«Δεν εκτιμάται η υπεραξία της δουλειάς τους»

«Είναι μία τάση που ήδη καταγράφεται και στην Ελλάδα», λέει στo MR η Σταυρούλα Μπαντούνα, ψυχολόγος με ειδίκευση στα εργασιακά και τον επαγγελματικό προσανατολισμό. «Ανθρωποι με πολύ υψηλά προσόντα που έχουν υπερβάλει εαυτόν για την ανάπτυξη των εταιρειών στις οποίες εργάστηκαν ή έχουν συνδέσει το μέλλον τους με αυτό της επιχείρησης, αναγκάστηκαν στη νέα –μετά Covid– περίοδο να αποδεχθούν πολύ λιγότερα: όχι απαραίτητα σε επίπεδο αμοιβών, αλλά κυρίως εργασιακών συνθηκών και αντιμετώπισης».

Δεν είναι μόνο ο συνεχής περιορισμός της τηλεργασίας και η εξουθένωση λόγω του αυξημένου εργασιακού φόρτου (burn out). Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, η κ. Μπαντούνα έρχεται σε επαφή με περιπτώσεις επαγγελματιών που αποφάσισαν να αφήσουν τη δουλειά τους, νιώθοντας τη ματαίωση στο εργασιακό τους περιβάλλον. 

 «Η εκδικητική παραίτηση είναι μία τάση που ήδη καταγράφεται και στην Ελλάδα», λέει η εργασιακή ψυχολόγος Σταυρούλα Μπαντούνα όπως ΄γράφει το MR.

«Στη χώρα μας έχουμε πολύ υψηλές προσδοκίες από τις σπουδές μας, θεωρώντας ότι είναι ένας τρόπος επαγγελματικής αποκατάστασης. Οταν λοιπόν οι εργασιακές συνθήκες δέχονται “επίθεση” και τα επαγγελματικά δικαιώματα συρρικνώνονται, οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται ότι υποτιμώνται. Ωθούνται στην παραίτηση διότι νιώθουν ότι δεν εκτιμάται αυτό που πραγματικά προσφέρουν, η υπεραξία της δουλειάς τους», εξηγεί η εργασιακή ψυχολόγος.

«Οσο εξελίσσεται η εποχή, αναδεικνύονται άλλου τύπου απαιτήσεις όπως είναι ο σεβασμός στην προσωπικότητα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι αντικείμενα, ούτε αριθμοί. Πρέπει να αντιμετωπίζονται ξεχωριστά, βάσει των ιδιαιτεροτήτων τους και των οικογενειακών τους συνθηκών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση εκπονεί προγράμματα για την εναρμόνιση της επαγγελματικής ζωής με την οικογενειακή, αλλά νιώθουμε ότι όλα αυτά μένουν στα χαρτιά. Γίνονται μελέτες μόνο για τις μελέτες, δεν βρίσκουν εφαρμογή», προσθέτει η ίδια και φέρνει ως παράδειγμα τη σημασία του προγραμματισμού που λείπει από πολλές εταιρείες. 

«Σκεφθείτε ότι υπάρχουν εταιρείες στις οποίες εργαζόμενοι δουλεύουν σε απογευματινές ή βραδινές βάρδιες και το πρόγραμμα βγαίνει τελευταία στιγμή. Δεν δίνεται καν η δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να μπορέσουν να προγραμματίσουν τις υποχρεώσεις τους».

Ηχηρές παραιτήσεις με το βλέμμα στην επόμενη μέρα

Στελέχη σε θέσεις «κλειδιά» επιλέγουν να κάνουν μία ηχηρή δήλωση παραίτησης προς τους εργοδότες τους, χωρίς μάλιστα να έχουν εξασφαλίσει το επόμενό τους βήμα στην αγορά εργασίας. Είναι ενδεικτική η περίπτωση της Μαρίνας Χ. Παραιτήθηκε πριν από λίγες εβδομάδες από την επιχείρηση στην οποία επί ενάμιση χρόνο κατείχε διευθυντική θέση ως επικεφαλής ανθρώπινου δυναμικού. 

«Εργαζόμουν σε μια εταιρεία στον χώρο της ενέργειας και τεχνολογίας με 120 εργαζόμενους. Αποφάσισα να φύγω από ένα εργασιακό περιβάλλον το οποίο δεν μου ταίριαζε και αυτό είπα ξεκάθαρα και στον εργοδότη μου όταν παραιτήθηκα», περιγράφει η ίδια στo MR. 

«Με ενδιαφέρει η αξιοκρατία και αυτό δυστυχώς δεν το βρήκα στη συγκεκριμένη εταιρεία. Το αντίθετο συνέβαινε. Οι προσλήψεις προέρχονταν κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον των εργοδοτών ή από πολιτικές συστάσεις. Αυτό, ως διαχειρίστρια ανθρώπινου δυναμικού, ήταν κάτι που πήγαινε κόντρα στη νοοτροπία μου. Η άλλη βασική διαφωνία μου ήταν ότι η αξιολόγηση δεν γινόταν όπως έπρεπε. Δηλαδή ένας εργαζόμενος μπορεί να ήταν πάρα πολύ καλός, αλλά δεν φαινόταν: είτε γιατί ο προϊστάμενός του δεν ακουγόταν αρκετά επειδή δεν προερχόταν από το οικογενειακό περιβάλλον, είτε γιατί δεν ήξερε προσωπικά τον πρόεδρο οπότε δεν μπορούσε να φτάσει σε εκείνον. Κάπως έτσι άρχισαν να αποχωρούν πολλά στελέχη από την εταιρεία, δεν έφυγα μόνο εγώ».

