|
Πριν λίγους
μήνες, ήταν η σειρά της 24χρονης Ειρήνης
Μουρτζούκου, που στο δημόσιο βίο τη γνωρίσαμε
στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής έρευνας για την
υπόθεση του θανάτου πέντε παιδιών στην Αμαλιάδα
να υποστεί τη μήνιν αγανακτισμένων πολιτών στο
κέντρο της Αθήνας και τους αυτόκλητους ντετέκτιβ
του διαδικτύου να κάνουν αποκαλύψεις και να
θέτουν ερωτήματα.
Ακολούθησε
η σύζυγος του αστυνομικού της Βουλής η οποία
κατηγορείται μαζί με τον σύζυγο της για βιασμό
και ασέλγεια κατά των παιδιών τους. Εκεί η οργή
ήταν διαδικτυακή. Ενίοτε και τηλεοπτική.
Πιο
πρόσφατο παράδειγμα, η Ελευθερία Κολιζώη, μητέρα
του 3χρονου Άγγελου. Το αγγελούδι που τελικά
κατέληξε, αποδείχθηκε πως βασανιζόταν
συστηματικά στα χέρια της μητέρας και του
πατριού του. Ήταν τέτοια η οργή του κόσμου που
είχε συγκεντρωθεί την περασμένη εβδομάδα έξω από
τα Δικαστήρια του Ηρακλείου που χρειάστηκε οι
κατηγορούμενοι
να φυγαδευθούν μεταμφιεσμένοι ως αστυνομικοί από
τις αρχές για να προστατευθούν από ενδεχόμενο
λιντσάρισμα. Τις προηγούμενες ημέρες, το σπίτι
κολαστήριο όπου βασανιζόταν το παιδί,
βανδαλιζόταν.
Εύλογα, η
μητρότητα είναι συνδυασμένη με την άνευ όρων
αγάπη, φροντίδα και προστασία. Εύλογα, μας
ξενίζει όταν αυτό το πλαίσιο ασφάλειας και
αγάπης διαταράσσεται με εγκλήματα ούτως ή άλλως
απεχθή. Ίσως όμως, αυτή η εκ των υστέρων
αγανάκτηση να μην είναι παρά μια εκφόρτιση της
κοινής γνώμης που τραβά μια διαχωριστική στο
«εμείς» και στο «αυτοί». Αυτοί είναι
εγκληματίες, σε αυτούς αξίζουν τα χειρότερα.
Εμείς, είμαστε «καλοί», ίσως και σωστοί.
Σίγουρα, εξιλεωμένοι.
Πόσο
εξιλεωμένη όμως είναι μια κοινωνία που «πέφτει
από τα σύννεφα»; Που δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί
κλαίει γοερά ένα παιδί τριών χρονών; Που δεν
παρατήρησε τις εκχυμώσεις ή τα καψίματα στο
κορμάκι του; Στο Ηράκλειο Kρήτης
ζούσαν, ήτοι στον τέταρτο μεγαλύτερο δήμο της
χώρας, όχι σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό.
Πόσο
εξιλεωμένη είναι μια κοινωνία στην οποία ένα στα
δέκα παιδία ηλικίας έως τριών ετών που φτάνουν
στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων του ΕΣΥ,
είναι θύμα κακοποίησης; Σύμφωνα με σχετική
μελέτη του ΕΚΠΑ, ένα στα τέσσερα κατάγματα σε
παιδιά κάτω των τριών ετών, είναι αποτέλεσμα
κακοποίησης ενώ ένα στα δέκα παιδιά ηλικίας έως
τριών ετών που φτάνουν ως παιδοχειρουργικά
περιστατικά στα εξωτερικά ιατρεία των
νοσοκομείων του ΕΣΥ, είναι θύμα κακοποίησης.
Σύμφωνα με
το Ινστιτούτο του Παιδιού, τρία στα τέσσερα
παιδιά έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας, ένα
στα δεκαεννέα, δέχθηκαν πάνω από επτά
διαφορετικές μορφές κακοποίησης ενώ μόλις ένα
στα σαράντα περιστατικά γνωστοποιείται στις
αρμόδιες υπηρεσίες.
Πόσο
εξιλεωμένη μπορεί να νιώθει μια κοινωνία, που
κάθε χρόνο κακοποιούνται σοβαρά τέσσερις
χιλιάδες (4.000) παιδιά και συνολικά περί τις
είκοσι χιλιάδες (20.000); Πόσο εξιλέωμενη μπορεί
να νιώθει μια κοινωνία που κάθε χρόνο εκάτο
(100) παιδιά πεθαίνουν, ενώ άλλα τόσα αποκτούν
σοβαρές αναπηρίες ως αποτέλεσμα της κακοποίησης;
H
έκταση του φαινομένου δεν αφήνει πολλά περιθώρια
εξιλέωσης. Ούτε στις τοπικές κοινωνίες, ούτε
στις κοινωνικές υπηρεσίες, ούτε στους
παιδιάτρους, ούτε στο εκπαιδευτικό προσωπικό.
Παρά τα εκ των υστέρων αναθέματα.
Άλλωστε,
μια κοινωνία που ανοίγει συζήτηση για τα παιδιά,
όταν αυτά είναι αγέννητα για να περιορίσει
κεκτημένα τεσσαρακονταετίας ή όταν τα παιδιά
πεθαίνουν, αλλά όσο αυτά ζουν τα αφήνει στη τύχη
τους, είναι συνυπεύθυνη. Είτε αυτό αφορά το
βιοτικό τους επίπεδο, είτε την παραβίαση των
δικαιωμάτων τους. Όμως αντί να συζητάμε για το
πως θα ενισχυθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες ώστε
να αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία και
να προστατεύουν τα παιδιά, αντί να ενισχυθεί το
πλαίσιο των αναδοχών και οι
δομές για μεταβατική φιλοξενία και επούλωση των
πληγών, χαιρετίζουμε τα διαδικτυακά ή τα δια
ζώσης αναθέματα. Μέχρι την επόμενη είδηση που θα
σοκάρει και θα διεγείρει το ίδιο αντανακλαστικό.
Αναστασία Γιάμαλη
(in.gr)
|
