|
Στον ίδιο
τόνο και οι New York Times: «Ο πρόεδρος Τραμπ
και ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν
έκαναν μια επίδειξη φιλίας, αλλά, παρ’ όλες τις
αγκαλιές και τις χειραψίες, δεν μπόρεσαν να
συγκαλύψουν το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ Ηνωμένων
Πολιτειών και Ευρώπης για τον πόλεμο στην
Ουκρανία.
Κατά τη
συνάντησή τους, την τρίτη επέτειο της εισβολής
της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι δύο ηγέτες φάνηκαν
αποφασισμένοι να αποφύγουν μια ανοιχτή ρήξη,
καθώς αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις κατά τη διάρκεια
μιας ευχάριστης συζήτησης στον Λευκό Οίκο. Αλλά
διαφοροποιήθηκαν σημαντικά όσον αφορά τα αίτια
του πολέμου, τον ρόλο της κάθε πλευράς στη
σύγκρουση και την πιθανή επίλυσή της».
Τέλος, η Le
Monde σε μια μακροσκελή ανταπόκριση από την
Ουάσινγκτον δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για
τις διατλαντικές σχέσεις: «Σε καμία στιγμή της
συνάντησης ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μίλησε με
όρους κοινών αξιών, ευρωπαϊκής ασφάλειας ή
πολύτιμων διατλαντικών συμμαχιών. Η προσέγγισή
του φάνηκε να περιορίζεται σε τρία σημεία: 1)
μια οικονομική συμφωνία με την Ουκρανία,
βασισμένη κυρίως στους εξορυκτικούς πόρους 2)
μια κατάπαυση του πυρός μεταξύ των εμπόλεμων
μερών για να μπει ένα τέλος στο «λουτρό
αίματος», για το οποίο αρνείται να θεωρήσει
υπεύθυνο τον Πούτιν και, τέλος 3) μια ευρωπαϊκή
οικονομική και στρατιωτική δέσμευση για την
ασφάλεια της ηπείρου».
Την ημέρα
που τα αγωνιώδη βλέμματα των Ευρωπαίων πολιτών
και όχι μόνο ήταν στραμμένα στο Βερολίνο, όπου
διαμορφωνόταν ένας νέος πολιτικός συσχετισμός
μετά τις εκλογές, ο οποίος θα καθορίσει εν
πολλοίς την πορεία των πραγμάτων στην Ευρώπη,
στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στηνόταν ένα
σκηνικό εικονικής διατλαντικής συνεννόησης, όπου
τουλάχιστον εκ μέρους της νέας αμερικανικής
διακυβέρνησης, εισάγεται στις διεθνείς σχέσεις
μια καινούργια ορολογία η οποία εκφράζει ένα νέο
δόγμα παγκόσμιων συναλλαγών: «Πες μου τι και
πόσα έχεις για σε αγοράσω».
Σε κανέναν
δεν ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες από την έκτακτη
επαφή του ειδικού απεσταλμένου του Αμερικανού
προέδρου στο Κίεβο με μια απίστευτου κυνισμού
επιστολή προς υπογραφή. Οι Αμερικανοί απαιτούσαν
από την Ουκρανία να παραχωρήσει τα αποθέματα των
σπανίων γαιών της σε λίθιο, γραφίτη, τιτάνιο και
ουράνιο, καθώς και την εκμετάλλευση των
αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου εν
λευκώ, χωρίς να επισημαίνεται σ’ αυτήν την
επιστολή το εάν θα πραγματοποιηθούν και πώς
αμερικανικές επενδύσεις, ενώ δεν υπήρχε καμία
αναφορά σε εχέγγυα ασφάλειας για το μέλλον. Με
λίγα λόγια, ο Λευκός Οίκος απαιτούσε τη
συναίνεση σε μια αποικιοκρατικού τύπου συναλλαγή
με μοναδικό επιχείρημα την επανάκτηση του
συνολικού ποσού βοηθείας που έχει παραχωρήσει η
Αμερική στην Ουκρανία εδώ και τρία χρόνια. Μια
βοήθεια η οποία ψηφίστηκε από το Αμερικανικό
Κογκρέσο και φέρει την υπογραφή του προκατόχου
του Ντόναλντ Τραμπ. Με μια μονοκοντυλιά ο Λευκός
Οίκος ακυρώνει τη συνέχεια και τη συνέπεια του
αμερικανικού κράτους στο όνομα μιας κυνικής
εμπορικής συναλλαγής. Ούτε καν για να
διατηρούνται τα προσχήματα. Όλα αυτά σε δημόσια
θέα.
