|
Η πρόταση
του Ντόναλντ Τραμπ για τη Γάζα
Το γεγονός
πως η πρόταση Τραμπ υπερβαίνει κάθε χαραγμένο
όριο συλλογικής ανοχής έναντι ζητημάτων που
θεωρούνται νομικά, ηθικά και πολιτικά ως μέρος
του συλλογικού κεκτημένου, σημαίνει πως, όπως
συνέβη και σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους,
τα «δεδομένα» παραβιάζονται για να
ευθυγραμμιστούν με τις ανάγκες κάθε Νέας Τάξης
Πραγμάτων.
Πίσω από
τον γεωπολιτικό αναθεωρητισμό του Ντόναλντ Τραμ,
όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, κρυβόταν ένα
αδιανόητο σχέδιο του Τζέραλντ Κούσνερ, του
διαβόητου «γαμβρού» του, ο οποίος αντιλαμβάνεται
τον Πλανήτη ως ένα απέραντο Real Estate τύπου
Άγριας Δύσης.
Λίγα
εικοσιτετράωρα ήταν αρκετά για να διαμορφωθεί
μια Νέα Τάση στη Μέση Ανατολή. Η Παλαιστινιακή
Αρχή ανακοίνωσε το δικό της σχέδιο εκκένωσης της
Γάζας, λίγες ώρες αφότου το ισραηλινό ΓΕΕΘΑ
διέταξε τον στρατό να είναι έτοιμος να
υποστηρίξει την «εθελοντική αποχώρηση
Παλαιστινίων από τη Λωρίδα». Όλα αυτά την Πέμπτη
6 Φεβρουαρίου. Στη Δυτική Όχθη, ο γηραιός Αμπού
Αμπάς ως ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής, χωρίς
όμως καμία επιρροή στη Γάζα, πρότεινε την
οικοδόμηση μιας μεγάλης πόλης στα κατεχόμενα από
το Ισραήλ εδάφη, δίπλα ακριβώς από την Ιεριχώ.
Σε αυτήν την ιστορική τοποθεσία, που σήμερα
είναι μία ακατοίκητη περιοχή, κατά τον Αμπού
Αμπάς, θα μπορούσαν να μεταφερθούν οι
Παλαιστίνιοι της Γάζας.
Η εκδοχή
εκκένωσης της Γάζας από τους κατοίκους της και η
μεταφορά τους στην Ιεριχώ, αναγκάζει τις ΗΠΑ σε
διπλωματικούς χειρισμόυς εντός του εκρηκτικού
πολυγώνου μεταξύ Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας,
Αιγύπτου, Παλαιστινίων, Ισραήλ
Η πρόταση
αυτή ανακοινώθηκε μόλις μία ημέρα πριν την
έκτακτη μετάβαση του Παλαιστίνιου Ηγέτη στο
Αμμάν. Ο μονάρχης της Ιορδανίας, Αμπντάλα, θέλει
να έχει στην τσέπη του αυτήν την πρόταση πριν τη
συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τραμ στην
Ουάσιγκτον σε λίγες ημέρες. Αυτή η εκδοχή
εκκένωσης της Γάζας από τους κατοίκους της και η
μεταφορά τους στην Ιεριχώ, βραχυκυκλώνει το
Ισραήλ, συμφέρει την Ιορδανία αλλά και την
Αίγυπτο και αναγκάζει τις ΗΠΑ να εισέλθουν σε
έναν κυκεώνα συνεννοήσεων και διπλωματικών
χειρισμών εντός του εκρηκτικού πολυγώνου μεταξύ
Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας, Αιγύπτου,
Παλαιστινίων, Ισραήλ, με ελεύθερους
διπλωματικούς σκοπευτές την Τουρκία και το
Ιράν.
Θαμμένη
στις στοές της, η Χαμάς τρίβει τα χέρια της.
