|
Μέσα σε
αυτό το βαρύ περιβάλλον, ο καθηγητής Περικλής
Βαλλιάνος, γράφει:
«Μια
συντροφιά αποδοκιμασμένων από τον λαό πολιτικών
που έριξαν τη χώρα στα βράχια μαζεύτηκαν για να
αυτοδιαφημιστούν ως οι εκ νέου σωτήρες.
Οι
προβολείς καταύγαζαν τον λαμπρό χώρο, αλλά ήταν
μια άσκηση επιστροφής στο σκοτάδι: η Ελλάδα της
χρεοκοπίας ως ιδεώδες του μέλλοντος. Ήχησαν πάλι
οι στομφώδεις αερολογίες κατά του σατανικού
νεοφιλευθερισμού. Το κράτος, λέει, πρέπει να
αποκατασταθεί στην «κοινωνική του λειτουργία»:
τουτέστιν ένα νέο κύμα στραγγαλιστικού
κρατισμού. Η οικονομία πρέπει να παραδοθεί πάλι
στις θωπείες των κομματικών τρωκτικών, του
ψευτοσυνδικαλισμού και ψευτοεπιχειρηματιών που
παρασιτούν εις βάρος του Δημοσίου.
Η
δημοσιονομική ισορροπία είναι, βλέπετε,
φασισμός. Τον λογαριασμό για την ανόσια ευωχία
θα τον πληρώσει ο «μεγάλος πλούτος». Διάβαζε: τα
μεσαία εισοδήματα που θα γονατίσουν πάλι από τη
«δίκαιη» αφαίμαξή τους. Με τη μαγική αυτή
συνταγή θα λήξουν αστραπιαία («με ένα άρθρο») η
ακρίβεια και ο πληθωρισμός.
Στην
ολύμπια κορυφή του ο ηγέτης που τους οδήγησε
στην απαξίωση και στη λοιδορία και σήμερα
κορδώνεται ξανά πάνω στο φανταστικό του άσπρο
άλογο. Από κάτω οι απαράτσικοι της άτακτης
χρεοκοπίας, σε όποιο κωμικό γκρουπούσκουλο κι αν
ανήκουν σήμερα, να παραληρούν. Στη φάρσα όμως
συμμετέχει και ο συντάκτης του οικονομικού
προγράμματος του ΠαΣοΚ!
Εκείνοι
που πρόσφατα καθυβρίζονταν ως Πινοτσέτ σήμερα
βαφτίζονται «υπουργοί προοδευτικών κυβερνήσεων»
για να υπηρετήσουν τις πολιτικές φαντασιώσεις
του αποτυχημένου. Η «Κεντροαριστερά» στο
μεγαλείο της. Το σκηνικό (που σημειωτέον
χρηματοδοτείται με αναγκαστική απαλλοτρίωση της
δικής μας τσέπης) θα ήταν μόνο γελοίο, αν δεν
είχε μια επικίνδυνη διάσταση. Σύμπασα η
δημοσιογραφία, οποιασδήποτε πολιτικής τάσης,
περιέγραψε την αντιδραστική μανούβρα των
αμετανόητων του 2015 ως εκδήλωση των
«προοδευτικών δυνάμεων»!
Τα
γλωσσικά στερεότυπα αλυσοδένουν τις συνειδήσεις
και πουθενά δεν έχει κακοποιηθεί η δημόσια
γλώσσα από τον οργιώδη κομματισμό περισσότερο
απ’ ό,τι στη χώρα μας. Συνήθως ονομάζουμε την
κομματική γλώσσα «ξύλινη». Στην πραγματικότητα
είναι ένας σιδερένιος νάρθηκες που νεκρώνει την
κριτική σκέψη. Η ορθοδοξία της Μεταπολίτευσης
ορίζει την προοδευτικότητα με μέτρο την απόσταση
μιας πολιτικής στάσης από τον λενινοσταλινισμό:
«όσο αριστερότερα τόσο καλύτερα». Βοηθάει πολύ
και η ανάμειξη μανιακού εθνικισμού,
αντιδυτικισμού και συνωμοσιολογίας περί
«σκοτεινών δυνάμεων».
Με αυτό
το κριτήριο το απόγειο της «καθαρής»
προοδευτικότητας είναι οι κουκουλοφόροι
εμπρηστές των Αθηνών και βέβαια οι τρομοκράτες
δολοφόνοι – με τα «ανθρωπιστικά κίνητρα» όπως
επιφανείς Συριζαίοι μας διδάσκουν. Παρεμφερείς
διαστροφές της γλώσσας και των συνειδήσεων, που
έχουν καταντήσει στη χώρα μας υποχρεωτικές
εκφράσει του δημόσιου λόγου, είναι το
«αντιεξουσιαστής», «αντισυστημικός» και
«κινηματικός». Αντιεξουσιαστής ονομάζεται
τιμητικά εκείνος που ενάντια στη νομιμότητα
θέλει να εγκαθιδρύσει την πιο στυγνή εξουσία,
εκείνη της ωμής βίας, για να επιβάλει τις όποιες
δικές του απόψεις.
Ως
αντισυστημικός επαινείται πάλι εκείνος που μισεί
τους δημοκρατικούς θεσμούς στο όνομα κάποιας
ακαθόριστης «άλλης» δημοκρατίας της νεφελώδους
φαντασίας του. Κινηματικός, τέλος, είναι ο
αγανακτισμένος για την «κακούργα κοινωνία» που
επιλέγει πολιτικές δράσεις οι οποίες καταπατούν
τα δικαιώματα των πολιτών για να επιφέρει τη
μεγαλύτερη δυνατή αναταραχή και διάλυση στον
κοινωνικό βίο. Παράδειγμα τα αίσχη της
«αγανακτισμένης νεολαίας» κατά του Προέδρου της
Δημοκρατίας στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης στις
28/10/2011, τα οποία επικρότησε τότε με
ενθουσιασμό αυτός που σήμερα υποδύεται τον
ευαγγελιστή της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτά και
πολλά άλλα θα ήθελε να ξεχάσουμε, χωρίς να
ζητάει συγγνώμη ή να τα αποκηρύσσει.
Η
πολιτική γλώσσα είναι κατά κύριο λόγο
εκτελεστική. Προαγγέλλει, προετοιμάζει,
επιτάσσει πράξει. Και οι πράξεις που οι
κυρίαρχες συμβάσεις στον ελληνικό πολιτικό λόγο
προετοιμάζουν είναι πράξεις διαλυτικές της
κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το
αποκαρδιωτικό είναι ότι στη μανούβρα αυτή
συμμετέχουν και αυτοί που οφείλουν να μάχονται
για τις αξίες της κριτικότητάς της».
Ας
ελπίσουμε ότι αυτοί οι τελευταίοι κάποια στιγμή
θα αφυπνιστούν και θα καταλάβουν ότι στο
σημερινό κόσμο το πρόβλημα δεν είναι «ο
νεοφιλελευθερισμός», αλλά το επερχόμενο
κύμα τεχνητής νοημοσύνης, συνθετικής βιολογίας
και ψηφιακού αυταρχισμού, που στο διάβα του
μπορεί να σαρώσει προαιώνιες πτυχές της
ανθρώπινης φύσης, για το καλύτερο ή για το
χειρότερο βέβαια.
Αυτή
εξάλλου είναι και η μεγάλη πρόκληση του 21ου
αιώνα, στο πλαίσιο του οποίου η πρόοδος
βρίσκεται στα «ανοιχτά μυαλά» και όχι σε
αραχνιασμένες ιδέες περασμένων αιώνων.
European
Business Review
|