Είναι
προφανές πως η στρατηγική της αμερικανικής
εθνικό-χριστιανικής ακροδεξιάς, όπως την
εκφράζει με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς ο
Μπάνον, ο οποίος διαδραματίζει ρόλο μπροστινού
προπαγανδιστή, δεν περιορίζεται στη διαμόρφωση
μιας έστω και μεσοπρόθεσμης στρατηγικής
συνεννόησης με τη Ρωσία. Ο αμερικανικός
εθνικοχριστιανισμός επιχειρεί ήδη να διαμορφώσει
συνθήκες κοινού μετώπου με συγκεκριμένα
ακροδεξιά σχήματα της Ευρώπης, καθώς και να
ενισχύσει τις πολλά υποσχόμενες σχέσεις
ιδεοληπτικής ενότητας με την υπερσυντηρητική
πολιτική εξουσία της Ινδίας επί παραδείγματι. Η
εναλλακτική αυτή παρουσιάζεται ως το αντίπαλο
δέος στο φανατικό Ισλάμ. Στην ουσία, το
μουσουλμανικό στοιχείο στην εξίσωση λειτουργεί
ως ιδεολογικό πρόσχημα που ανατροφοδοτείται
αενάως από την ισλαμική τρομοκρατία, η οποία
εξυπηρετεί συγκεκριμένα κρατικά ή παρακρατικά
συμφέροντα. Του Ιράν επί παραδείγματι ή, σε
κάποιες ιστορικές στιγμές, της Σαουδικής
Αραβίας, των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου ή
των δικτύων του Μουαμάρ Καντάφι. Το φανατικό
Ισλάμ λειτουργεί όπως λειτουργούσε για τον
ναζισμό η προσχηματική απειλή του παγκόσμιου
εβραϊσμού. Τα ιδεοληπτικά προσχήματα άλλαξαν
ονοματεπώνυμο συμπαρασύροντας στη δίνη των νέων
ιδεοληψιών ακόμη και πολιτικές δυνάμεις του
σύγχρονου εβραϊκού πολιτικού συστήματος.
Η
διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σκηνικού στη
Γερμανία, όπου για πρώτη φορά ο εκλογικός χάρτης
προσλαμβάνει ανθρωπογεωγραφικά πολιτικά
χαρακτηριστικά, με την Ανατολική Γερμανία να
τάσσεται πλέον ως γεωγραφική ενότητα στο πλευρό
της Ακροδεξιάς, φαίνεται ικανή να συμπαρασύρει
ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Έχουμε
και λέμε. Εκθετική άνοδος του Φάραντζ στη
Βρετανία, που δίνει στον Βρετανό λαϊκιστή και
βάναυσο βιαστή της ορθολογικής κρίσης τη δεύτερη
θέση στις δημοσκοπήσεις. Προδιαγραφόμενη νίκη
της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία στις επερχόμενες
προεδρικές εκλογές. Ενίσχυση της πολιτικής θέσης
της Μελόνι στην Ιταλία. Προβλεπόμενη εκρηκτική
άνοδος των νεο-φρανκιστών στην Ισπανία. Ενίσχυση
στης ακροδεξιάς στη Σλοβακία, τη Ρουμανία, την
Κροατία και τη Βουλγαρία. Σε αυτή τη
δυναμική εξάπλωσης του ευρωπαϊκού αυταρχισμού
επενδύει ο αμερικανικός εθνικοχριστιανισμός,
προκειμένου να διαμορφώσει ως ηγετική δύναμη τη
νέα φάση του παγκόσμιου δίπολου ΗΠΑ-Κίνας ή
αλλιώς «Ο εφιάλτης του Ειρηνικού».
Οι νέοι
ψηφοφόροι της Γερμανίας δεν «ταλαιπωρούνται» από
ηθικά διλήμματα και δεύτερες σκέψεις. Όπως
σημειώνουν και τα γερμανικά ΜΜΕ, οι νέοι
ψηφοφόροι ψήφισαν μαζικά τον ακροδεξιό πολιτικό
σχηματισμό του AfD και σε ένα μεγάλο ποσοστό τη
γερμανική αριστερά. Με λίγα λόγια, τα
μεταπολεμικά αντανακλαστικά έπαψαν να
λειτουργούν. Η νέα γενιά στη Γερμανία δεν
αισθάνεται πως πρέπει να «δώσει εξετάσεις»
πολιτικής νομιμοφροσύνης και ως εκ τούτου
δημόσιας καταδίκης του ναζιστικού παρελθόντος
της χώρας της. Το ίδιο ήδη συμβαίνει στην
Ιταλία, ενώ το φαινόμενο επεκτείνεται και στην
Ισπανία. Τα παραδοσιακά «δημοκρατικά
ανακλαστικά» δεν ανταποκρίνονται πια στα νέα
δεδομένα κοινωνικής αισθητικής ως φαίνεται. Το
αυξανόμενο μίσος προς την αποκαλούμενη «woke
κουλτούρα» χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη
διαγραφή κεκτημένων που στοίχισαν πολύ αίμα και
δάκρυα στον μεταπολεμικό κόσμο.
Ίσως πίσω
από τους κυνικούς ελιγμούς μιας ουσιαστικά
αμόρφωτης ηγετικής ομάδας γύρω από τον Ντόναλντ
Τραμπ οικοδομείται η νέα εθνικοχριστιανική
πραγματικότητα ενός οικονομικού συστήματος σε
μόνιμη πια κρίση κέρδους, προκειμένου να
αναπαραχθεί μέσα από μία ακόμη γιγαντιαία
ανθρωποθυσία. Αλήθεια, σκέφτεται κανείς το τι
μέλλει να συμβεί πέντε βήματα από τη γειτονιά
μας, στη Μολδαβία, την επόμενη πενταετία; Μήπως
ξεχνά εύκολα ο μέσος Ευρωπαίος το τι πραγματικά
συμβαίνει στις χώρες της Βαλτικής; Μήπως
τελείωσε και δεν το πήραμε χαμπάρι η κρίση στον
Καύκασο; Ή ξαφνικά λύθηκε το «συριακό ζήτημα»
και η γειτονιά ηρέμησε αποκαμωμένη;
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice)
|