Τέτοια επιτυχία δεν την περίμενε και ο πλέον
άρρωστος εγκέφαλος. Αμέσως μετά τις προτάσεις
Τραμπ και με το θράσος του αιώνια νεοφώτιστου, η
οργάνωση δήλωσε έτοιμη για συνομιλίες με τον
πρόεδρο των ΗΠΑ. Ξαφνικά, η παγκόσμια προσοχή
στράφηκε στη Γάζα, αλλά ως υπό διαπραγμάτευση
τουριστικού οικοπέδου. Τελικά ο πόλεμος δεν θα
λήξει όπως διευκρίνισε και ο ίδιος ο
πρωθυπουργός του Ισραήλ. Ο πόλεμος θα
συνεχίζεται και με άλλα μέσα μέχρι την επίτευξη
των στόχων (εκατέρωθεν άραγε;), ενώ θα
εξελίσσονται οι συζητήσεις μεταξύ των εν δυνάμει
οικοπεδούχων της Λωρίδας. Μέχρι τότε βλέπουμε. Η
Χαμάς αναπαράγεται μόνον μέσω του πολέμου. Το
ίδιο και ο Νετανιάχου. Ανήκουστα πράγματα. Όταν
αυτοκτονεί η λογική.
Συνεχίζει λοιπόν η Le Monde της
5ης Φεβρουαρίου:
«Δίπλα στον
Ντόναλντ Τραμπ ο Μπέναζαμιν Νετανιάχου έμπλεος
ευφορίας, αλλά με έναν μόνιμο μορφασμό που
προδίδει νευρικότητα. Βρίσκεται απέναντι σε
αυτόν τον απρόβλεπτο σύμμαχο, ο οποίος
προωθεί τη μαζική εκτόπιση ενός πληθυσμού που
βασανίζεται από δεκαέξι μήνες πολέμου. “Οι
Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να πάρουν τον
έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας”, εκστομίζει ο
Ντόναλντ Τραμπ, κάνοντας λόγο για μια
“μακροπρόθεσμη κατάσταση ιδιοκτησίας”.
Πρόκειται μια έκφραση η οποία σίγουρα δεν μπορεί
να αποδοθεί με όρους Διεθνούς Δικαίου».
Όπως ένας
εργολάβος μπροστά από ένα νεόκτιστο σπίτι, ο
Ντόναλντ Τραμπ δεσμεύτηκε να μετατρέψει το
«σύμβολο του θανάτου και της καταστροφής» που
είναι η Γάζα, σε «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής».
Μετά λοιπόν
τις επεκτατικές προσδοκίες αγοραπωλησίας με
αντικείμενο του πόθου τη Γροιλανδία, τον Καναδά
ή τη Διώρυγα του Παναμά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ
«αγοράζει και τη Γάζα». Αύριο οι θαυμαστές και
οπαδοί του ανά την Υφήλιο θα νομιμοποιούνται να
ανακοινώσουν την «αγορά των Κατεχομένων στην
Κύπρο» από εταιρεία τουρκικών ξενοδοχειακών
συμφερόντων, τη μακρόχρονη ενοικίαση της Λιβύης
από την ιταλική Καμόρα, την προσάρτηση για
τουριστικούς λόγους της Μαδαγασκάρης και της
Ζουαζηλάνδης στην ιστορική επικράτεια των
Μαμελούκων. Η λίστα θα είναι μακρά. Τα
επιχειρήματα δυσνόητα. Η εξέλιξη απολύτως ορατή.
Το «πέταγμα της πεταλούδας».
