Δημοσιεύματα στον ελληνικό και διεθνή Τύπο κάνουν λόγο για σχέδιο αξιοποίησης της μεγάλης έκτασης στη Σέριφο, οι τοπικές δημοτικές αρχές είναι στα κάγκελα, οργανώσεις κάνουν δηλώσεις στο Bloomberg για τη διάσωση των νησιών, κ.α.

Πρόσωπα που παρακολουθούν τη διαμάχη υποστηρίζουν στο Powergame.gr πως το θέμα με την έκταση της «Εταιρείας Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαζέζας (στο Λαύριο)» δεν φούντωσε τυχαία αυτές τις ημέρες. Αντίθετα το χρησιμοποιούν όσοι στηρίζουν την φερόμενη προσπάθεια της JP Morgan να αποκτήσει το σύνολο των μετοχών της Viva Wallet. Πως; Μέσω του θορύβου περιορίζεται η αξία της μεγάλης έκτασης της Σερίφου και συνεπώς ο Χάρης Καρώνης και ο Μ. Αντύπας δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν ως εγγύηση για να πάρουν δάνειο και να επαναγοράσουν αυτοί το ποσοστό τη JP Morgan. Εδώ και καιρό κυκλοφορεί η κυκλοφορία πως θέλουν να πάρουν πίσω το ποσοστό (48,5%) που απέκτησαν προ διετίας οι Αμερικανοί έναντι συνολικού τιμήματος κοντά στο ένα δισ. ευρώ. Και πως έχουν βρει συμμάχους για να καταθέσουν πρόταση στην JP Morgan.

Η γαλλική εταιρεία Societe des Mines de Seriphos et de Spiliazeza au Laurium (Ανώνυμη Εταιρεία Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαζέζας στο Λαύριο) ιδρύθηκε το 1880 από μια κοινοπραξία που περιλάμβανε την τότε ισχυρή Οθωμανική Τράπεζα, πλούσιους χρηματοδότες από την Κωνσταντινούπολη και άλλους αξιόλογους επιχειρηματίες, όπως ο Ανδρέας Συγγρός και ο Ιωάννης Σερπιέρης, γνωστός από τα Μεταλλεία Λαυρίου. Το 1884 ωστόσο η διαχείριση της πέρασε στον Γερμανό Αιμίλιο Γκρόμαν.

Η εν λόγω εταιρεία εξελίχθηκε γρήγορα σε μία από τις μεγαλύτερες εξορυκτικές επιχειρήσεις της Ελλάδας, μάλιστα στις αρχές του 20ου αιώνα έφτασε στο αποκορύφωμά της, ωστόσο, αυτή η περίοδος ευημερίας δεν ήταν χωρίς προκλήσεις. Οι συνθήκες εργασίας μέσα στα ορυχεία ήταν συχνά επικίνδυνες και εξαντλητικές. Οι πολλές ώρες εργασίας και τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας δημιούργησαν ένα έντονο κλίμα δυσαρέσκειας, το οποίο οδήγησε σε μια σειρά απεργιών και διαμαρτυριών, με ανθρώπινα θύματα, που αμφισβήτησαν την εξουσία της εταιρείας και την ανάγκασαν να καθιερώσει την οκτάωρη εργασία.

Στα μέσα ωστόσο του 20ου αιώνα άρχισαν και τα πρώτα οικονομικά προβλήματα, καθώς η εξάντληση των κοιτασμάτων του νησιού και ο αυξανόμενος παγκόσμιος ανταγωνισμός χτύπησαν σκληρά την κερδοφορία του ορυχείου. Το τιμόνι πλέον της εταιρείας το 1933 το ανέλαβε ο γιος του Γκρόμαν, με τη θητεία του όμως να στιγματίζεται καθώς κατηγορήθηκε ότι συνεργάστηκε με τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από τη Σέριφο.

Η μεταπολεμική περίοδος ήταν γεμάτη δυσκολίες για τα μεταλλεία της Σερίφου, τα οποία τελικά σταμάτησαν τη λειτουργία τους το 1951. Εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι σιδηρομεταλλευμάτων εξορύχθηκαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 από το παράρτημα της εταιρείας στο Λαύριο. Το οριστικό κλείσιμο των ορυχείων ήρθε εν τέλει το 1965. Μετέπειτα, η άλλοτε κραταιά εταιρεία Μεταλλείων πέρασε στην οικογένεια Αγγελόπουλου.

Η υπόθεση των Μεταλλείων της Σερίφου ωστόσο ξανά ήρθε στο προσκήνιο τον Νοέμβριο του 2022 όταν οι νέοι ιδιοκτήτες της εταιρείας Μεταλλεία Σερίφου και Σπηλιαζέζης (στο Λαύριο)-Societe des Mines de Seriphos et de Spiliazeza (au Laurium) έκαναν την εμφάνισή τους. Η υπόθεση φούντωσε όμως τις τελευταίες εβδομάδες. Ο δήμαρχος της Σερίφου, Κωνσταντίνος Ρεβίνθης και μέρος των κατοίκων του νησιού υποστηρίζουν πως οι εκτάσεις των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων είναι πλέον δημόσιες και πρέπει να αξιοποιηθούν και να αναδειχθούν ως ένα υπαίθριο μεταλλευτικό μουσείο, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σήμα κατατεθέν των Κυκλάδων.

Σε επίσημη τοποθέτησή της, που δημοσιεύθηκε στην “Αυγή”, η WeRealizeProperties η εταιρεία του Χάρη Καρώνη, που μέσω αυτής προχώρησε στην απόκτηση των Μεταλλείων Σερίφου,  υποστηρίζει πως οι εκτάσεις δεν περιλαμβάνουν ούτε περιουσία του κράτους, ούτε δημόσια γη. Επισημαίνει επίσης ότι «δεν διεκδικεί εκτάσεις από οποιονδήποτε τρίτο, ενώ υπερασπίζεται τις ιδιοκτησίες της έναντι κάθε προσβολής με τον προσήκοντα νόμιμο τρόπο» και «διαθέτει μετεγγραμμένους τίτλους ιδιοκτησίας, που ανατρέχουν από το έτος 1880 και μεταγενέστερα και έχουν επιπλέον αναγνωριστεί ως προς την εγκυρότητά και την νομιμότητά τους με αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων».

Πηγή: The Power Game