| Ειδήσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | "Μας ακούνε" | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 

Τρίτη, 00:01 - 21/03/2023

 

Περίληψη: 

Τους τελευταίους 12 μήνες, η Δυτική ασάφεια ενθάρρυνε τον Πούτιν να παρατείνει αυτόν τον πόλεμο, επιτρέποντάς του να πιστέψει ότι ίσως έρθει κάποια στιγμή που η ροή της υποστήριξης θα σταματήσει, και έτσι ότι μπορεί να ξεπεράσει την Δύση και την Ουκρανία. Η αντικατάσταση αυτής της ασάφειας με στρατηγική σαφήνεια -αποστερώντας από τον Πούτιν κάθε άλλη βιώσιμη επιλογή εκτός από μια οργανωμένη υποχώρηση- μπορεί να βοηθήσει να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος.

 

 

----------------

Η ιστορική επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, στο Κίεβο, λίγες ημέρες πριν από την επέτειο του ενός έτους από την πλήρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έστειλε ένα σημαντικό μήνυμα στους Ουκρανούς και, μάλιστα, στους Ρώσους. «Η Ουκρανία δεν θα είναι ποτέ μια νίκη για τη Ρωσία», διακήρυξε ο Μπάιντεν, προσθέτοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα στηρίξουν την Ουκρανία «όσο χρειαστεί». Πράγματι, το «όσο χρειαστεί» έχει γίνει το νέο σημείο συζήτησης για τους συμμάχους της Ουκρανίας, το οποίο επανέλαβαν ο Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, και ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς. Αλλά το «όσο χρειαστεί» σηματοδοτεί επίσης σε πολλούς Ουκρανούς ότι οι σύμμαχοι αναμένουν πως ο πόλεμος θα τραβήξει για χρόνια, με την Ουκρανία να φέρει το κύριο βάρος. Και έχουν δίκιο: ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, παραμένει ένα πράγμα που φαίνεται να μην μπορούν να προμηθεύσουν: μια ξεκάθαρη, ενιαία δέσμευση για μια γρήγορη ουκρανική νίκη. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν να βρεθούν μπλεγμένες σε άλλον έναν αέναο πόλεμο, με όρους που βολεύουν πολύ τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι καιρός να αλλάξει αυτό.

Ουκρανικό προσωπικό σε στρατιωτική βάση στο Ντόρσετ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Φεβρουάριο του 2023 . Toby Melville / Reuters
 

-------------------------------------------------

Ένα σαφές μοτίβο προέκυψε κατά το τελευταίο έτος: οι Ουκρανοί ζητούν ένα οπλικό σύστημα και οι Δυτικές κυβερνήσεις αρνούνται να το παράσχουν, για να αλλάξουν γνώμη λίγους μήνες αργότερα μετά από δημόσιες συζητήσεις και διαφωνίες μεταξύ των συμμάχων. Η είδηση τον Ιανουάριο ότι τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard και τα αμερικανικά άρματα μάχης Abrams θα παραδίδονταν στην Ουκρανία αργότερα φέτος ήταν, φυσικά, ευπρόσδεκτη. Αλλά ήρθε μετά από μήνες συζητήσεων μεταξύ των συμμάχων, με αποκορύφωμα το τελεσίγραφο της Γερμανίας ότι θα επέτρεπε την αποστολή των αρμάτων της στην Ουκρανία μόνο αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεσμεύονταν να στείλουν τα δικά τους την ίδια στιγμή. Το ίδιο ισχύει και για τις συστοιχίες αντιπυραυλικής άμυνας Patriot, τις οποίες η Ουάσινγκτον είδε ως κόκκινη γραμμή για τον Πούτιν στην αρχή του πολέμου, μόνο και μόνο για να τις στείλει μήνες αργότερα, αφού είχαν χαθεί άσκοπα χιλιάδες ακόμη ζωές. Το πυραυλικό σύστημα πολλαπλών εκτοξεύσεων, γνωστό ως HIMARS, το οποίο αποδείχθηκε τόσο αποτελεσματικό στην βοήθεια της Ουκρανίας να ανακτήσει εδάφη, παραδόθηκε μόνο μετά από εκτεταμένες πιέσεις και παρασκηνιακές ενέργειες από την Ουκρανία.

