|
Η
συζήτηση όμως δεν σταμάτησε εκεί. Ο ίδιος
διεθνής Όμιλος αγόρασε ακόμη δυο μεγάλα ελληνικά
ιδιωτικά σχολεία μέσα σε λίγες ημέρες. Σ εκείνη
την χρονική στιγμή, οι ιδιοκτήτες των υπολοίπων
ιδιωτικών σχολείων άρχισαν τα τηλέφωνα ο ένας
στον άλλον και όλοι μαζί σε όποιον ήταν σε θέση
να «ξέρει» για να τους εξηγήσει τι ακριβώς
γίνεται.
Η
συζήτηση (όπως πια ήταν προφανές) δεν σταμάτησε
ούτε εκεί. Σύντομα εμφανίστηκαν στη χώρα μας και
μερικοί
ακόμη διεθνείς εκπαιδευτικοί Όμιλοι που
επενδύουν στην αγορά ιδιωτικών σχολείων σ όλο
τον κόσμο.
Αποτέλεσμα; Σήμερα επτά (πιθανά τις στιγμές που
γράφονται αυτές οι σκέψεις οκτώ) ιδιωτικά
σχολεία έχουν ήδη αγοραστεί από πέντε
διαφορετικούς διεθνείς εκπαιδευτικούς Ομίλους
που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας.
Σιγά
σιγά η ιδιωτική πρωτοβουλία στην ελληνική
εκπαιδευτική σκηνή υποχωρεί, ενώ ο κάθε μεσαίος
ή και μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ενός
εκπαιδευτηρίου, μπαίνει πλέον καθημερινά στο
γραφείο του με μια απροσδιόριστη ανησυχία για το
τι ακριβώς συμβαίνει. Φαίνεται δε, ότι στις
γενικές συνελεύσεις των μελών του Συνδέσμου των
ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων σε λίγο θα
εμφανίζονται μόνο οι ιστορικοί και οι μελετητές
της εκπαίδευσης.
Η εποχή
καταπίνει την ιδιωτική πρωτοβουλία, της
…ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Οι
άνθρωποι πλέον δεν διοικούν κατά μονάδες, αλλά
μέσω ΔΣ, Ομίλων, πολυεθνικών funds. Είναι κακό;
Είναι τρομακτικό; Είναι ελπιδοφόρο καθώς οδηγεί
στην ανάπτυξη; Όταν όλα αυτά έχουν να κάνουν με
την παιδεία και τον διανοητικό πλουραλισμό,
σίγουρα προκαλούνται εύλογοι προβληματισμοί.
Ειδικά δε, όταν οι νέες ιδιωτικές επενδύσεις
στην μεγάλη «επιχείρηση» της Παιδείας,
επισκιάζουν το υποχρηματοδοτούμενο σύστημα της
δημόσιας εκπαίδευσης.
Ωστόσο,
εάν προβληθεί και αξιοποιηθεί η ιδέα της
προβολής της Ελλάδας ως διεθνούς κέντρου
εκπαίδευσης, εφόσον αυτό οδηγήσει σε επενδύσεις
και στα δημόσια ΑΕΙ και -κυρίως- στην έρευνα,
ίσως το σκιαγραφούμενο μέλλον αρχίσει να
φωτίζεται.
Τα
παραπάνω όμως τι αποκαλύπτουν τελικά; Πάει πολύ
καλά η οικονομία μας και δίνει την εικόνα
επιτυχίας στους διεθνείς επενδυτές; Η άνθηση του
τουρισμού και η αύξηση κατοίκων άλλων χωρών που
έρχονται να μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα
δημιουργεί την ανάγκη της κάλυψης νέων αναγκών;
Νέοι παίκτες επενδύουν στην δυνατότητα χρήσης
απολυτηρίων που μπορεί να συνδεθούν με εκείνα
ξένων κρατών ή να δημιουργήσουν γέφυρες με μη
κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια της Ελλάδας
ή άλλων χωρών; Όλα αυτά συνδέονται με την
αναζήτηση τρόπων για την είσοδο στα δημόσια
πανεπιστήμια κατά παράκαμψη της Ελάχιστης Βάσης
Εισαγωγής;
Τα
ερωτήματα είναι πολλά, αλλά το δεδομένο ένα: δεν
μπορείς να αντισταθείς εύκολα στις αλλαγές.
Είμαστε σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης της
εκπαίδευσης και εμείς απλά μπήκαμε στον
παγκόσμιο «χάρτη» καθυστερημένα.
Ωστόσο,
να μην ξεχνούν οι διαχειριστές των κρατικών
πολιτικών την υποστήριξη της δημόσιας παιδείας,
των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων, στα
οποία και στηρίζονται τα θεμέλια του κράτους. Σ’
αυτήν βασίστηκαν και συνεχίσουν να βασίζονται
χιλιάδες των πολιτών της
χώρας
και αυτή τους κάνει να κρίνουν εάν μια κυβέρνηση
έχει πετύχει ή αποτύχει στην αποστολή της.
Πρώτη
δημοσίευση στο Βήμα
|
