Και αυτό το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε ο συγγραφέας δεν ήταν κάτι που τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Ούτε όμως στο βιβλίο του προσπαθεί να απορρίψει τον Τόμας Μούρ και την περί ουτοπίας θεωρία του.

Αντιθέτως, επεδίωκε να αποδείξει και το είχε καταφέρει, ότι η περί ουτοπίας θεωρία του Τόμας Μούρ (1478-1535), διαστρεβλώθηκε από ανθρώπους διψασμένους για εξουσία και μόνον. Κατά συνέπεια, όχι λίγες φορές, ευγενείς ουτοπίες καταλήγουν να γίνουν εργαλεία εγκλημάτων και καταπίεσης ,στα χέρια αδίστακτων και αρρωστημένων απατεώνων της πολιτικής.

«…Ο ουτοπιστής», έγραφε ο Ζιλ Λαπούζ , «μισεί τον χρόνο γι’ αυτό και τον φυλακίζει. Ξεφεύγει από τις τραγωδίες της ιστορίας επεξεργαζόμενος ένα παγερό αντισύστημα που στηρίζεται στις νάρκες της ανθρώπινης υφής…».

Υπό αυτές τις συνθήκες, το πεδίο της πραγματικότητας αντικαθίσταται από ένα άλλο, αυτό της σιωπής και της απέραντης θλίψης της ουτοπίας. Η ουτοπία γίνεται έτσι εργαλείο εξαπάτησης και αυταρχικής εξουσίας, χρησιμοποιείται άρα για να αντικατασταθεί μια εξουσιαστική αρχή από μιαν άλλη. Όχι λίγες φορές δε, συμβαίνει η αρχή που αντικαθιστά να είναι χειρότερη από αυτήν που ανέτρεψε.

Στο πλαίσιο αυτό, οι Ρώσοι ιστορικοί Μισέλ Χέλλερ και Αλέξανδρος Νέκριτς, στο περίφημο και ογκώδες βιβλίο τους «Η Ουτοπία στην εξουσία» (1976), περιγράφουν με απίθανες ιστορικές λεπτομέρειες πως στη Ρωσία του 1917, τον περίφημο Οκτώβριο δεν έγινε καμμιά απολύτως επανάσταση, αλλά δια πραξικοπήματος, οι μπολσεβίκοι του Λένιν, ανέτρεψαν την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Αλέξανδρου Κερένσκι, εξυπηρετώντας τα γερμανικά σχέδια για έξοδο της Ρωσίας από τον Α’Παγκόσμιο πόλεμο.

Και αυτό σε μια κρίσιμη τότε φάση για την έκβαση του πολέμου, τον όποιον τελικά η Γερμανία έχασε, προκαλώντας και την πρώτη αμερικανική επέμβαση στα ευρωπαϊκά πράγματα. Γεγονός το όποιον ποτέ δεν κατάλαβαν οι ναζί και ο αρρωστημένος γελωτοποιός που τους έφερε στην εξουσία, λίγα χρόνια αργότερα.

Την ίδια εποχή, άνοιγε και η ρωσική πόρτα στο τότε αμερικανικό κεφάλαιο, το οποίο εκπροσωπούσε ο μετέπειτα δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Αρμάνδος Χάμμερ (1898-1990). Βαθύς γνώστης της κομμουνιστικής νοοτροπίας και καλός φίλος του Λένιν αρχικά και του Ιωσήφ Στάλιν στη συνέχεια. Ο Αρμάνδος Χάμμερ, κυριολεκτικά έσωσε το λενινιστικό καθεστώς μετά την τραγική του οικονομική αποτυχία στη δεκαετία του 1920,βάζοντας χέρι όμως στους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η Αμερική ήθελε πάντα να έχει ώριμες σχέσεις με τη Ρωσία, την οποίαν και εμπιστευόταν περισσότερο από ότι τη Γερμανία. Δεν ξεχνούν ακόμα και σήμερα οι Αμερικανοί ότι στον 20ο αιώνα, ήλθαν δύο φορές στην Ευρώπη, με αφορμή δύο παγκόσμιους πολέμους που η Γερμανία είχε προκαλέσει. Κόστος κάπου 300.000 Αμερικανοί να έχουν τον τάφο τους στη Γηραιά Ήπειρο.

Επίσης η αμερικανική οικονομική βοήθεια και αμυντική ομπρέλα ήταν τα εργαλεία που επέτρεψαν στην σημερινή δημοκρατική Ευρώπη όχι μόνον να συνέλθει, αλλά και να γίνει παγκόσμιο υπόδειγμα κοινωνικής προόδου. Εξάλλου, προς αυτή την Ευρώπη έρχονται σήμερα κάποια εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Είναι ξεκάθαρο δε, ότι αυτό το θέμα των μεταναστευτικών ροών θα προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, στο μέτρο που η Αφρική θα γνωρίζει δημογραφική έκρηξη.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το κινητικό και εξαιρετικά ολισθηρό περιβάλλον οι δυνάμεις του ζόφου και της καθυστέρησης, με αφορμή την πανδημία και την ουκρανική κρίση που θα έχει διάρκεια, για μια ακόμη φορά, παίζουν το παιχνίδι της ουτοπίας, γνωρίζοντας ότι μεγάλες κατηγορίες των πληθυσμών πάσχουν από συλλογική αμνησία. Όχι λίγες φορές, εξάλλου, η αμνησία συνοδεύεται και από συλλογική άγνοια. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι αφρόνως ακούν το νέο αρρωστημένο ένοικο του Κρεμλίνου.

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος – European Business Review