|
Η θέση
μου στηρίχθηκε περισσότερο σε μια εμπροσθοβαρή
ανάλυση του παραγωγικού κενού που υπάρχει στη
χώρα και λιγότερο στο όποιο απαιτούμενο επίπεδο
της μακροοικονομικής μας ισορροπίας.
Ο Αλέκος
Παπαδόπουλος, ένας από τους πλέον ικανότερους
ανθρώπους που πέρασαν μεταπολιτευτικά από το
υπουργείο Οικονομικών, προτείνει κάτι πιο
αναγκαίο: Συμβούλιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής.
Με μια
ανοιχτή επιστολή στα κόμματα εξουσίας
(κυκλοφορεί παντού στο διαδίκτυο) αποδομεί το
κυβερνητικό success story και προειδοποεί τους
πολιτικούς αρχηγούς για «ρίσκο εξωραϊσμού της
δημοσιονομικής μας κατάστασης».
Παραθέτει αδιαμφισβήτητα στοιχεία των αποκλίσεων
σε βασικά μεγέθη, αλλά και σε σκόπιμες
διαστρεβλώσεις/παρανοήσεις πάνω σε αυτά, μας
προειδοποιεί για το τι έρχεται αν δεν χαράξουμε
στρατηγική συμφωνία με τον εαυτό μας, ως
οικονομία.
Είναι
πασιφανές -σε όσους ξέρουν από εθνικούς
λογαριασμούς και μακροοικονομική λογιστική -ότι
η κυβέρνηση ουσιαστικά κρύβει χρέος και «απωθεί»
τα συμβολικά επίπεδα της δημοσιονομικής μας
ισορροπίας.
Οι
αγορές όμως είναι με το μικροσκόπιο στο χέρι και
σηκώνουν εύκολα το χαλάκι για να δουν τι υπάρχει
από κάτω. Οπότε, λάβαρα και τρόπαια, όπως τα
περί επενδυτικής βαθμίδας και τσουνάμι
επενδύσεων με το κραχ να παραμονεύει στις ΗΠΑ,
δεν πείθουν, τουλάχιστον όσους ξέρουν πολύ καλά
τι σημαίνει «ελληνικό χρέος».
Αν δεν
κατανοήσουμε ότι αυτό είναι το μόνο «εθνικό
προϊόν» που εξάγουμε με επιτυχία, και αν δεν το
μετατρέψουμε στρατηγικά σε βιώσιμο προιόν, τότε
θα ξαναζήσουμε σύντομα την προηγούμενη δεκαετία
λιτότητας και ύφεσης.
Γιατί
μπορεί το ταμείο να γεμίζει κάθε χρόνο με το
δημοσιονομικό νοικοκυριό εδώ και 5-6 χρόνια,
αλλά τα παιδιά μας δεν φταίνε σε τίποτα να
πληρώσουν αύριο τους σημερινούς εξωραϊσμούς, τις
ανέξοδες υποσχέσεις και τα αισιόδοξα συνθήματα.
Υ.Γ. Αν
προκύψει ζήτημα συγκυβέρνησης των μεγάλων
κομμάτων τότε στο πρόσωπο του Αλέκου
Παπαδόπουλου υποτίθεται ότι θα μπορούσε να
υπάρξει συναίνεση και σεβασμός.
Ηλίας
Καραβόλιας – European Business Review |
