|
Πώς
μπορεί ο αρχηγός του τρίτου κόμματος να
επιβάλλει το πρόγραμμα του και επιπλέον να θέσει
υπό συζήτηση το πρόσωπο του Πρωθυπουργού σε ένα
κυβερνητικό σχήμα, όπου το πρώτο κόμμα θα έχει
πολλαπλάσια δύναμη; Και, γιατί να υπάρξει
ανατροπή του άγραφου νόμου (αφού δεν προβλέπεται
από το Σύνταγμα) ότι σε μια κυβέρνηση
συνεργασίας Πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός του
μεγαλύτερου κόμματος; Τι ακριβώς επιδιώκει ο κ.
Ανδρουλάκης; Τα εννοεί αυτά που λέει ή βρήκε ένα
πυροτέχνημα για να ξεφύγει από την πίεση που
δέχεται προκειμένου να ξεκαθαρίσει με ποιον θα
(με τον Κυριάκο ή τον Αλέξη;) και ποιον θα
αφήσει;
Μια
πρώτη παρατήρηση είναι ότι το ξάφνιασμα που
υπήρξε ήταν μάλλον αδικαιολόγητο και σε μεγάλο
βαθμό είχε θεατρικά χαρακτηριστικά. Το «ούτε
Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας» έχει πέσει στο
τραπέζι, ως εκλογική και μετεκλογική στρατηγική,
εδώ και μήνες. Και δεν συνάντηση αντιδράσεις στο
εσωτερικό του κόμματος, όπως παρατήρησε η κ.
Διαμαντοπούλου, ήταν ένα σύνθημα πίσω από το
οποίο μπορούσαν να στοιχηθούν όλες οι φυλές του
ΠαΣοΚ; Δεν ήταν, επομένως, λογικό, κάποια στιγμή
το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» να συμπληρωθεί
ώστε να ξεκαθαριστεί η στρατηγική της Χαριλάου
Τρικούπη στο δρόμο προς τις εκλογές;
Φυσικά
κάθε πρόταση κρίνεται. Αλλά το να
χαρακτηρίζεται, από υπουργούς, αυτό το πλαίσιο
αντιδημοκρατικό όταν δεν έρχεται σε αντίθεση
ούτε με μια λέξη του Συντάγματος είναι μάλλον
υπερβολικό και σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι η
πρόταση Ανδρουλάκη ξεβόλεψε τις κυβερνητικές
δεύτερες σκέψεις. Τι έλεγαν οι σκέψεις αυτές;
Ότι οι πρώτες εκλογές είναι «καμένες» και στις
δεύτερες πάμε για αυτοδυναμία. Αν δεν επιτευχθεί
ο στόχος; Κανένα πρόβλημα. Θα έλθει το ΠαΣοΚ να
μας ..τσοντάρει. Και αυτό θα πρέπει να
ξεκαθαριστεί από τώρα. Να δηλώσει δηλαδή ο
πρόεδρος του ΠαΣοΚ ότι αν δεν έχει αυτοδυναμία η
ΝΔ θα της την προσφέρει στο πιάτο! Αυτό, σε ποια
πολιτική λογική υπακούει;
Η
πρόταση Ανδρουλάκη ρίχτηκε στην πυρά, περίπου ως
ακατανόητη και πολιτικά απαράδεκτη.
Τι
δείχνουν 3 δημοσκοπήσεις
Τι, όμως
δείχνουν οι 3 δημοσκοπήσεις που έθεσαν στο
εκλογικό σώμα το ερώτημα αν συμφωνούν με τη θέση
«ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας για
Πρωθυπουργός;»
Ας δούμε
τα δεδομένα. Η δήλωσή του κ. Ανδρουλάκη
χαρακτηρίζεται λανθασμένη από το 66,3% και σωστή
από το 24,8%, στη δημοσκόπηση της Marc. Στη
δημοσκόπηση της Interview το 67% τη χαρακτηρίζει
λάθος και το 26% συμφωνεί μαζί της. Και στη
δημοσκόπηση της RASS, με το «ούτε Μητσοτάκης,
ούτε Τσίπρας» το 55,6%, διαφωνεί μαζί της ενώ
θετικά τη βλέπει το 38,8%. Μια πρώτη, εύκολη
ανάγνωση, είναι ότι, πράγματι., η πρόταση
Ανδρουλάκη, δεν βρίσκει σύμφωνο το μεγαλύτερο
μέρος της κοινής γνώμης.
Υπάρχει,
όμως, και άλλη ανάγνωση. Που στέκεται στο
ποσοστό όσων συμφωνούν με την πρόταση
Ανδρουλάκη. Και το ποσοστό αυτό κυμαίνεται από
24,8-38,8. Είναι μικρό το ποσοστό αυτό για ένα
κόμμα που στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση
έλαβε 8%; Μήπως, τελικά, η πρόταση Ανδρουλάκη
δημιουργεί ακροατήριο για την Χαριλάου Τρικούπη;
Και μήπως το ποσοστό, όσων δεν θέλουν για
Πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα
αυξηθεί στο δρόμο προς τις εκλογές βοηθούμενο
από μια αντιπαράθεση που έχει επικεντρωθεί στα
«σκάνδαλα» και τα εξοχικά σπίτια, μένοντας
μακριά από τα ζητήματα τα οποία απασχολούν τους
πολίτες στην καθημερινότητά τους;
Πιθανόν,
ο κ. Ανδρουλάκης να έριξε στο τραπέζι το
συγκεκριμένο πλαίσιο προκειμένου να ξεφύγει από
την πίεση των συνεργασιών. Όμως, διαμόρφωσε
ατζέντα. Βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής
συζήτησης. Ανέδειξε την κρισιμότητα του
εκλογικού μεγέθους του ΠαΣοΚ στην μετεκλογική
εξίσωση. Και από ότι φαίνεται υπάρχει
ακροατήριο.
Χθες, ο
Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, σε μια συνέντευξή
του, περιέγραψε τη γραμμή που θα ακολουθήσει η
Χαριλάου Τρικούπη, στο ζήτημα του «τρίτου
προσώπου». Τόνισε ότι στο θέμα του προσώπου του
Πρωθυπουργού το ΠαΣοΚ όχι μόνο δεν πρόκειται να
κάνει πίσω αλλά αποτελεί «κόκκινη
διαπραγματευτική γραμμή» στις συζητήσεις που, αν
χρειαστεί, θα γίνουν.
Το
μήνυμα είναι απλό. «Όσοι δεν θέλουν για
Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα μπορούν
να ψηφίσουν ΠαΣοΚ». Και από ότι φαίνεται όσοι
σπάζονται αυτή την άποψη δεν είναι και λίγοι.
Δημήτρης
Χόνδρος (Το Βήμα) |