Η ίδια συζήτηση διεξάγεται τώρα για τα μαχητικά αεροσκάφη και τα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς. Οι Ουκρανοί ζητούν F-16 και ATACMS, τα πυραυλικά συστήματα εδάφους-επιφανείας μεγάλου βεληνεκούς που χρειάζονται για να φτάσουν στα κατεχόμενα από την Ρωσία τμήματα της χώρας, όπως η Κριμαία. Όταν ρωτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου αν η Ουάσινγκτον θα παρέδιδε F-16 στο Κίεβο, ο Μπάιντεν είπε όχι, κάτι που οι σύμβουλοί του αναθεώρησαν αργότερα σε «όχι τώρα». Την ίδια ημέρα, στην Χάγη, ο Μακρόν, ερωτηθείς αν η Γαλλία εξετάζει το ενδεχόμενο να στείλει μαχητικά αεροσκάφη στην Ουκρανία, είπε ότι τίποτα δεν αποκλείεται καταρχήν. Μιλώντας για την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία στις 8 Φεβρουαρίου, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ρίσι Σούνακ, είπε: «Τίποτα δεν είναι εκτός συζήτησης».

Με την ίδια λογική, τίποτα δεν είναι ακριβώς στο τραπέζι, επίσης. Αυτή η ασάφεια έχει οδηγήσει σε μια Δυτική πολιτική σταδιακής προσέγγισης, προετοιμάζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους άλλους συμμάχους της Ουκρανίας για μια παρατεταμένη σύγκρουση. Αυτή η προσέγγιση ενθαρρύνει τον Πούτιν να πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κουραστούν τελικά, όπως έκαναν στο Αφγανιστάν, ειδικά καθώς οι πολιτικοί άνεμοι αλλάζουν με τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές στον ορίζοντα. Η πολιτική αυτή, ενώ φαινομενικά επιδιώκει να αποφύγει την κλιμάκωση, προετοιμάζει το έδαφος για κάτι πολύ πιο επικίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους: μια πιθανή ρωσική νίκη.

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ

Είναι σαφές ότι η Ρωσία δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμό της στην Ουκρανία με τους μαξιμαλιστικούς όρους που έθεσε αρχικά ο Πούτιν. Ο Πούτιν δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει ή να κρατήσει το σύνολο της Ουκρανίας. Δεν μπορεί να επιβάλει στον ουκρανικό λαό μια κυβέρνηση υποστηριζόμενη από την Ρωσία. Και έχοντας βάλει στόχο να αποτρέψει την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Δύση, την έχει καταστήσει αναπόφευκτη [την ενσωμάτωση]. Αλλά είναι εξίσου σαφές ότι ο Πούτιν μπορεί και θα μετατρέψει οτιδήποτε λιγότερο από μια πλήρη στρατιωτική κατάρρευση σε νίκη για τις εγχώριες εκλογικές ομάδες που τον κρατούν στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν έχει δώσει στον εαυτό του ολοένα και μεγαλύτερο ρητορικό περιθώριο για τους πολεμικούς του στόχους και μιλάει για αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας με φθίνοντα ενθουσιασμό. Πρέπει να γίνει σαφές στην Δύση, ωστόσο, ότι οτιδήποτε λιγότερο από την πλήρη αποκατάσταση της ουκρανικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας θα αποτελέσει καταστροφική ήττα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.

Αν επιτραπεί στην Ρωσία να κρατήσει οποιοδήποτε από τα παράνομα κέρδη της στην Ουκρανία -είτε μέσω συνθήκης ειρήνης, είτε μέσω κατάπαυσης του πυρός, είτε μέσω αδιεξόδου- η αποτρεπτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών και της διατλαντικής συμμαχίας θα χαθεί. Δεν θα χρειάζεται πλέον οποιοσδήποτε επίδοξος επιτιθέμενος να εξετάζει την αντίδραση της Δύσης προτού εισβάλει ή έστω απλώς απειλήσει έναν γείτονα. Η πυρηνική αποτρεπτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών θα παραμείνει, αλλά αυτή θα εκτείνεται μόνο στις χώρες με τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσημη συμμαχία. Ακόμη και εκεί, αναθεωρητικές δυνάμεις όπως η Κίνα, το Ιράν, και η Ρωσία θα άρχιζαν σύντομα να αναζητούν τρύπες στην πυρηνική ομπρέλα του ΝΑΤΟ.

