|
Και αυτό
γιατί είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας,
αποτελούμενη από το κόμμα του Μακρόν και άλλους
μικρότερους κεντροδεξιούς σχηματισμούς. Στο
βαθμό που ο Μακρόν επέλεξε να μην διαμορφωθεί
κυβέρνηση γύρω από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, την
αριστερή συνεργασία που πήρε τους περισσότερους
βουλευτές, η κυβέρνηση του Μπαρνιέ στηρίζεται
στην ανοχή του Εθνικού Συναγερμού. Δηλαδή,
ουσιαστικά οι επιλογές του Μακρόν – που
θυμίζουμε ότι προκάλεσε βουλευτικές εκλογές
υποτίθεται για να απαντήσει στην εντυπωσιακή
καταγραφή της Ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές –
έκαναν την Ακροδεξιά ρυθμιστή των πολιτικών
εξελίξεων.
Κάτι που
προφανώς βολεύει πάρα πολύ την Ακροδεξιά, γιατί
ταυτόχρονα μπορεί να προετοιμάζεται για τις
προεδρικές εκλογές του 2027, χωρίς τη φθορά της
άμεσης συμμετοχής στη διακυβέρνηση, την ώρα που
μπορεί να λέει στους οπαδούς της ότι χάρη στη
δική της πίεση υπήρξαν συγκεκριμένα
αποτελέσματα.
Και αυτό
ακριβώς κάνει τώρα ο Εθνικός Συναγερμός με
αφορμή τον προϋπολογισμό. Για να μην ταυτιστεί
με αντιδημοφιλείς πολιτικές λιτότητας δεν τον
στηρίζει. Από την άλλη, η κυβέρνηση Μπαρνιέ
θέλει να τον περάσει και σε αυτή την κατεύθυνση
θέλει να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49.3 του
Γαλλικού Συντάγματος που επιτρέπει να περάσει
ένας νόμος χωρίς να ψηφιστεί από τη Βουλή (κάτι
σαν τις δικές μας Πράξεις Νομοθετικού
Περιεχομένου) και ο οποίος νόμος θα εφαρμοστεί
εκτός και εάν υπάρξει πετυχημένη πρόταση μομφής
κατά της κυβέρνησης. Ειδικά επί προεδρίας Μακρόν
αυτό έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές, κυρίως
γιατί δεν υπήρχε συσχετισμός για μια πετυχημένη
πρόταση μομφής.
Τώρα,
όμως, ο Εθνικός Συναγερμός απειλεί ότι θα
προχωρήσει στην πρόταση μομφής, για την οποία
υπάρχει συσχετισμός και άρα η Γαλλία θα μπει σε
μια νέα φάση πολιτικής κρίσης.
Μιας
πολιτικής κρίσης που δείχνει ότι όποιος νομίζει
ότι σε αυτή τη συγκυρία μπορεί να
«χρησιμοποιήσει» την Ακροδεξιά ως «συμμαχική
δύναμη» είναι γελασμένος, εάν πιστεύει ότι θα
έχει το πάνω χέρι. Πολύ πιο πιθανό είναι το
ακριβώς αντίθετό. Γιατί η Ακροδεξιά, που
καταλαβαίνει ότι στην Ευρώπη (και όχι μόνο…)
είναι ανερχόμενη δύναμη, δεν πρόκειται να παίξει
τον ρόλο του «χρήσιμου ηλιθίου» αλλά θα
διεκδικήσει πραγματικό μερίδιο εξουσίας, υπό τη
δική της ηγεμονία.
Ξέρω ότι
πολλοί θα πουν ότι αυτά δεν αφορούν την Ελλάδα,
ότι στη χώρα μας τα πράγματα είναι διαφορετικά,
ξεκινώντας από το διαφορετικό εκλογικό σύστημα,
ενώ δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με την
απήχηση και τη γείωση της Ακροδεξιάς στη Γαλλία.
Σίγουρα
αυτά ισχύουν. Όμως, την ίδια στιγμή στη χώρα μας
υπάρχει ένας αστερισμός ακροδεξιών σχηματισμών
που στις δημοσκοπήσεις πλησιάζουν το 20% και τη
διαπίστωση ότι αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να
υπάρχει κάποιο κόμμα, ούτε η Νέα Δημοκρατία, που
να μπορεί να πάρει εκλογικό ποσοστό που να
εξασφαλίζει αυτοδυναμία. Ξέρω ότι υπάρχουν
σκέψεις για σύστημα ακόμη πιο ενισχυμένης
αναλογικής και υψηλότερο «κατώφλι» εισόδου στη
Βουλή, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι 30% και
αυτοδυναμία είναι κάτι που θα δημιουργούσε
πρόβλημα νομιμοποίησης και οι πιο νουνεχείς στην
κυβέρνηση το αντιλαμβάνονται.
Αυτό
σημαίνει ότι και στη χώρα μας θα αρχίσουν να
υπάρχουν σχέδια για το πώς μια εκδοχή Ακροδεξιάς
θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα μιας
κυβερνητικής πλειοψηφίας, με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο. Άλλωστε, υπάρχει το προηγούμενο του ΛΑΟΣ,
για να μην αναφερθώ στις φωνές που μιλούσαν
κάποτε για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή».
Ωστόσο,
είναι σαφές – και εδώ όντως η Γαλλία προσφέρει
χρήσιμα διδάγματα – ότι αυτό είναι μια συνταγή
για καταστροφή. Τέτοιες πρακτικές στο τέλος
απλώς νομιμοποιούν και ενισχύουν την Ακροδεξιά
και της ανοίγουν φαρδύ πλατύ το δρόμο για την
κυβερνητική εξουσία.
Άλλωστε,
ένα ακόμη μάθημα που βγήκε από τη Γαλλία – και
που ο Μακρόν αρνήθηκε επίμονα να το δει – ήταν
ότι η Κεντροδεξιά, ευρύτερα το «Κέντρο», δεν
είναι ανάχωμα στην Ακροδεξιά. Εάν στη Γαλλία δεν
πήρε τους περισσότερους βουλευτές ο Εθνικός
Συναγερμός της Λεπέν και του Μπαρντελά ήταν
γιατί φτιάχτηκε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Πράγμα
που σημαίνει ότι στη χώρα μας το ουσιαστικό
πρόβλημα δεν είναι ότι διάφοροι μπορεί να κάνουν
ή να μην κάνουν σχέδια για να «ενσωματώσουν» στο
πολιτικό παιχνίδι την Ακροδεξιά, αλλά ότι
απέχουμε πολύ από το να έχουμε τη σύγχρονη
δημοκρατική παράταξη που να μπορεί ταυτόχρονα να
εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη,
να προτείνει ένα εναλλακτικό παραγωγικό (και
κοινωνικό) πρότυπο και βεβαίως να αποτελεί το
πραγματικό αντίπαλο δέος στην άνοδο της
Ακροδεξιάς.
Λευτέρης
Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr)
|
