|
Το καθεστωτικό σκηνικό, οι δημοκρατικές
ευαισθησίες, το προκλητικά αυταρχικό και ταξικό
ύφος εξουσίας, η συγκάλυψη και η χειραγώγηση θεσμών,
πάνω από την κάλπη είναι και παράλληλα αλλά και
πίσω από το απλήρωτο δάνειο, τα έξοδα των
παιδιών και το ακριβό
super market.
Πλέον μαζί με οργή, απελπισία, θυμό, ακύρωση και
ματαίωση, είναι απολύτως πρόσφορα και
εποικοδομητικά
emotional
σημαίνοντα
ψήφου (όσο και αν τα ξορκίζουν τα φερέφωνα της
εξουσίας κάθε μέρα).
Αλλά πάντα θα λειτουργούν ως υποκατάστατα της
άδειας τσέπης, της υπερχρέωσης και της μη
δυνατότητας για αποταμίευση και κατανάλωση με
βάση τις ψηφιακές βιτρίνες στην οθόνη του
smartphone.
Όταν λοιπόν χαρίζουν ή ρυθμίζουν σκανδαλωδώς
δάνεια οι τράπεζες στους
ημέτερους επώνυμους, όταν το δημόσιο μεροληπτεί
προκλητικά για οφειλές εκλεκτών της εξουσίας,
όταν αυξάνουν για τους εαυτούς τους μισθούς και
μπόνους οι βολεμένοι σε ρετιρέ και υπόγεια της
κρατικής μηχανής, τότε η κάλπη γίνεται κάτι σαν
ATM
κατάθεσης του
ελλειπτικού εισοδήματος και του ελλειμματικού
ταμείου.
Γίνεται δοχείο γενικευμένης αγανάκτησης και όχι
απλά ιδεολογικό-πολιτικός κάδος ανακύκλωσης
προσώπων και πολιτικών.
Είναι πάντα το οικονομικό
και το κοινωνικό που υπερτερούν, ώστε η κάθε
ψήφος του μη στρατευμένου, του μη φανατικού, να
είναι «στιγμή» και όχι «ιστορία».
Η κάλπη από ντιβάνι ψυχοθεραπείας και κυτίο
παραπόνων μετασχηματίζεται σε κάδο απορριμμάτων,
όχι μόνο ανακύκλωσης.
Η σχισμή
της κάλπης στην Ελλάδα (και όχι μόνο) δεν είναι
πλέον μόνο το πολιτικό ντιβάνι της
ψυχοθεραπείας.
Είναι η επιστολή που στέλνει το κάθε υποκείμενο
στο εαυτό του όσον αφορά τον χαμηλό μισθό, τον
μη διορισμό παρά τα αντικειμενικά προσόντα, τον
χαμηλό τζίρο
στο μαγαζί και πάντως, όχι την τονωση του
εθνικού φρονήματος λόγω των
Rafale
και των
F16
πάνω από το παρελάσεις.
Το ιδεολογικό
ερέθισμα, το συλλογικό ασυνείδητο και η εθνική
ευαισθησία, είναι (στην εποχή της υπερέκθεσης
στην ιντερνετική ταχύτητα πληροφόρησης)
δευτερεύοντα σημαίνοντα απόφασης για ψήφο.
Το κομματικό, το
στενά ιδεολογικό-πολιτικο, απωθεί σήμερα. Ο
αρχηγός και η αυλή του στις οθόνες εκπέμπουν
αρνητικό πρόσημο όσον αφορά την ταύτιση.
Τα δε κόμματα ως συλλογικά υποκείμενα
αυτοακυρώνονται και αντικαθίστανται
από τα
social media:
ο πολίτης θέλει το ιντερνετικό
καφενείο για
να τσακωθεί, να εκτονωθεί, να κρυφακούσει τον
πολίτη και την μάζα, όχι το κόμμα και τα
προσβλητικά για την νοημοσύνη
non papers
των βουλευτών και των πολιτευτών.
Η κάλπη είναι
ασυνείδητο. Το παραβάν προφυλάσσει από το
κοινωνικό. Ο μη κομματικός ψηφοφόρος θέλει να
εκφορτίσει αδρεναλίνη και
libido
και όχι την θεωρητική ριζοσπαστική αντίληψη του
πολιτικού.
Το κόμμα του
Tik-Tok,
του
Twitter
ή του
Facebook
είναι συμπαράταξη: συνασπισμοί
αλληλόδρασης και επιθυμητικών μηχανών, τόποι
μιας ειδικής μεταγλώσσας και όχι επικράτειες
μηνυματικής στρατηγικής.
Γράφεις και
σχολιάζεις ενώ χρωστάς και αμείβεσαι με λίγα
λεφτά: άρα υπάρχεις, επικρατεί ως υπαρξιακή η
σημειωτικη θεαματική του ατομικού
σου προτάγματος.
Αυτή είναι τελικά που εκείνη την στιγμή στο
παραβάν
ακυρώνει κάθε συλλογικό στρατήγημα που
εκπορεύεται από πάνω και σε θίγει : δεν είσαι
πολίτης αλλά
netizen
που θέλεις
feedback
και
interactive
σημαίνοντα, όχι μήνυμα και σύνθημα, δηλαδή
καλυμμένο σινιάλο για
να πριμοδοτήσεις τους μισθούς κομματικών
στρατών.
European Business
Review |