Οι ίδιοι οι Ουκρανοί ίσως να αποφασίσουν ότι θέλουν να σταματήσουν να πολεμούν, και αυτό είναι το κυρίαρχο και δημοκρατικό τους δικαίωμα. Αν συμβεί αυτό, οι Δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι έτοιμες να υποστηρίξουν το Κίεβο στην διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας που θα εγγυάται την ασφάλεια της χώρας και να την βάλουν σε μια πορεία προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και την ικανότητα να υπερασπιστεί την [εδαφική] κυριαρχία και την ευημερία της. Αλλά οι Δυτικοί ηγέτες και οι πολίτες δεν θα πρέπει να τρέφουν αυταπάτες σχετικά με το τι θα συμβεί αν αυτή η επιλογή επιβληθεί στην Ουκρανία απλώς και μόνο επειδή οι Δυτικοί πολίτες κουράστηκαν από έναν πόλεμο που δεν πολεμούσαν καν. Θα ήταν κάτι περισσότερο από απλή αποποίηση της ηθικής ευθύνης να υποστηριχθεί ένας λαός που αντιμετωπίζει γενοκτονία και καταπίεση. Εν συντομία, θα σήμαινε περισσότερο πόλεμο, όχι λιγότερο.

Αν η εισβολή της Ρωσίας τελειώσει με οτιδήποτε άλλο εκτός από τους όρους της Ουκρανίας, η Μόσχα θα έχει αποδειχθεί σωστή: θα φαίνεται ότι η ισχύς κάνει το σωστό. Οι περιφερειακές δυνάμεις θα κοιτάζουν τις γειτονιές τους με αυξανόμενη όρεξη, με την πεποίθηση ότι οι συνέπειες της επίθεσης θα είναι ελάχιστες. Το μήνυμα που θα λάβουν τα μικρότερα κράτη θα είναι εξίσου σαφές: ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν τη μοίρα της Ουκρανίας είναι είτε να υποκύψουν προληπτικά στον περιφερειακό ηγεμόνα είτε, αν είναι αρκετά τυχερά να έχουν τους κατάλληλους γείτονες, να επιδιώξουν μια επίσημη συμμαχία. Η κούρσα για να κυριαρχήσουν ή να κυριαρχηθούν θα είναι θανατηφόρα. Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, και τα Ηνωμένα Έθνη προέκυψαν ως απάντηση στους ατελείωτους πολέμους στους οποίους οδηγεί αυτή η λογική. Η τάξη που δημιούργησαν αυτοί οι θεσμοί απέχει πολύ από το να είναι τέλεια, αλλά αν επιτραπεί στην Ρωσία να υπονομεύσει αυτήν την τάξη με την εξασφάλιση ενός ευνοϊκού αποτελέσματος στην Ουκρανία, αυτό που θα ακολουθήσει -μια εποχή μόνιμων συνοριακών πολέμων, περιφερειακών συγκρούσεων, εξοπλιστικών αγώνων, προσφυγικών κρίσεων, και διαταραγμένου εμπορίου- θα είναι πολύ, πολύ χειρότερο από οτιδήποτε έχουμε αντιμετωπίσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ

