|
Μόνο που
όλα αυτά δεν ήρθαν από το πουθενά. Ούτε επειδή
οι ψηφοφόροι μεταλλάχτηκαν. Τα κόμματα του
«συνταγματικού τόξου» εργάστηκαν σκληρά για να
φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς.
Εργάστηκαν
σκληρά όταν αποξενώθηκαν από μεγάλα τμήματα της
κοινωνίας που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται όλο
και πιο δύσκολη, που αντιμετωπίζουν την αύξηση
του κόστους ζωής, που έχουν όλο και μεγαλύτερη
ανασφάλεια, αφήνοντας αυτά τα στρώματα στο έλεος
της Ακροδεξιάς και στα ψεύτικα, πλην όμως
εύπεπτα, αφηγήματά της.
Όταν
σταδιακά έδωσαν νομιμοποίηση στις ιδέες της
ακροδεξιάς και έτσι την κατέστησαν ευρύτερα
αποδεκτή, συμβάλλοντας στην κανονικοποίησή της
και στην εξοικείωση των πολιτών με τον ακροδεξιό
λόγο. Όταν αποϊδεολογικοποιούν την πολιτική, την
απαξιώνουν περιορίζοντας τη σε μπακαλίστικη
λογιστική της τσέπης, και επενδύουν στη
μετατροπή της κοινωνίας σε ατομικιστική κοινωνία
μειωμένων προσδοκιών και πνευματικά
ανοχύρωτη. Όταν έκαναν την Ευρωπαϊκή Ένωση να
φαντάζει ένας μηχανισμός που υπονομεύει την
λαϊκή κυριαρχία.
Και τώρα τα
διλήμματα είναι πολύ οδυνηρά. Εάν μείνει εκτός
διακυβέρνησης η ακροδεξιά, απλώς μπορεί να λέει
«η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς» και να
δυναμώνει. Εάν συμμετέχει στη διακυβέρνηση απλώς
θα κάνει πράξη τις αντιδραστικές ιδέες της.
Και αυτό
σημαίνει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι εάν
θα κρατηθεί εκτός διακυβέρνησης η Ακροδεξιά και
εάν θα υπάρξει κάποιος χειρισμός που θα
διαμορφώσει μια υγειονομική ζώνη γύρω της.
Το
πραγματικό και κρίσιμο διακύβευμα είναι εάν θα
υπάρξουν πολιτικές προτάσεις και προγράμματα που
θα εμπνεύσουν τα κοινωνικά κομμάτια που είτε
έλκονται από την Ακροδεξιά είτε ψηφίζουν με μισή
καρδιά τα συστημικά κόμματα.
Και αυτές
οι πολιτικές δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές
του νεοφιλελευθερισμού, που εντείνουν την
κοινωνική ανασφάλεια, δεν μπορεί να είναι οι
πολιτικές των παραλλαγών του Ακραίου Κέντρου που
αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τα λαϊκά στρώματα
(ακόμη και όταν έχουν τον «δικαιωματισμό» για
άλλοθι), δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές που
αντιγράφουν την Ακροδεξιά.
Αυτό που
χρειάζεται είναι πολιτικές με ορίζοντα τη
δημοκρατία, την αναδιανομή, την ανασυγκρότηση
του κοινωνικού κράτους και την κοινωνική συνοχή.
Πολιτικές που να κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο
καχύποπτους και κυρίως λιγότερο ανασφαλείς.
Πολιτικές που θα ανασυγκροτούν μια αίσθηση
συλλογικότητας και αλληλεγγύης που δεν θα αφήνει
το ακροδεξιό δηλητήριο να πιάσει τόπο.
Διαφορετικά, απλώς θα παρατηρούμε αμήχανοι το
ένα ευνοϊκό για την Ακροδεξιά εκλογικό
αποτέλεσμα μετά το άλλο.
Λευτέρης Θ.
Χαραλαμπόπουλος (in.gr)
|
