|
Σε αυτά τα
γεωπολιτικά δεδομένα, τις πρωτόγνωρες
συμπεριφορές, έχουν ξεκινήσει και οι διεργασίες
για το Κυπριακό. Μια προσπάθεια από τα ίδια; Ή
θα υπάρξουν εκπλήξεις; Η Κύπρος βιώνει εδώ και
δεκαετίες τη στάση της διεθνούς κοινότητας.
Είναι το θύμα που πρέπει να πληρώσει. Όπως
συμβαίνει και με τους Παλαιστίνιους. Και ποιον
θα πληρώσει και πώς; Προφανώς τον ηγέτη της
κατοχικής Τουρκίας, που με τον αλαζονικό τρόπο
επιχειρεί να βρεθεί στη «νέα οικογενειακή
φωτογραφία» των βασικών πρωταγωνιστών. Στην
περιοχή και αλλού. Και φαίνεται να τα
καταφέρνει.
Η Κυπριακή
Δημοκρατία, με τις δυνατότητες που διαθέτει ως
μικρό κράτος, επιχειρεί να αναδείξει και να
υπενθυμίσει τη γεωπολιτική της σημασία. Για να
έχει οφέλη. Παράλληλα αναμένει να διαπιστώσει
τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει ο Γ.Γ.
των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, στη «νέα
πρωτοβουλία» για το Κυπριακό.
Μια
πρωτοβουλία, που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί
μεμονωμένα και ανεξάρτητα από το ευρύτερο
διεθνές περιβάλλον. Ποτέ δεν ήταν απομονωμένο
από τις ευρύτερες εξελίξεις το Κυπριακό. Μόνο
στην Κύπρο θεωρούν κάποιοι ότι οι συζητήσεις
μπορούν διεξάγονται στη βάση των «τοπικών
δεδομένων» και απομονωμένα.
Το
Κυπριακό- και με δικά μας λάθη από τα πρώτα
χρόνια μετά την εισβολή- έχει ξεφύγει από την
ουσία του. Γι αυτό και φθάσαμε στο σημείο να…
χρωστάμε. Να πρέπει να μοιράζουμε δώρα για να…
συγκινηθεί η κατοχική δύναμη. Κάποιοι θεωρούν
δεδομένη την πολιτική του κατευνασμού. Κάποιοι
διαμαρτύρονται επειδή, για παράδειγμα, η
Λευκωσία έχει συνάψει συμφωνία με την Αίγυπτο
για το φυσικό αέριο. Επειδή, όπως εξηγούν,
τέτοιες ενέργειες υπονομεύουν τις προσπάθειες
λύσης! Αυτοί που υπονομεύουν τη λύση είναι
εκείνοι της κατευναστικής προσέγγισης, που
ζητούν από την Κυπριακή Δημοκρατία να αποποιηθεί
την κυριαρχία του κράτους, «για να μην χαλάσει
το κλίμα». Φθάσαμε στο σημείο να θέλουν, όλοι
αυτοί, να συζητηθεί ένα ξεχειλωμένο μοντέλο που
«κλείνει το μάτι» στη συνομοσπονδία. Τι θα
ονομαστεί δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εάν
περάσει θα είναι ένα μοντέλο, το οποίο θα
ελέγχεται από την Τουρκία, δεν θα είναι βιώσιμο
και δημοκρατικό.
Δέκα χρόνια
πριν από την εισβολή, το ιστορικό στέλεχος της
κυπριακής αριστεράς, Λάζαρος Χριστοφίδης, είχε
κυκλοφορήσει μια μπροσούρα ( Μάρτιος 1964), με
εισαγωγικό σημείωμα από τον Πλουτή Σέρβα. Στην
μπροσούρα σημειώνονταν τα εξής:
«Τι θα
έλεγαν οι Άγγλοι, αν κάποιες εσωτερικές και
εξωτερικές δυνάμεις ζητούσαν να κάμουν
ανεξάρτητο κράτος τη Σκωτία;
Τι θα
έλεγαν οι Ιταλοί, αν κάποιες εσωτερικές και
εξωτερικές ζητούσαν να κάμουν ανεξάρτητο κράτος
τη Σικελία;
Τι θα
έλεγαν οι Γάλλοι, αν κάποιες εσωτερικές και
εξωτερικές δυνάμεις, ζητούσαν να κάμουν
ανεξάρτητο κράτος την Κορσική;»
Προφανώς
κανένας δεν θα δεχόταν και δεν δέχεται
ακρωτηριασμό εδαφών και κυριαρχίας. Γιατί να
δεχθούμε εμείς; Πέρασαν πενήντα χρόνια θα
υποδειχθεί, όπερ σημαίνει ότι δεν μπορούμε να
κάνουμε οτιδήποτε παρά να δεχθούμε τον «οδυνηρό
συμβιβασμό». Λύση θέλουμε ή παράδοση στην
Τουρκία; Όπως έγραψε ο Λουκάς Αξελός, «είναι η
ίδια μας η ιστορία που μας έχει καταδείξει ότι
καμία ήττα δεν είναι οριστική».
Κώστας
Βενιζέλος (Φιλελεύθερος της Κύπρου)
|