Στην πράξη, η στρατηγική δέσμευση για την νίκη με ουκρανικούς όρους σημαίνει την αντιστροφή της λογικής της αποτροπής και της κλιμάκωσης. Η τρέχουσα αργόσυρτη, αντιδραστική προσέγγιση για την παροχή στην Ουκρανία πρόσθετων οπλικών συστημάτων σχεδιάστηκε εν μέρει για να διαχειριστεί το ενδεχόμενο [1] να κλιμακώσει ο Πούτιν τον πόλεμο. Θα μπορούσε να το κάνει είτε με την χρήση όπλων μαζικής καταστροφής είτε με επιθέσεις εναντίον των ίδιων των μελών του ΝΑΤΟ. Στην αρχή του πολέμου, όταν οι Δυτικοί ηγέτες είχαν πολύ λίγα δεδομένα βάσει των οποίων μπορούσαν να εκτιμήσουν τις ρωσικές προθέσεις και στρατηγικές, αυτή η επιφυλακτικότητα ίσως να ήταν δικαιολογημένη. Έναν χρόνο μετά τον πόλεμο, ωστόσο, δύο αλήθειες είναι σαφείς: πρώτον, η παροχή όλο και πιο ισχυρών όπλων δεν οδήγησε σε ανεξέλεγκτη ρωσική κλιμάκωση και δεύτερον, η σχετική Δυτική αυτοσυγκράτηση δεν εμπόδισε τον Πούτιν να βομβαρδίσει ουκρανικούς μη στρατιωτικούς στόχους.

Ο αδυσώπητος πόλεμος της Ρωσίας κατά των αμάχων της Ουκρανίας είναι, στην πραγματικότητα, η στρατηγική που οι περισσότεροι αναλυτές ανέμεναν ότι θα ακολουθούσε η Μόσχα από την αρχή, αναπαράγοντας την τακτική που χρησιμοποίησε στην Τσετσενία και το Γκρόζνι την δεκαετία του 1990 και πιο πρόσφατα στην Συρία. Το γεγονός ότι η Μόσχα χρειάστηκε μήνες για να αρχίσει τον συστηματικό βομβαρδισμό πόλεων μακριά από τις γραμμές του μετώπου αντανακλά την αρχική, λανθασμένη υπόθεση του Κρεμλίνου ότι η ουκρανική αντίσταση θα κατέρρεε λίγο-πολύ αμέσως. Όταν η ίδια αυτή η ανάλυση κατέρρευσε, η Ρωσία χρειάστηκε χρόνο για να προετοιμαστεί για την βιαιότητα που έχει ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο. Στον βαθμό λοιπόν που η Ρωσία κλιμάκωσε τις επιθέσεις της, το έκανε όχι ως απάντηση στην Δυτική βοήθεια προς την Ουκρανία -και, πράγματι, η Μόσχα δεν έχει βάλει στο στόχαστρο την Δύση ή τις Δυτικές γραμμές εφοδιασμού- αλλά, μάλλον, ως απάντηση στην ανθεκτικότητα της ίδιας της Ουκρανίας. Καθώς όλο και περισσότερη Δυτική βοήθεια έχει εισρεύσει στην χώρα από τον Σεπτέμβριο, το εύρος και η κλίμακα της επίθεσης της Ρωσίας παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητα.

Επομένως, είναι δύσκολο να υποστηριχθεί ότι υπάρχει οποιαδήποτε αιτιώδης σχέση μεταξύ των Δυτικών προμηθειών όπλων [2] και της ρωσικής δίωξης του πολέμου -εκτός από ένα σημείο. Η προθυμία της Δύσης να υποστηρίξει τον ουκρανικό στρατό έχει, στην πραγματικότητα, μειώσει τους πολεμικούς στόχους της Ρωσίας. Όποια και αν είναι η ρητορική, το μέγεθος, και η μορφή της εξελισσόμενης εαρινής επίθεσης της Ρωσίας φαίνεται να έχει σχεδιαστεί μόνο για να ενισχύσει τις θέσεις της στην ανατολική περιοχή της Ντονμπάς της Ουκρανίας. Η τρέχουσα επίθεσή της φαίνεται ανεπαρκής ακόμη και για να επιχειρήσει να ανακαταλάβει όλα τα εδάφη που η Ρωσία ισχυρίζεται, παρανόμως, ότι έχει προσαρτήσει, πόσω μάλλον για να απειλήσει το Κίεβο και να αναλάβει τον πολιτικό έλεγχο της χώρας στο σύνολό της. Στρατιωτικά, λοιπόν, η Ρωσία απάντησε στην υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία όχι με την αύξηση της δύναμης πυρός της, αλλά με τη μείωση των de facto στόχων της.

