|
Ήταν
αδύνατο να βρεθεί μια πλειοψηφία να εγκρίνει
έναν τέτοιο αντικοινωνικό προϋπολογισμό. Και
λένε φληναφήματα της κακιάς ώρας όσοι μιλάνε για
«σύμπραξη της άκρας δεξιάς με την αριστερά».
Τώρα, η
καυτή πατάτα των περικοπών στον προϋπολογισμό
περνά στην επόμενη κυβέρνηση. Και ο Γάλλος
πρόεδρος θα δυσκολευτεί πολύ να βρει έναν
πραγματικό πρωθυπουργό, που θα βάλει στην
«γκιλοτίνα» το πολιτικό του μέλλον. Χωρίς
ουσιαστικά κέρδη, αφού η θητεία του θα κρατήσει
το πολύ ως το καλοκαίρι και τις νέες εκλογές.
Το
κρίσιμο είναι όμως ότι η πολιτική κρίση στη
Γαλλία αφήνει στον αέρα τις δημοσιονομικές
προσαρμογές που ζητούν οι Βρυξέλλες. Η Γαλλία
πληρώνει τον ζουρλομανδύα που λέγεται «Σύμφωνο
Σταθερότητας», όσο και αν πήρε κάποια περίοδο
χάριτος.
Η Γαλλία
έχει να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο έλλειμμα και
ένα βουνό χρέους που ξεπερνά εύκολα όλα όσα
παράγει η οικονομία της σε ένα χρόνο. Το
γνωρίζουν αυτό στις Βρυξέλλες και ο άτυχος
Μπαρνιέ είχε συμφωνήσει με την Κομισιόν σε μια
πορεία αυστηρών δημοσιονομικών προσαρμογών.
Η
Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιστεύει βέβαια ότι η
οικονομική επίδραση της πτώσης της κυβέρνησης
Μπαρνιέ θα «είναι αρκετά περιορισμένη». Αλλά, ο
κίνδυνος δεν είναι μόνο η Γαλλία, είναι η
Ευρώπη. Μια ΕΕ ακυβέρνητη, με τον περίφημο
γαλλογερμανικό άξονα να παραπαίει.
Η
λιτότητα είναι αυτή που προκαλεί την ακραία
πόλωση. Αυτό η Ευρώπη θα έπρεπε να το είχε μάθει
από τη δεκαετία του 1930 και είναι απίστευτο πώς
κατά μία έννοια η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Να δούμε
τι θα συμβεί στη Γαλλία, εάν ο Μακρόν καταφέρει
πράγματι να ολοκληρώσει τη θητεία του το 2027. Η
Γερμανία επίσης, βρίσκεται σε πολιτική και
οικονομική κρίση, με μια αλλαγή κυβέρνησης στα
σκαριά. Τι θα συμβεί όταν η ακροδεξιά AfD
αναδειχθεί δεύτερη δύναμη στις εκλογές του
Φεβρουαρίου;
Και όλα
αυτά, τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται
να επιτεθεί από την άλλη πλευρά του
Ατλαντικού. Με έναν εμπορικό πόλεμο και
πολιτικές προστατευτισμού που θα μειώσουν τις
ευρωπαϊκές εξαγωγές και θα βυθίσουν ακόμη
περισσότερο σε απόγνωση τη Γηραιά Ηπειρο.
Ας δούμε
τι λέει ο ΟΟΣΑ: Από το 2020 έως το 2024 η
Κίνα αναπτύχθηκε περίπου κατά 25%, οι Ηνωμένες
Πολιτείες κατά 10%, ενώ η Ευρωζώνη μόλις
κατά 3,8%. Αυτή η διαφορά εξηγείται από τη χρήση
μιας επεκτατικής και όχι περιοριστικής
δημοσιονομικής πολιτικής για την αποφυγή του
γκρεμού της κρίσης.
Αν η
Ευρώπη δεν αλλάξει δημοσιονομική στάση, θα είναι
αναπόφευκτος ο κίνδυνος ενός καταρράκτη σε όλα
τα spread όλων των κρατών μελών, βάζοντας σε
κίνδυνο τη σταθερότητα της Ευρώπης.
Μιχάλης
Ψύλος (Ναυτεμπορική)
|
