Σε
ολόκληρη την καριέρα
του, ο
Sullenberger
δεν είχε χάσει ποτέ
κινητήρα. Και εκείνη την
μέρα έχασε και τους δύο
μαζί.
«Καθώς
τα πουλιά χτύπησαν το
αεροπλάνο, έμοιαζε σαν
να μας χτυπά δυνατή
βροχή ή χαλάζι.
Ακουγόταν σαν τη
χειρότερη καταιγίδα που
είχα ακούσει ποτέ μου.
Όταν συνειδητοποίησα ότι
είμαστε χωρίς κινητήρες,
ήξερα ότι αυτή ήταν η
χειρότερη πρόκληση που
είχα αντιμετωπίσει ποτέ
στον αέρα», θα έλεγε σε
μία συνέντευξή του.
Μέσα
στις πολλές σκέψεις που
περνούσαν από το μυαλό
του, ο πιλότος
δυσκολευόταν να πιστέψει
τι είχε συμβεί: «Δεν
μπορεί να συμβαίνει
αυτό. Αυτό δεν συμβαίνει
σε εμένα».
Την ίδια
στιγμή, όμως, η
αδρεναλίνη χτυπούσε
κόκκινο και η πίεσή του
ανέβαινε, επιτρέποντας
σε εκείνον και τον
συγκυβερνήτη του να
πάρουν μια σειρά από
γρήγορες αποφάσεις.
Χωρίς να έχουν χρόνο στη
διάθεσή τους για πολλές
επικοινωνίες και
υπολογισμούς, έπρεπε να
μετρήσουν όλους τους
παράγοντες και να
εκτελέσουν διαδικασίες
έκτακτης ανάγκης που
κανονικά χρειάζονται
λεπτά, μέσα σε
δευτερόλεπτα.
Με βάση
την εμπειρία του, ο
Sullenberger
αποφάσισε ότι η καλύτερη
πιθανότητα να σωθούν οι
155 ψυχές μέσα στο
αεροπλάνο ήταν εάν
επιχειρούσε κάτι που δεν
είχε κάνει ποτέ ξανά.
Άλλωστε, σχεδόν κανένας
πιλότος δεν έχει
εκπαιδευτεί για κάτι
τέτοιο. Θα προσπαθούσε
να προσγειώσει το
αεροπλάνο στον ποταμό
Χάντσον.
«Είμαι ο
πιλότος. Ετοιμαστείτε
για πρόσκρουση» είπε
στους επιβάτες. Οι
αεροσυνοδοί φώναζαν τις
οδηγίες: «Κρατηθείτε.
Κρατηθείτε. Τα κεφάλια
κάτω».
Στα 90
δευτερόλεπτα που
ακολούθησαν, ο
Sullenberger
οδήγησε το
Airbus
A320
πάνω από την γέφυρα
George
Washington,
πάνω στα παγωμένα νερά
του ποταμού Χάντσον, στη
μέση μεταξύ Μανχάταν και
Νιου Τζέρσι.
Ακόμα
και όταν συνειδητοποίησε
ότι το αεροπλάνο
βρισκόταν στην επιφάνεια
του ποταμού και ήταν
άθικτο, τα προβλήματά
του δεν είχαν τελειώσει.
Το αεροσκάφος βυθιζόταν
και έπρεπε να εκκενωθεί
άμεσα. Όμως όποιος
έπεφτε στο νερό σε τόσο
χαμηλές θερμοκρασίες,
ίσως να μην μπορούσε να
επιβιώσει για
περισσότερο από μερικά
λεπτά.
Οι
αεροσυνοδοί μοίραζαν
σωσίβια και οδηγούσαν
τους επιβάτες στις
εξόδους κινδύνου και από
εκεί, πάνω στα
μισοβυθισμένα στο νερό
φτερά του αεροπλάνου.
Ένας στόλος από φέρι
καθώς και τουριστικά και
σωστικά σκάφη έφτασε
μέσα σε λίγα λεπτά.
Ο ίδιος
ο
Sullenberger
διέσχισε δύο φορές τους
διαδρόμους του
αεροπλάνου για να
βεβαιωθεί ότι όλοι οι
επιβάτες είχαν
απομακρυνθεί και ήταν ο
τελευταίος που αποχώρησε
από το αεροσκάφος που
βυθιζόταν.
Ο
τελικός απολογισμός ήταν
ένα άτομο με σπασμένα
πόδια και μερικοί
μικροτραυματισμοί καθώς
και συμπτώματα
υποθερμίας, αλλά ούτε
ένας θάνατος.
Το
γεγονός έμεινε γνωστό ως
το «θαύμα στον Χάντσον».
Ο
Sullenberger
έγινε ήρωας, ειδικά
αφότου δοκιμές σε
προσομοιωτές πτήσεις
δικαίωσαν την απόφασή
του να προσγειωθεί στον
ποταμό, διαπιστώνοντας
ότι υπό τις
συγκεκριμένες συνθήκες,
το αεροπλάνο θα είχε
συντριβεί εάν είχε
επιλέξει να κατευθυνθεί
στα πιο κοντινά
αεροδρόμια.

φωτ.:
AP
Ο ίδιος
όμως, απορρίπτει τον
χαρακτηρισμό αυτό. «Όπως
συνηθίζει να λέει η
γυναίκα μου, ήρωας είναι
κάποιος που ρισκάρει τη
ζωή του και τρέχει μέσα
σε ένα φλεγόμενο
κτίριο», έχει πει. «Η
πτήση 1549 ήταν
διαφορετική, γιατί έτυχε
σε εμένα και στο πλήρωμά
μου. Κάναμε ό,τι
καλύτερο μπορούσαμε,
χρησιμοποιήσαμε όσα
είχαμε μάθει, πήραμε
καλές αποφάσεις, δεν το
βάλαμε κάτω και είχαμε
ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν
ξέρω εάν αυτό είναι
ηρωικό. Είναι
περισσότερο ότι είχαμε
μια φιλοσοφία στη ζωή
και την εφαρμόσαμε στα
πράγματα που κάναμε
εκείνη την ημέρα, και τα
πράγματα που κάναμε σε
πολλές μέρες πριν από
αυτό».
Τα
επόμενα χρόνια, ο
Sullenberger
τιμήθηκε με διάφορους
τρόπους, λαμβάνοντας,
μεταξύ άλλων, μία
πρόσκληση για την
ορκωμοσία του Αμερικανού
προέδρου
Barack
Obama
αλλά και
μια
επαινετική δήλωση από το
Κογκρέσο των ΗΠΑ. Το
όνομά του δόθηκε ακόμα
και σε μουσείο.
Τον
Οκτώβριο του 2009
κυκλοφόρησε ένα βιβλίο
για τα παιδικά του
χρόνια και την καριέρα
του και τον Μάρτιο του
2010 αποσύρθηκε από την
US
Airways
έπειτα από 30 χρόνια.
Έκτοτε, εργάζεται ως
σύμβουλος σε θέματα
ασφάλειας πτήσεων και
δίνει σχετικές ομιλίες.
Η
ιστορία του έγινε
ταινία, με σκηνοθέτη τον
Clint
Eastwood
και πρωταγωνιστή τον
Tom
Hanks.
|