Δυστυχώς, ο σταδιακός ρυθμός με τον οποίο παρασχέθηκαν τα όπλα, και οι πολύ δημόσιες διαβουλεύσεις σχετικά με το ποια όπλα θα παρασχεθούν και πότε, έδωσαν στον ρωσικό στρατό χρόνο να προσαρμοστεί και να μάθει. Η ανατροπή αυτής της προσέγγισης θα έβλεπε την Δύση να αναλαμβάνει άμεση και αόριστη δέσμευση να δώσει στην Ουκρανία όσα χρειάζεται για να νικήσει, ακόμη και αν δεν μπορούν να παραδοθούν όλα αυτά τα όπλα σήμερα. Η διατλαντική συμμαχία θα πρέπει να πάρει παράδειγμα από το Ηνωμένο Βασίλειο και να αρχίσει τώρα να εκπαιδεύει τις ουκρανικές δυνάμεις ώστε να χρησιμοποιούν όλο το φάσμα των όπλων που μπορεί να παρέχει η Δύση -αλλά αυτό θα πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Στο άμεσο μέλλον, η Δύση θα πρέπει να αναλάβει μια αξιόπιστη δέσμευση τώρα να παράσχει στην Ουκρανία όλη την εφικτή στρατιωτική υποστήριξη στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα.

Κάποια πράγματα, για να είμαστε σαφείς, θα παραμείνουν μόνιμα εκτός διαπραγμάτευσης -συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων [3], άλλων όπλων μαζικής καταστροφής, και όπλων απαγορευμένων από το διεθνές δίκαιο, τα οποία δεν έχουν καμία νόμιμη θέση σε αυτήν ή σε οποιαδήποτε άλλη σύγκρουση. Για όλα τα υπόλοιπα, όμως, οι σύμμαχοι θα πρέπει να δημιουργήσουν από τώρα την υλικοτεχνική υποδομή για τον εφοδιασμό και την συντήρηση, και οι παραδόσεις θα πρέπει να έχουν εγκριθεί εκ των προτέρων, έτοιμες να ξεκινήσουν με το καλημέρα. Το μήνυμα προς τον Πούτιν και τους στρατηγούς του θα ήταν επιτέλους σαφές: δεν υπάρχει διαθέσιμη συμβιβαστική λύση, δεν υπάρχει γραμμή άμυνας εκτός από τα ίδια τα ρωσικά σύνορα, και δεν υπάρχει όριο στην αποφασιστικότητα της Δύσης.

Αντιμέτωπος με την βεβαιότητα της ήττας, ο υπολογισμός του Πούτιν θα αλλάξει. Τους τελευταίους 12 μήνες, η Δυτική ασάφεια ενθάρρυνε τον Πούτιν να παρατείνει αυτόν τον πόλεμο, επιτρέποντάς του να πιστέψει ότι ίσως έρθει κάποια στιγμή που η ροή της υποστήριξης θα σταματήσει, και έτσι ότι μπορεί να ξεπεράσει την Δύση και την Ουκρανία. Η αντικατάσταση αυτής της ασάφειας με στρατηγική σαφήνεια -αποστερώντας από τον Πούτιν κάθε άλλη βιώσιμη επιλογή εκτός από μια οργανωμένη υποχώρηση- μπορεί να βοηθήσει να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος. Για να δανειστούμε μια φράση από την ομιλία του Μπάιντεν για την Κατάσταση της Ένωσης τον Φεβρουάριο, ήρθε η ώρα η Δύση να τελειώσει την δουλειά.

Ο SAM GREENE είναι διευθυντής Δημοκρατικής Ανθεκτικότητας στο Center for European Policy Analysis και καθηγητής Ρωσικής Πολιτικής στο King's College του Λονδίνου.
Η ALINA POLYAKOVA είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος του Center for European Policy Analysis και επίκουρη καθηγήτρια Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Johns Hopkins School of Advanced International Studies

Foreign Affairs

https://foreignaffairs.gr/articles/74068/sam-greene-kai-alina-polyakova/i-rosia-thelei-enan-makroxronio-polemo?page=show

https://www.foreignaffairs.com/united-states/russia-wants-long-war

 

Greek Finance Forum Team

 

 

Σχόλια Αναγνωστών

 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

 
   

   

Αποποίηση Ευθύνης.... 

© 2016-2023 Greek Finance Forum