|
Στη
δεύτερη θητεία του, η
κυβέρνησή του δείχνει
αποφασισμένη να επιτεθεί
στις Βρυξέλλες,
προωθώντας δασμολογικά
μέτρα και αγνοώντας τις
διπλωματικές διαδικασίες
της ΕΕ. Η στρατηγική του
Τραμπ βασίζεται στο
"διαίρει και βασίλευε",
προσπαθώντας να
εκμεταλλευτεί τις
εσωτερικές διχόνοιες των
κρατών-μελών.
Η κρίση
που έχει προκληθεί από
τον πόλεμο στην Ουκρανία
έχει ήδη αναδείξει τις
δυσκολίες της ΕΕ να
ανταποκριθεί
συντονισμένα στις
προκλήσεις. Η Ουγγαρία,
για παράδειγμα,
αντιτίθεται στη στήριξη
της Ουκρανίας,
δυσχεραίνοντας τη λήψη
αποφάσεων. Αυτό έχει ως
αποτέλεσμα εθνικοί
ηγέτες όπως ο Μακρόν και
ο Στάρμερ να επιδιώκουν
εναλλακτικές
διπλωματικές οδούς,
αγνοώντας κάποιες φορές
τους θεσμούς της ΕΕ.
Η
επιθετικότητα του Τραμπ
προς την ΕΕ
ευθυγραμμίζεται με τη
στάση του Κρεμλίνου, που
επίσης επιθυμεί έναν πιο
αδύναμο ευρωπαϊκό
συνασπισμό. Πολλοί
αναλυτές εκτιμούν ότι ο
Τραμπ επιδιώκει την
ενίσχυση των λαϊκιστικών
και εθνικιστικών
κομμάτων στην Ευρώπη,
ώστε να μετατρέψει την
ΕΕ σε μια χαλαρή
συνομοσπονδία που θα
είναι πιο υποτακτική
στις ΗΠΑ ή ακόμα και στη
Ρωσία.
Κατά την
πρώτη του θητεία, ο
Τραμπ είχε επαφές με
κορυφαία στελέχη της ΕΕ,
όπως ο Ζαν-Κλοντ
Γιούνκερ και ο Ντόναλντ
Τουσκ. Αν και οι σχέσεις
τους δεν ήταν πάντα
εύκολες, υπήρχε μια
στοιχειώδης συνεννόηση.
Αυτή τη φορά, όμως,
φαίνεται να αγνοεί
εντελώς την ηγεσία της
ΕΕ, καλώντας μόνο ηγέτες
όπως ο Όρμπαν και η
Μελόνι στην προεδρική
του ορκωμοσία.
Η
απομόνωση της ΕΕ από την
αμερικανική διοίκηση
φαίνεται επίσης στις
εμπορικές
διαπραγματεύσεις. Ο
επικεφαλής εμπορίου της
ΕΕ, Μάρος Σέφτσοβιτς,
επέστρεψε από την
Ουάσιγκτον χωρίς καμία
συμφωνία, ενώ ο Τραμπ
φέρεται να σχεδιάζει
υψηλούς δασμούς στα
ευρωπαϊκά προϊόντα.
Παρόμοια στάση τηρεί και
ο Τζιμ Τζόρνταν, ο
οποίος αψηφά τις
ρυθμιστικές πολιτικές
της ΕΕ για την
τεχνολογία, θεωρώντας
τις ως "λογοκρισία".
Η
κατάσταση γίνεται ακόμα
πιο περίπλοκη στη
διπλωματική σφαίρα. Η
επικεφαλής εξωτερικής
πολιτικής της ΕΕ, Κάγια
Κάλας, δεν κατάφερε να
συναντήσει τον Αμερικανό
ομόλογό της, Μάρκο
Ρούμπιο, λόγω
"προβλημάτων
προγραμματισμού". Το
γεγονός αυτό
αντικατοπτρίζει την
αλλαγή στη διατλαντική
σχέση, με την ΕΕ να
αντιμετωπίζεται ως
δευτερεύων παίκτης.
Παρά τις
δυσκολίες, οι θεσμοί της
ΕΕ προσπαθούν να
διατηρήσουν επαφές με
τις ΗΠΑ, επισημαίνοντας
ότι οι διμερείς
συναντήσεις μεταξύ
κρατών είναι
συνηθισμένες. Ωστόσο, η
νέα πολιτική
πραγματικότητα δείχνει
ότι η ΕΕ πρέπει να
προσαρμοστεί σε ένα
περιβάλλον όπου οι
εθνικές κυβερνήσεις
αποκτούν πρωταγωνιστικό
ρόλο στη διαμόρφωση της
ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Πηγή:
Politico
|
