|
Εγραφε
ένας αναγνώστης της στήλης: «Ζω εδώ και μερικές
δεκαετίες στη Γαλλία και διαπιστώνω ότι δεν
υπάρχει καμία διαφορά από την εποχή των
αγανακτισμένων στην Ελλάδα. Μίσος μεταξύ
πολιτικών παρατάξεων, καμία αίσθηση της
πραγματικότητας και των κινδύνων. Πολλοί
πιστεύουν ότι η απλή αναλογική θα λύσει το
πρόβλημα σε μια χώρα που η συναίνεση είναι
ανύπαρκτη και που οι άνθρωποι πιστεύουν στα
λεφτόδεντρα. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει ότι ένα
κράτος είναι σαν ένα νοικοκυριό του οποίου ο
μισθός είναι οι φόροι και με αυτούς πρέπει να
καλύψει όλες τις ανάγκες του. Για να αυξήσει τον
μισθό του πρέπει να αντέχει ο εργοδότης του (οι
φορολογούμενοι) ή προσωρινά κάποιος να τον
δανείσει. Οταν ρωτάω γιατί τόσο μίσος για τον
Μακρόν η συχνότερη απάντηση είναι ότι είναι
αλαζόνας. Λυπάμαι πολύ, γιατί βλέπω την
καταστροφή να έρχεται».
|
|
Στη
Γαλλία, οι έμπειροι από την ελληνική κρίση
βλέπουν ομοιότητες με την περίοδο 2012 – 2014
στην Ελλάδα. Οι «αυταπάτες» εύκολων αλλά
ανεδαφικών λογικών κυριαρχούν στην κοινή γνώμη.
Πολιτικοί κάθε απόχρωσης ψαρεύουν στα νερά του
λαϊκισμού, τη στιγμή που πάνω από 60
δισεκατομμύρια ευρώ μέτρων, προκειμένου το
έλλειμμα να μειωθεί από το 6% στο 5% (όχι στο 3%
που προβλέπουν οι συνθήκες), περιμένουν να
βρεθεί κυβέρνηση και κυρίως πλειοψηφία για να
ψηφισθούν. Οι γάλλοι πολιτικοί έχουν το μυαλό
τους περισσότερο στις προεδρικές εκλογές του
2027, όπως στην Ελλάδα είχαν στοχεύσει στην
προεδρική εκλογή του 2015. Οι ομοιότητες είναι
σοκαριστικές.
Η
Γαλλία, όπως έγραψε στο Bloomberg ο διάσημος
οικονομολόγος Μοχάμεντ Ελ Εριάν, έχει κολλήσει
σε έναν πολιτικό φραγμό. Ο φόβος εκτείνεται όμως
πολύ πέρα από την πολιτική. Με οικονομικά
δεδομένα πρωτοφανή για τη γαλλική οικονομία,
έλλειμμα 6%, ανεργία πάνω από 7%, αναλογία
χρέους προς ΑΕΠ 112% και ανάπτυξη στα όρια της
στασιμότητας κοντά στο 1%, τα πράγματα είναι
δύσκολα. Αποκτούν υπαρξιακά όμως χαρακτηριστικά
από την ανάγκη να βρεθούν από τις αγορές μέσα
στο 2025 πάνω από 350 δισεκατομμύρια ευρώ χρέους
και άλλα 40 δισεκατομμύρια ευρώ για πληρωμή
τόκων. Το υψηλότερο κόστος δανεισμού θα
υπονομεύσει περαιτέρω την οικονομική δυναμική
της χώρας.
Η Λεπέν
όπως και οι έλληνες λαϊκιστές της προηγούμενης
δεκαετίας παίζουν με τη φωτιά. Η νίκη της
εκτιμάται ότι μπορεί να αποδειχτεί πύρρειος, εάν
καταρρεύσει όπως αναμένεται η κατανάλωση και
κάνουν κράτει οι επενδύσεις. Η ίδια ζητεί να μην
εφαρμοστεί η ήδη ήπια συμφωνία με την Κομισιόν,
για μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% του
ΑΕΠ το 2029 και ζητεί να γίνει πιο αργά. Η
Κομισιόν μπροστά στο μεγαλύτερο κακό, είναι
πιθανό να το δεχτεί όταν βέβαια σχηματιστεί
κυβέρνηση για να της το προτείνει. Το πρόβλημα
τόσο για τη σημερινή Γαλλία όσο και για την
Ελλάδα, της προηγούμενης δεκαετίας, είναι ότι
αυτού του είδους τους συμβιβασμούς σπανίως τους
επιβραβεύουν οι αγορές, ειδικά εάν μυριστούν ότι
ο βασικός στόχος όσων τους εισηγούνται είναι να
μην αλλάξει στο τέλος τίποτα…
Νίκος
Φιλιππίδης (in.gr)
|