Νέα χρονιά, νέα καθήκοντα

Η Μαρίνα, που πλησιάζει τα 40, με αρκετή εμπειρία πλέον στον τομέα της, περιγράφει το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον για την ίδια, αυτό που θα αναζητήσει στο επόμενο επαγγελματικό της βήμα.

«Να μπορώ να επικοινωνώ με τους εργαζόμενους όπως εγώ νομίζω δεδομένου ότι οι σπουδές μου στο HR εμπεριέχουν ψυχολογία και δεν χρειάζεται να μου επιβάλλει κάποιος τον τρόπο. Νομίζω δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο από αυτό, ούτε καν το οικονομικό ζήτημα δεν με απασχολεί. Να υπάρχει ένα ωραίο, συνεργατικό κλίμα ώστε να επικοινωνούνται τα πάντα καθαρά».

Το 2025 τη βρίσκει να αναζητά νέο πόστο, ενδεχομένως και νέα καριέρα.

«Δεν είμαι βέβαιη ότι θέλω να ασχοληθώ ξανά με το ανθρώπινο δυναμικό, αφού το… ανθρώπινο κομμάτι του δεν το έχω βρει ακόμη κάπου. Οπότε μόνο εφόσον κρίνω ότι υπάρχει μία τέτοια ευκαιρία θα παραμείνω σε αυτόν τον τομέα. Αν όχι, νέα χρονιά, νέα καθήκοντα. Θα δούμε».

Υστερα από 4 χρόνια δυναμικής συνεργασίας με την εταιρεία στην οποία εργαζόταν, η Α.Ζ. (προτιμά να δώσει μόνο τα αρχικά της) έκλεισε πριν από λίγες μέρες την πόρτα πίσω της. Ως επικεφαλής στον τομέα της διαχείρισης εκδηλώσεων, είχε μία νευραλγική θέση με πολλές ευθύνες που την ανάγκαζαν να δουλεύει τις περισσότερες φορές εκτός ωραρίου.

«Το ωράριό μου ήταν ακραίο. Δούλευα Σαββατοκύριακα, έκανα ταξίδια με πολύ άγχος, ενώ πολλά βράδια αφού κοιμόταν ο γιος μου, από τις 23.00 και μετά, συνέχιζα να δουλεύω μέχρι τις 2 ή 3 το πρωί. Είχε συμβεί πάρα πολλές φορές να ξυπνήσω μέσα στον ύπνο μου με άγχος και να ανοίξω τον υπολογιστή στις 4 για να αρχίσω να οργανώνω κάποια πράγματα. Εχει τύχει ακόμη και να νοσηλευτώ εξαιτίας του άγχους μου, αλλά και να εργάζομαι με το laptop δίπλα στο παιδί μου, όταν αρρώστησε και βρέθηκε στο νοσοκομείο».

Η εργασιακή εξουθένωση ήταν ο ένας από τους δύο βασικούς λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση πως αυτή η δουλειά δεν της έδινε πια τίποτα καλό. Ο άλλος λόγος ήταν η απογοήτευση που αισθάνθηκε όταν ένα διευθυντικό στέλεχος το οποίο είχε προσληφθεί τον τελευταίο χρόνο στην εταιρεία άρχισε να απαξιώνει τη δουλειά της.

«Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν από εμένα αποχώρησαν 5 ή 6 δυνατά στελέχη τα οποία ένιωσαν ότι είχαν γίνει στόχοι του ίδιου επικεφαλής. Οι συνάδελφοι οι οποίοι επιλέξαμε να αποχωρήσουμε, είμαστε αυτοί που βγάζαμε πολλή δουλειά για την εταιρεία και αυτό δεν ήταν τυχαίο», περιγράφει. «Ενιωσα ότι απουσίαζε η επιβράβευση. Οχι ότι περιμένεις σε ένα εταιρικό περιβάλλον να σου πουν “ευχαριστώ”, απλώς με τα προηγούμενα δεδομένα ήξερες ότι ακόμη κι ένα “συγχαρητήρια, φοβερή εκδήλωση ή πάρε ένα μπόνους για αυτό που κατάφερες μόνη σου”, ήταν πολύ σημαντικό. Υπήρχαν πλέον σημάδια που έδειχναν ότι δεν υπήρχε αυτή η αναγνώριση».

Η νεαρή επαγγελματίας αναζητά πλέον το επόμενό της βήμα. Οπως λέει στην «Κ», την ενδιαφέρει να βρει ένα περιβάλλον το οποίο θα της επιτρέπει να προσφέρει την εργασία της χωρίς να της δημιουργεί προβλήματα. 

«Το επάγγελμα είναι μόνο μία πτυχή της ζωής μας»

Το 2025 θα είναι από ό,τι φαίνεται η χρονιά της εργασιακής διαμαρτυρίας με θόρυβο, καταλήγει η Σταυρούλα Μπαντούνα εξαιτίας της πίεσης, όπως λέει, που νιώθουν πολλοί εργαζόμενοι. Τη ρωτάμε τι έχει να πει σε όλους όσοι προετοιμάζονται για να κάνουν αυτό το μεγάλο βήμα.

«Θα πρέπει να γνωρίζουν πως ο σεβασμός προς τον εαυτό μας είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Επομένως, το επάγγελμα είναι μια πτυχή της ζωής μας, δεν τελειώνουν όλα εκεί. Κάθε τέλος είναι και μία νέα αρχή, οπότε θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτές τις αλλαγές με αισιοδοξία και όχι με επιπολαιότητα», τονίζει και καταλήγει: «Για όλα αυτά, το κλειδί της επιτυχίας είναι η προετοιμασία. Ενα τέτοιο βήμα δεν θα πρέπει να γίνεται εν θερμώ, αλλά με προετοιμασία για να μας πάει παρακάτω, να μας οδηγήσει στην πρόοδο».