|
Σύμφωνα
με αυτή τη θεωρία στο πολιτικό σύστημα υπάρχει
κατά βάση μόνο μία ορθή και ασφαλής, κατ’
επέκταση αναγκαστική επιλογή, αυτή του Κέντρου,
δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, συχνά μάλιστα σε
μια αυταρχική εκδοχή. Αυτή η επιλογή, που σε
μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην αρχή «οι αγορές
πάντα έχουν δίκιο και υπερτερούν των αναγκών των
ανθρώπων και των ιδεολογιών», «απειλείται» από
τα «δύο άκρα», δηλαδή την «άκρα αριστερά» και
την «άκρα δεξιά», που συντονίζονται εναντίον του
«Κέντρου».
Η θεωρία
αυτή που πολλές φορές συνδυάζεται με την
παράλληλη θεωρία – πιο σωστά «καραμέλα» –
του «λαϊκισμού», παραβλέπει βεβαίως,
παραχαράσσοντας την ιστορία, ότι ανάμεσα στην
Αριστερά και την Ακροδεξιά υπάρχουν θεμελιώδεις
και σε μεγάλο βαθμό ανταγωνιστικές διαφορές.
Όμως, σε διάφορες περιπτώσεις η θεωρία αυτή
βόλευε και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για να
συκοφαντείται η μαζική δυσαρέσκεια της κοινωνίας
για τις πολιτικές της λιτότητας και – στην
Ελλάδα – για τα μνημόνια.
Τώρα,
που μάλλον η καθεστηκυία τάξη διαισθάνεται πάλι
να «απειλείται», η θεωρία αυτή επιστρέφει
δριμύτερη ως ερμηνευτικό εργαλείο των όσων
γίνονται στη Γαλλία. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς
που την επικαλούνται στη Γαλλία υπάρχει μόνο μία
ορθή πολιτική τοποθέτηση, αυτή του Εμανουέλ
Μακρόν. Όμως, ούτε η «άκρα αριστερά», ούτε η
«άκρα δεξιά», το αποδέχονται αυτό και έτσι
«συνωμότησαν» για να παρασύρουν τη Γαλλία στο
«χάος», ρίχνοντας την κυβέρνηση Μπαρνιέ.
Βεβαίως,
αυτό που παραβλέπει αυτό το «αφήγημα» είναι ότι
στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ένας
αντιδημοφιλής πολιτικός. Η κυβέρνησή του έχει
αντιμετωπίσει πολλές φορές με αυταρχισμό
κοινωνικά κινήματα και μέτρα που έχει
αποφασίσει, όπως η αύξηση του ορίου
συνταξιοδότησης, έχουν προκαλέσει μεγάλη
δυσαρέσκεια, γιατί είναι ως να διακυβεύεται το
κοινωνικό κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο και το
κόμμα του δεν τα πήγε καθόλου καλά στις
ευρωεκλογές, όπου πήρε 14,6%, ενώ η λίστα του
ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού πήρε 31,3%. Ως
αποτέλεσμα και σε μια προσπάθεια να εκβιάσει μια
στήριξη ο Μακρόν προκήρυξε βουλευτικές εκλογές.
Σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές ήταν το Νέο
Λαϊκό Μέτωπο, δηλαδή ο συνασπισμός των
Σοσιαλιστών, της Ανυπότακτης Γαλλίας του
Μελανσόν, των Οικολόγων και των Κομμουνιστών,
που άλλαξε το συσχετισμό. Προτείνοντας να
υπάρξουν αποσύρσεις των τρίτων σε ψήφους
υποψηφίων όπου υπήρχε κίνδυνος να εκλεγεί
ακροδεξιός, κατάφεραν να πάρουν την πρώτη θέση
σε βουλευτές και ο Εθνικός Συναγερμός να πάρει
την τρίτη, καθώς έτσι έβγαλε παραπάνω βουλευτές
και το κόμμα του Μακρόν.
Κανονικά, με βάση το ποιο κόμμα ήταν πρώτο σε
βουλευτές ο Μακρόν θα έπρεπε να δώσει την
πρωθυπουργία στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο και γύρω από
αυτό να σχηματιστεί μια κοινοβουλευτική
πλειοψηφία που θα εξέφραζε τη βούληση της
γαλλικής κοινωνίας και θα άφηνε την Ακροδεξιά
στο περιθώριο.
