Το 2025, ανέφερε, πολλοί σκέφτονται: «Νέος χρόνος, νέα δουλειά».

«Η αγορά εργασίας αρχίζει να χαλαρώνει, και για όσους έχουν “σιγοβράσει” με απογοήτευση, αυτή μπορεί να είναι η χρονιά που θα παραιτηθούν — όχι απλά σιωπηλά, αλλά δυναμικά», είπε η Holliday-Quinn.

Το «revenge quitting», εξήγησε, είναι όταν οι εργαζόμενοι φεύγουν όχι μόνο για να προχωρήσουν, αλλά για να κάνουν «δήλωση».

Εξουθένωση και τοξικότητα

Αναλυτές εργασίας δήλωσαν στο Business Insider ότι το φαινόμενο The Great Detachment (Μεγάλη Αποστασιοποίηση) κατακλύζει τους χώρους εργασίας και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους ηγέτες.

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το 2025 μπορεί να είναι πιο εύκολο να αλλάξει κάποιος δουλειά, οι εργοδότες ίσως συνειδητοποιήσουν σύντομα ότι τα καλύτερα ταλέντα τους εγκαταλείπουν την εταιρεία.

«Αν δεν δράσουμε τώρα ως HR leaders, κινδυνεύουμε να χάσουμε εργαζομένους που θα πιστέψουν ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες γι’ αυτούς στην τρέχουσα εταιρεία», ανέφερε η Ciara Harrington, Chief People Officer της πλατφόρμας εταιρικής εκπαίδευσης Skillsoft.

Οι ειδικοί επισημαίνουν επίσης ότι σε πολλούς χώρους εργασίας επικρατεί η κουλτούρα του «παραγωγικού θεάτρου», με εργαζομένους να προσποιούνται ότι είναι απασχολημένοι για να περάσει η μέρα, ενώ το συνολικό επίπεδο εμπλοκής παραμένει χαμηλό.

Σύμφωνα με την πλατφόρμα παροχών Businessolver, που πραγματοποίησε έρευνα σε 20.000 εργαζόμενους, HR επαγγελματίες και CEOs, το 42% των ερωτηθέντων και το 52% των CEOs ανέφεραν ότι εργάζονται σε τοξικό περιβάλλον.

Από το «rage applying» στο «revenge quitting»

Το 2023, το «rage applying» έγινε μόδα, με εργαζομένους να ψάχνουν νέες δουλειές εν βρασμώ. Το «revenge quitting» είναι παρόμοιο, με την πρόσθετη διάσταση της εκδίκησης μέσω της μετάβασης σε κάτι καλύτερο.

Η Beth Hood, CEO της πλατφόρμας Verosa, ανέφερε ότι η δυσαρέσκεια σπάνια πηγάζει από ένα μεμονωμένο γεγονός. «Είναι συνήθως μια σταδιακή διάβρωση των “εσωτερικών κινήτρων”, όπως η σύνδεση, το νόημα και η ασφάλεια», είπε.

Η Holliday-Quinn πρόσθεσε ότι οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι εξαντλούνται λόγω περικοπών και αυξημένων φόρτων εργασίας, ενώ οι πιέσεις για επιστροφή στο γραφείο έχουν επιδεινώσει την κατάσταση.

«Η απογοήτευση βράζει σιωπηλά», είπε, προειδοποιώντας για μια κρίση διατήρησης προσωπικού.

Οι νεότερες γενιές, ιδιαίτερα η Gen Z, είναι λιγότερο διατεθειμένες να ανεχτούν παρωχημένες κουλτούρες εργασίας ή αυστηρές ιεραρχίες.

Τι πρέπει να κάνουν οι εργοδότες

Η Harrington τόνισε τη σημασία της εκπαίδευσης των ηγετών για ουσιαστικές συζητήσεις με τους υφισταμένους τους, καθώς «οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν φεύγουν από την εταιρεία, αλλά από τον διευθυντή τους».

Η έκθεση της Businessolver έδειξε ότι ενώ το 55% των CEOs πιστεύουν ότι καθοδηγούν με ενσυναίσθηση, μόνο το 28% των εργαζομένων συμφωνούν.

Η ενσυναίσθηση, σύμφωνα με την Harrington, μπορεί να κάνει τη διαφορά: «Ένας εργαζόμενος που νιώθει ότι έχει ακουστεί είναι πιο πιθανό να συνεργαστεί κατά τη μετάβαση ή να παραμείνει λίγο παραπάνω για να ολοκληρώσει προθεσμίες».

Η Holliday-Quinn κατέληξε λέγοντας: «Το 2025 διαμορφώνεται ως αφύπνιση για τους εργοδότες. Όσοι στηρίχθηκαν στον έλεγχο αντί για τη σύνδεση ή αγνόησαν τη δυσαρέσκεια στις ομάδες τους, πρόκειται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες».