|
Ο Τσόμσκι
είναι από χρόνια ο δριμύτερος επικριτής της
αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε τέτοιον
βαθμό που η πολιτική θέση του συνοψίζεται στο
«πας εχθρός των ΗΠΑ αντιμετωπίζεται με
συμπάθεια». Παραδέχεται την εισβολή της Ρωσίας
αλλά επιμένει ότι την προκάλεσαν η ΗΠΑ και η
Δύση συνολικά, διότι προσέγγισαν την Ουκρανία.
Αναρωτιέμαι
τώρα που ο Τραμπ συμπίπτει με τις απόψεις του,
τι θα σκέφτεται ο Τσόμσκι με τη σοφία των 96
χρόνων του και την ασφάλεια του σπιτιού του στην
Αριζόνα.
Θα
εξακολουθήσει να επικρίνει τον αμερικανικό
ιμπεριαλισμό, ο οποίος, σύμφωνα με την άποψή
του, ευθύνεται για τον πόλεμο στην Ουκρανία; Εκ
του μακρόθεν, ο Τσόμσκι ομνύει στην ειρήνη, στον
ανέξοδο πασιφισμό. Ο Τσόμσκι, όπως και μερίδα
της ελληνικής Αριστεράς και όλη η ελληνική
Ακροδεξιά, «είναι με τον άνθρωπο» – όταν δεν
συντάσσονται, ξεδιάντροπα, με τον Πούτιν.
Το αν ο
«άνθρωπος» υπερασπίζεται τη χώρα του από τον
ξένο εισβολέα ελάχιστη σημασία έχει. Αυτό που
μετρά είναι να εμφορείται κανείς από αυτό που ο
ουκρανός συγγραφέας Αρτέμ Τσαπάι αποκαλεί
«αφηρημένος πασιφισμός των Δυτικών».
Εδώ και
τρία χρόνια ο Τσαπάι, 43 ετών, είναι εθελοντής
οπλίτης στον ουκρανικό στρατό. Πριν από τον
πόλεμο έγραφε βιβλία και μετέφραζε τα έργα του
Γκάντι και του Τσόμσκι. Θα μπορούσε να
περιοριστεί στον ρόλο του διανοουμένου που
μάχεται για την ειρήνη. Δεν το έκανε. Θα
μπορούσε να φύγει από την Ουκρανία. Δεν το
έκανε.
Ο Τσαπάι
όπως και πρόεδρος Ζελένσκι έμειναν στη χώρα τους
και μάχονται για αυτήν. Οχι επειδή είναι
πολεμοχαρείς. Επειδή είναι, πραγματικά, με τον
άνθρωπο.
Πρώτη
δημοσίευση στο Βήμα
|