Αντ’
αυτού ο Μακρόν αλλοιώνοντας και αδιαφορώντας για
τη λαϊκή βούληση αποφάσισε να αποκλείσει
ουσιαστικά το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, να φτιάξει μια
κυβέρνηση μειοψηφίας από το δικό του
ετοιμοθάνατο κόμμα και τους δεξιούς
Ρεπουμπλικανούς ποντάροντας στην ανοχή της Άκρας
Δεξιάς, -«επένδυση» που επαναλαμβάνω για όσους
πιθανόν σκέφτονται «παιχνίδια» με την
Ακροδεξιά ότι εκτός από επικίνδυνη για την
κοινωνία αποδεικνύεται πολύ υψηλού ρίσκου και
τελικά ασύμφορη για τον «επενδυτή».
Ήλπιζε
έτσι να μπορέσει να περάσει – πιο σωστά να
επιβάλλει- την ίδια πολιτική που η γαλλική
κοινωνία είχε απορρίψει σε δύο διαφορετικές
εκλογές.
Μόνο που
προφανώς αυτό δεν μπορούσε εύκολα να περπατήσει,
δεδομένης της μεγάλης δυσαρέσκειας. Για
προφανείς λόγους ούτε η Αριστερά μπορούσε να
υποστηρίξει αντικοινωνικές πολιτικές με τις
οποίες διαφωνούσε κάθετα, ούτε η Ακροδεξιά
μπορούσε να φανεί ότι λειτουργούσε απλώς ως
πατερίτσα του Μακρόν. Το αποτέλεσμα ήταν όταν
ήρθε η συζήτηση για τον προϋπολογισμό και με
δεδομένο ότι συγκριμένες αλλαγές που προτάθηκαν
δεν πέρασαν, να μην έχει πλειοψηφία.
Τι έκανε
τότε η κυβέρνηση Μπαρνιέ; Επέλεξε να επικαλεστεί
το άρθρο 49.3 του Γαλλικού Συντάγματος. Αυτό
επιτρέπει σε μια κυβέρνηση να περάσει νόμο χωρίς
ψήφο στη Βουλή, αρκεί να μην υπάρξει πρόταση
δυσπιστίας. Αλλά αυτή τη φορά υπήρξε πρόταση
δυσπιστίας, από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Και την
υπερψήφισε και ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός.
Καταδεικνύοντας αυτό που εξαρχής ήταν σαφές: ότι
οι πολιτικές του Μακρόν εκφράζουν μία μερίδα
μόνο της Γαλλικής κοινωνίας, μια μειοψηφία.
Κατά
συνέπεια εάν κάποιος είναι υπεύθυνος για το
«χάος» στη Γαλλία είναι ο ίδιος ο Εμανουέλ
Μακρόν και η αντιδημοκρατική επιλογή του να
προσπαθεί να επιβάλει τη δική του εκδοχή
πολιτικής ως τη μόνη αποδεκτή, η άρνησή του να
ακούσει και να σεβαστεί την πραγματική βούληση
και εντολή της Γαλλικής κοινωνίας, η επιμονή του
να μην αναγνωρίζει την Αριστερά ως δύναμη
διακυβέρνησης και ο κυνικός υπολογισμός -χυδαίος
τυχοδιωκτισμός- ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει με
την ανοχή της Άκρας Δεξιάς.
Στην
πραγματικότητα όλα αυτά απλώς δείχνουν ότι
σήμερα το «Κέντρο» δεν μπορεί να διαμορφώσει
πλειοψηφική συναίνεση στις πολιτικές του, ιδίως
όταν συμπεριφέρεται ως «Ακραίο Κέντρο» και ότι
εάν υπάρχει ένας χώρος που μπορεί να αποτελέσει
ανάχωμα στην Ακροδεξιά, αυτός θα ήταν μια
σύγχρονη «δημοκρατική παράταξη» που να
εκπροσωπεί την αναδιανομή εισοδήματος, τη
δικαιοσύνη και ένα αίσθημα κοινωνικής ασφάλειας
και που προφανώς θα μπορούσε να εφαρμόσει μια
πολιτική διαφορετική από αυτές που προκαλούν
τόσο μεγάλη δυσαρέσκεια.
Κάτι
βεβαίως που οι υποστηρικτές της «θεωρίας των δύο
άκρων» θέλουν να αποφύγουν, όπως ο διάολος το
λιβάνι…
Λευτέρης
Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr)
|
