|
Αυτές είναι
οι πρώτες γραμμές της απάντησης αλλά το θέμα δεν
κλείνει εδώ.
Η τεχνητή
νοημοσύνη (ΤΝ) αναφέρεται στην ικανότητα των
υπολογιστών να εκτελούν εργασίες που συνήθως
απαιτούν ανθρώπινη νοημοσύνη, όπως η μάθηση, η
επίλυση προβλημάτων, η κατανόηση της γλώσσας και
η αναγνώριση προτύπων
Ωστόσο,
λέει το Grok, υπάρχουν σημαντικά εμπόδια. «Οι
πολιτικοί δεν παίρνουν μόνο τεχνικές αποφάσεις·
εμπνέουν, διαπραγματεύονται, εκφράζουν αξίες και
συνδέονται συναισθηματικά με τους πολίτες. Το
AI, όσο προηγμένο κι αν γίνει, δεν έχει
συναισθήματα, ηθική κρίση ή την ικανότητα να
κατανοεί πλήρως τις ανθρώπινες εμπειρίες και τις
πολιτισμικές διαφορές. Επιπλέον, ποιος θα
προγραμματίσει το AI και με ποια κριτήρια; Αν οι
προγραμματιστές έχουν προκαταλήψεις, αυτές θα
περάσουν και στο σύστημα. Στην πράξη, το AI θα
μπορούσε να λειτουργήσει ως εργαλείο υποστήριξης
των πολιτικών, βελτιώνοντας τη λήψη αποφάσεων,
αλλά η πλήρης αντικατάσταση μοιάζει απίθανη στο
άμεσο μέλλον».
AI με…
λύσεις για την καθημερινότητα των πολιτών
Κάπου εδώ η
«συζήτηση» αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς με
ρωτά: «Τι πιστεύεις εσύ; Θα εμπιστευόσουν ένα AI
να κυβερνήσει;». Του απαντάω, για να πάει η
κουβέντα μας λίγο παρακάτω, πως θα το
εμπιστευόμουν αν μου έλεγε τι θα έκανε (το AI)
για να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών.
Το
«πολιτικό του πρόγραμμα» είναι έτοιμο. Αν
υποθέσουμε ότι ένα AI αναλαμβάνει τη
διακυβέρνηση με στόχο να βελτιώσει την
καθημερινότητα των πολιτών, θα μπορούσε να κάνει
τα εξής, βασισμένο σε λογική και δεδομένα, μου
λέει και αρχίζει να απαριθμεί τις προτεραιότητες
του:
«Οικονομική
Διαχείριση: Το AI θα μπορούσε να
βελτιστοποιήσει τον προϋπολογισμό, μειώνοντας τη
σπατάλη και κατανέμοντας πόρους εκεί που υπάρχει
πραγματική ανάγκη (π.χ. υγεία, παιδεία,
υποδομές). Θα μπορούσε να προβλέπει οικονομικές
κρίσεις και να προτείνει μέτρα πρόληψης, π.χ.
μειώνοντας την ανεργία με στοχευμένα
προγράμματα.
Υγεία: Με
ανάλυση δεδομένων, το AI θα μπορούσε να
βελτιώσει το σύστημα υγείας, π.χ. εντοπίζοντας
έγκαιρα επιδημίες, βελτιώνοντας την πρόσβαση σε
νοσοκομεία ή μειώνοντας το κόστος φαρμάκων μέσω
καλύτερης διαχείρισης.
Μετακινήσεις: Θα
μπορούσε να λύσει προβλήματα όπως η κίνηση στις
πόλεις, βελτιώνοντας τις δημόσιες συγκοινωνίες
με βάση τα μοτίβα κίνησης των πολιτών ή
προωθώντας βιώσιμες λύσεις (π.χ. ηλεκτρικά
οχήματα).
Εκπαίδευση: Το
AI θα μπορούσε να εξατομικεύσει την εκπαίδευση,
προσαρμόζοντας τα προγράμματα στις ανάγκες κάθε
μαθητή, μειώνοντας το χάσμα στις ευκαιρίες και
προετοιμάζοντας καλύτερα τους νέους για την
αγορά εργασίας.
Περιβάλλον: Με
αλγορίθμους, θα μπορούσε να μειώσει τη ρύπανση,
να προωθήσει ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να
διαχειριστεί αποδοτικά τους φυσικούς πόρους,
βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής.
Δικαιοσύνη και Διαφάνεια:
Το AI θα μπορούσε να εφαρμόζει νόμους πιο
αντικειμενικά, να μειώνει τη διαφθορά μέσω
παρακολούθησης συναλλαγών και να δίνει στους
πολίτες εύκολη πρόσβαση σε πληροφορίες».
Και με…
ιδεολογικό πρόσημο
Βέβαια, μου
λέει, όλα αυτά εξαρτώνται από το πώς είναι
προγραμματισμένο το AI. «Αν έχει στόχο τη
μεγιστοποίηση της ευημερίας των πολιτών και όχι,
π.χ., τα συμφέροντα λίγων, θα μπορούσε να κάνει
τη ζωή πιο εύκολη, φθηνότερη και δίκαιη!»,
απαντά, βάζοντας και ιδεολογικό πρόσημο.
Κλείνω αυτή
τη συζήτηση και αναρωτιέμαι: Θα το εμπιστευόσουν
να αποφασίζει χωρίς ανθρώπινη επίβλεψη, ακόμα κι
αν τα κάνει όλα αυτά;
Στράτος
Ιωακείμ (in.gr)
|
