|
Ιδιαίτερα για τον νέο Κυριάκο Πιερρακάκη, η
επικράτηση σε μια περιφέρεια με ισχυρά στελέχη
της Ν.Δ. είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι η
ψηφιοποίηση του κράτους είναι πραγματικό έργο
«και όχι μακέτα», που έλεγε κάποτε ο Κώστας
Σημίτης.
Ωστόσο,
το πραγματικό ντέρμπι για τις επόμενες εκλογές,
σε περίπου ένα μήνα, είναι άλλο, και έχει και
αυτό ως πεδίο ανταγωνισμού το κοινό της
Κεντροαριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ αύξησε κατά 40% τα
ποσοστά του από το 2019, σε έξι περιφέρειες
αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα και σε άλλες τόσες
έφτασε στην τρίτη θέση με διαφορά πολύ μικρή από
τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρά την
κριτική την οποία δέχθηκε για την καμπάνια που
έκανε, τελικά δικαιώθηκε από τα αποτελέσματα.
Το ΠΑΣΟΚ
είναι ένα κόμμα με ρίζες στην κοινωνία που ακόμη
και στη χειρότερη φάση του διατήρησε δυνάμεις,
οι οποίες ήταν ορατές ιδιαίτερα στον
αυτοδιοικητικό τομέα. Εκεί, δηλαδή, όπου ο
ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε όλα τα τελευταία 11 χρόνια της
εκλογικής εκτόξευσης και (εν συνεχεία)
κατάρρευσής του. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν κάθε δικαίωμα
να ονειρεύονται το δυναμικό «comeback» σε
ποσοστά αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο
διαφορετικά χαρακτηριστικά και αν έχει εκ των
πραγμάτων η επόμενη κάλπη, οι συνθήκες στην
κοινωνία μοιάζουν ώριμες για νέες διεργασίες
στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ενα κακό εκλογικό
αποτέλεσμα είναι προβληματικό. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ
χάνει και συρρικνώνεται για τέταρτη συνεχόμενη
φορά από το 2019 (ευρωεκλογές, δημοτικές και
εθνικές το 2019 και προχθές) με μια ακόμη ήττα
να έρχεται πλησίστια στα τέλη Ιουνίου και δύο
ακόμη αναμετρήσεις να ακολουθούν το φθινόπωρο
(δημοτικές) και τον επόμενο Ιούνιο
(ευρωεκλογές).
Η
επόμενη ημέρα είναι άδηλη. Εκείνο που είναι
απολύτως βέβαιο είναι ότι η κυβερνητική
Κεντροαριστερά δεν μπορεί να εγκιβωτιστεί σε ένα
κόμμα διαμαρτυρίας, ένα μηχανισμό αναπαραγωγής
πολιτικού οπορτουνισμού της λογικής του ώριμου
φρούτου με προτάσεις χαμηλού επιπέδου. Ιδού η
Ρόδος.
Βασίλης
Νέδος (Καθημερινή) |
