσο πολύ.
Σύμφωνα
με την άποψη του
Daniel Gross, η
απόκλιση μεταξύ της επίσημης στάσης της Fed και των
πραγματικών πολιτικών έχει αυξήσει την αβεβαιότητα σχετικά
με τη μελλοντική πορεία του πληθωρισμού στις ΗΠΑ – ένα θέμα
που έχει ήδη προκαλέσει έντονη συζήτηση. Ορισμένοι δείκτες
χρηματοπιστωτικών αγορών θέτουν τώρα την πιθανότητα ο
πληθωρισμός να υπερβεί το 3% τα επόμενα πέντε χρόνια.
Εν τω
μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παραμένει προσηλωμένη
στη διασφάλιση της σταθερότητας των τιμών. Αυτό σημαίνει
αύξηση του πληθωρισμού και όχι πτώση. Ενώ ο βασικός
πληθωρισμός έφτασε το 2% για πρώτη φορά τον περασμένο Μάιο,
ο πραγματικός πληθωρισμός παραμένει κολλημένος λίγο κάτω από
το 1%. Με την ΕΚΤ να έχει ως στόχο να πλησιάσει τον
πληθωρισμό στο 2%, η Τράπεζα δεν έχει άλλη επιλογή από το να
συνεχίσει να αγοράζει ομόλογα με ταχύ ρυθμό. Και δεν
αναμένεται αύξηση των επιτοκίων.
Ετσι, ενώ
η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική παραμένουν τεχνικά
επεκτατικές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ και
η ευρωζώνη βρίσκονται σαφώς σε διαφορετικές φάσεις
μακροοικονομικής πολιτικής. Ενώ οι ΗΠΑ αγκαλιάζουν τη
δημοσιονομική επέκταση, αλλά κρύβουν τη νομισματική σύσφιγξη,
η ευρωζώνη είναι πρόθυμη να επιστρέψει στη δημοσιονομική
σύνεση, διατηρώντας παράλληλα τη νομισματική διευκόλυνση.
Από μόνη της, αυτή η απόκλιση δεν είναι ιδιαίτερα νέα.
Κανείς δεν εκπλήσσεται όταν ακούει ότι διαφορετικές
οικονομικές συνθήκες και προτεραιότητες οδηγούν σε
διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις.
Ωστόσο, οι
πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις δεν πρέπει να υποτιμηθούν.
Εάν και οι δύο οικονομίες παραμείνουν στην τρέχουσα πορεία
τους, αυτό θα ενίσχυε το δολάριο ΗΠΑ, θα ενίσχυε την τάση
της Αμερικής να έχει μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα και θα
κάνει την ανάπτυξη στην Ευρώπη ακόμη περισσότερο εξαρτώμενη
από τις εξαγωγές. Αυτή είναι μια συνταγή για εμπορικές
εντάσεις – και για απότομο τέλος του διατλαντικού μήνα του
μέλιτος για τον Μπάιντεν.
|