Στα
ενδότερα του Λευκού Οίκου, οι μαθητευόμενοι
μάγοι της νέας διακυβέρνησης αρχίζουν να
αντιλαμβάνονται το μέγεθος των αντιδράσεων. Εν
ριπή οφθαλμού συντάσσονται τα «non papers», τα
οποία προωθούνται δεξιά και αριστερά,
προκειμένου να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα. Έτσι
λειτουργούσε ο Ντόναλντ Τραμ και στην πρώτη του
θητεία. Οι ερασιτέχνες του
«Make America Great Again» κολυμπούν στα θολά
νερά ενός ιδεολογικού αχταρμά, ο οποίος ως
βασική του αρχή έχει την έννοια της αρχέγονης
εμπορικής συνδιαλλαγής. Αλλά ακόμη και αυτό το
απλοϊκό ανταλλακτικό εμπόριο έχει προοδεύσει
στις μέρες μας. Όμως η λεγόμενη «ομάδα Τραμπ»
δεν δείχνει να το κατανοεί. Αντιθέτως επιμένει
να εφαρμόζει μεθόδους οι οποίες ήταν
ενδεχομένως αποτελεσματικές σε συνθήκες
κοινωνικών σχέσεων που αποτυπώνονται στο
«Once upon a time in the West». Μόνο που η
ιστορία δεν γράφεται με τα πλάνα του Σέρτζιο
Λεόνε και τους χαριεντισμούς της Κλαούντια
Καρντινάλε σε πόζες μεγαλοκοπέλας.
Ήταν εξ
αρχής σαφές πως ο Μπένζαμιν Νετανιάχου θα
επένδυε πολιτικά σε μια μακροπρόθεσμη πολεμική
εκδοχή δομημένη από ιδιότυπα συγκρουσιακά υλικά.
Ο Νετανιάχου δεν διαθέτει ζωτικό πολιτικό χώρο
μέσα σε ένα φυσιολογικό πολιτικό περιβάλλον. Τον
κατατρέχει ένα σκοτεινό παρελθόν με σοβαρότατες
κατηγορίες περί διαφθοράς. Εμπλέκεται και η
σύζυγός του σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια, που
σχεδόν πάντα οδηγεί η εξουσία. Έχει όμως ακόμη
έναν λόγο να επιμένει ο Νετανιάχου. Αν πριν από
τρία χρόνια αντιμετώπιζε ακόμη και το ενδεχόμενο
εγκλεισμού του στη φυλακή, τώρα διεκδικεί μια
θέση στο κλειστό Πάνθεον των ηγετών του Ισραήλ.
Μια εξαιρετικά περιορισμένη «Λέσχη» ιστορικών
προσωπικοτήτων, όπου άτομα σαν τον Νετανιάχου
δεν είναι εύκολα ευπρόσδεκτα. Αλήθεια, πόσο
αντέχει η σύγκριση του Μπένζαμιν Νετανιάχου με
τους αρχιτέκτονες του κράτους του Ισραήλ; Πόσο
αντέχει η σύγκρισή του με τους «Πατέρες του
Έθνους», ακόμη και με τη θρυλική μορφή της
Γκόλντα Μείρ;
Η Le Μonde της
6ης Φεβρουαρίου είναι σαφής, αναφερόμενη στην
πρόταση εκκένωσης της Γάζας. Κάνει λόγο
για Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας:
«Τα σχόλια
του Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελούν πολιτική λύση
για την κρίση, αλλά άμεση υποκίνηση του
ισραηλινού συμμάχου του να διαπράξει έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας», λέει η Françoise
Bouchet-Saulnier, συγγραφέας του Dictionnaire
pratique du droit humanitaire. «Είναι δύσκολο να
πιστέψει κανείς ότι η υποκίνηση για τη διάπραξη
ενός εγκλήματος μπορεί να αποτελεί πραγματική
φιλική συμβουλή». Το σχέδιο του αμερικανού
επιχειρηματία είναι μια σειρά από παραβιάσεις
του διεθνούς δικαίου. «Το να παίρνεις τον
πληθυσμό μιας κατεχόμενης ή ελεγχόμενης περιοχής
και να τον απελαύνεις πέρα από τα διεθνώς
αναγνωρισμένα σύνορα, είναι αυτό που το διεθνές
δίκαιο κατονομάζει ως απέλαση».
