|
Και ποια
αισθητήρια κέντρα ενεργοποιούνται όταν
συμμετέχουμε σε ηλεκτρονικές δημοπρασίες ή σε
ψηφιακά καφενεία.
Φανταστείτε να γνωρίζαμε πώς εντυπώνονται στον
νου τα ποικίλα οικονομικά ερεθίσματα.
Και να
ξέραμε ποσό μπορούμε να αντέξουμε στον
χρηματοοικονομικό θόρυβο της καθημερινότητας.
Να
είχαμε βασικές γνώσεις για το πως το
neuromarketing κατευθύνει τις καταναλωτικές μας
συνήθειες.
Φανταστείτε επίσης να γνωρίζαμε τις βασικές
έννοιες της Πολιτικής Οικονομίας και πώς αυτές
επηρεάζουν την ζωή μας πρακτικά.
Πχ. να
αντιλαμβανόμασταν την διαφορά
ονομαστικών/πραγματικών μεγεθών όταν
εισπράττουμε λεφτά αλλά και όταν πληρώνουμε στα
ψώνια μας.
Να
κατανοήσουμε γιατί δεν ωφελούμαστε όλοι από την
ανάπτυξη του ΑΕΠ και έτσι δημιουργούνται
ανισότητες στην κοινωνία.
Ή να
ξέραμε τι σημαίνει άληκτο κεφάλαιο και
τοκοχρεολύσιο σε ένα δάνειο (πριν το πάρουμε).
Ποσό
χρήσιμο θα ήταν να κατανοούσαμε το πώς
«αποπληθωρίζεται» το χρήμα, το χρέος και η
περιουσία μας.
Όλα τα
παραπάνω (και πολλά άλλα- πχ. νοητική και
δημιουργική λογιστική σε ατομικό, επιχειρηματικό
και εθνικό επίπεδο) διδάσκονται μεν στις σχολές,
αλλά δεν «μαθαίνονται» εύκολα.
Για την
ακρίβεια: δεν «πρέπει» να τα αντιλαμβάνεται
εύκολα ο πολίτης - καταναλωτής-
ψηφοφόρος-πελάτης.
Τα
οικονομικά της καθημερινότητας αλλά και τα
μακροοικονομικά του κράτους, έχουν ολοκληρωτικά
υπαχθεί στην «Συμπεριφορική Οικονομική» και στα
«Neuroeconomics».
Ο βίος
και οι επιλογές μας (ψήφος, αγορές, δάνεια)
δομούνται και συναρμολογούνται επειδή πρώτα
(από) κωδικοποιούνται.
Η
αντιληπτική μας νοημοσύνη είναι «σύστημα» και
όπως κάθε σύστημα μετασχηματίζεται σε
συμπεριφορικό παίγνιο (οπότε και χειραγωγείται).
Θα
επιμείνω: δεν μας ασκείται «πολιτική» αλλά
«βιοπολιτική», ένα μίγμα κοινωνικής μηχανικής
για την διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας στην
λήψη αποφάσεων.
Όλα
παίζονται στο θέατρο του ασυνείδητου. Ας μην
είμαστε οι μόνιμοι κομπάρσοι.
Ηλίας
Καραβόλιας - EBR |
