Το διεθνές περιβάλλον διανύει φάση υψηλής μεταβλητότητας και αστάθειας, με την Ελλάδα να βρίσκεται εκ γεωγραφικού ορισμού και μόνο σε σταυροδρόμι γεωπολιτικών πιέσεων και ανακατατάξεων. Οι συνθήκες δεν συγκρίνονται με το 2010 και το 2015, που θυμίζουν… νηπιαγωγείο, μπροστά στην αναταραχή που επικρατεί αυτήν τη στιγμή σε διεθνές επίπεδο, από τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, την περιφερειακή αταξία, της οποίας η Τουρκία αποτελεί μοχλό και όχι απλό κρίκο, μέχρι τη γεωπολιτική ανυπαρξία της Ε.Ε., την επικείμενη επικράτηση του στασιμοπληθωρισμού και τα ερωτήματα για το αν οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποτελούν την αξιόπιστη ατμομηχανή του διεθνούς συστήματος ασφαλείας.

Με ή χωρίς την υπόθεση των παρακολουθήσεων, οι επόμενοι μήνες θα ήταν δύσκολοι. Με την υπόθεση αυτή, όμως, οι συνθήκες μιας μίνιμουμ σύγκλισης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, τουλάχιστον ως προς τα γεγονότα, δηλαδή την ταυτότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, απλώς δεν υπάρχουν. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί όταν θα διεξαχθούν οι εκλογές. Εκείνο, βέβαια που άπαντες –νυν, πρώην και επόμενοι που πιθανόν θα ασκήσουν την εξουσία– αντιλαμβάνονται πολύ καλά είναι ότι τα χρόνια που ακολουθούν θα πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις με βάση όχι μόνο τους ευσεβείς πόθους, αλλά την πραγματικότητα.

Δυστυχώς, στο επίκεντρο του δημόσιου πολιτικού διαλόγου –ένθεν και ένθεν– βασικό γνώρισμα είναι η ιδεοληψία. Με τους ανέμους των πολλαπλών κρίσεων να φυσούν μεταφέροντας μέσα στο καλοκαίρι τη δυσοίωνη αποφορά τους, στην πραγματικότητα το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ένα: Διαθέτει το κράτος τις ικανότητες και, κυρίως, τους ανθρώπους που έχουν όχι μόνο τη βούληση αλλά και την αντίληψη ώστε να βοηθήσουν τη χώρα να σταθεί όρθια, εν μέσω ενός πολιτικού και κομματικού άγριου ροντέο; Ανεξαρτήτως κυβέρνησης, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου που διαλέγει ο καθένας για να δια-κοσμήσει τον εαυτό του.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)