Δεν υπάρχει
καμία αμφιβολία πως η ανθρωπότητα οδηγείται σε
αδιέξοδες εξελίξεις, όπως συνέβη στο πρώτο μισό
του 20ού αιώνα με τις μαζικές εθνοκαθάρσεις και
ανταλλαγές πληθυσμών στη Βαλκανική και τη Μικρά
Ασία, την Ινδία, τα πρώην Παλαιστινιακά -
Ιορδανικά εδάφη και αλλού. Σε καμία από αυτές
τις ενέργειες, οι οποίες νομιμοποιήθηκαν μάλιστα
με Διεθνείς Συνθήκες, δεν επήλθε οριστική
επίλυση των προβλημάτων και των εκκρεμοτήτων.
Αντιθέτως.
«Οι πράξεις
αυτές (μαζικές απελάσεις πέρα από τα
αναγνωρισμένα σύνορα κ.λπ.) χαρακτηρίζονται από
το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου
ως «εγκλήματα πολέμου» ή «εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας», «εάν η απέλαση ή η βίαιη μεταφορά
ενός πληθυσμού πραγματοποιείται στο πλαίσιο μιας
σκόπιμης και μαζικής πολιτικής κατά των αμάχων».
Πάνω σε
αυτόν τον θεσμικό καμβά οικοδομήθηκε η συμβίωσή
μας μεταπολεμικά. Αυτή ήταν η απόλυτη κόκκινη
γραμμή, το σύστημα αναφοράς πάνω στον οποίο
βασίστηκε το πολύπλοκο διεθνές οικοδόμημα για να
επιβιώσει.
Είναι
σίγουρο πως οι ερασιτεχνισμοί του Λευκού Οίκου
φαντάζουν ως καινοφανείς ενέργειες ενός νέου
αντισυστημικού οικοδομήματος, όπου η ισχύς και
μόνον θα αποτελεί το κρίσιμο μέγεθος που θα
επιβάλει τις λύσεις, και όχι η διεθνής
νομιμότητα. Θυμίζουμε πως όλες μα όλες οι
κατακτήσεις του γιουγκοσλαβικού στρατού και του
κληρονόμου του, του σερβικού, ακυρώθηκαν μία
προς μία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Επισημαίνεται πως ο εκφραστής του δόγματος της
άσκησης πολιτικής διά της λόγχης, ο Σλομπόνταν
Μιλόσεβιτς, συνελήφθη υπό την πίεση των λαϊκών
μαζών (που τον είχαν αναδείξει) και οδηγήθηκε
στη Χάγη, καταδικάστηκε σε ισόβια και πέθανε στο
κελί του. Η μικρή αυτή ιστορική αναδρομή είναι
παιδαγωγικά χρήσιμη σε όσους νομίζουν πως η
παραβίαση θεμελιωδών κανόνων οδηγεί σε εθνικούς
θριάμβους. Στο τέλος κάθε ιστορικής ανωμαλίας,
οι αρχιτέκτονές της πληρώνουν το αντίτιμο των
ανομημάτων τους. Πρόκειται για την εκδίκηση του
αίματος που αδικαιολόγητα χύθηκε στο όνομα των
«εθνικών οραμάτων» και των δήθεν «ιστορικών
ολοκληρώσεων».
Στα
ανατολικά παράλια της Μεσογείου, λίγα μίλια από
την Κύπρο, επιχειρείται μια ανήκουστη
τερατογέννεση. Διαπιστώνεται πως όσο ασύλληπτες
και να είναι οι τερατώδεις διαστάσεις της, εν
τούτοις ανιχνεύονται οπαδοί. Πολιτικοί
χούλιγκαν σε ρόλο χορηγών του χάους σε πλήρη
ανάπτυξη. Θηριοδαμαστές αρχέγονων δαιμόνων.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice)
|
