"Kουλου-βάχατα"

00:01 - 06/09/24

Αγορά εργασίας

Έχοντας ασχοληθεί πάρα πολλές φορές με την αγορά εργασίας  και λέγοντας ένα μεγάλο καρφί, πως καλό να θες ταλαντούχους εργαζομένους αλλά πρέπει και να τους πληρώνεις καλά για να τους έχεις.. Ενδιαφέροντα ήτανε τα όσα έγραψε σε ένα άρθρο της στον in.gr η Αφροδίτη Τζιαντζή …  Πάμε να τα δούμε:

Νέα έρευνα για το τι ζητάνε οι εργοδότες από τους υποψήφιους εργαζόμενους, επαναλαμβάνει το γνωστό τροπάρι: Δεν βρίσκουν κατάλληλο προσωπικό να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις τους. Ποιος φταίει κατά τη γνώμη τους; Ο συνδυασμός της «απουσίας κατάλληλων δεξιοτήτων και προϋπηρεσίας» και η «έλλειψη ενδιαφέροντος από τους υποψήφιους».

Όταν όμως σκαλίζουμε λίγο παραπάνω τα στοιχεία, βλέπουμε ότι οι περισσότεροι εργοδότες δεν θέλουν άτομα με μεγάλη  προϋπηρεσία – πέντε χρόνια είναι το μάξιμουμ. Αντίστοιχα, δεν είναι διατεθειμμένοι να δώσουν υψηλούς μισθούς – 1500 είναι επίσης το ανώτερο ποσό που δηλώνουν ότι προσφέρουν.

Ο ένας στους τρεις δεν βρίσκει εργαζόμενους

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο από το  Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ), εποπτευόμενο φορέα του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης,  την Αρχή του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος και το Σύνδεσμο Εξαγωγέων (ΣΕΒΕ). Συμμετείχαν συνολικά 1.600 επιχειρήσεις όλων των μεγεθών, με στόχο την αποτύπωση και χαρτογράφηση των αναγκών των ελληνικών επιχειρήσεων σε ανθρώπινο δυναμικό για το 2024.

Τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας, που παρουσιάστηκαν από την «Καθημερινή», «κουμπώνουν» με αντίστοιχες πρόσφατες μελέτες, όπως η πανελλαδική χαρτογράφηση των αναγκών των επιχειρήσεων από την Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδας – στην οποία συμμετείχαν 5.076 επιχειρήσεις όλων των μεγεθών.  Στην έρευνα της ΚΕΕΕ ο ένας στους τρεις εργοδότες ανέφερε ότι δεν μπορεί να καλύψει τις κενές θέσεις εργασίας, ποσοστό που αυξάνεται στο 60% στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Όπως και στην τωρινή έρευνα, ως βασικές αιτίες που δεν βρίσκουν προσωπικό, οι εργοδότες ανέφεραν την «έλλειψη ατόμων που ενδιαφέρονται να κάνουν αυτού του είδους την εργασία» (45%) και την «έλλειψη ατόμων με τα απαιτούμενα προσόντα – δεξιότητες – εμπειρία» (36%).  Απειροελάχιστοι όμως (3%) ανέφεραν ως αιτία τις «μη ελκυστικές αμοιβές, ωράριο, εργασιακές συνθήκες».

Τι ζητάνε οι εργοδότες

Από την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης προκύπτουν οκτώ βασικά συμπεράσματα:

1. Αναζήτηση προσωπικού: το 63% των επιχειρήσεων της έρευνας βρίσκεται σε φάση αναζήτησης προσωπικού. Αυτό το υψηλό ποσοστό αναδεικνύει τη δυναμική που υπάρχει στην αγορά εργασίας.

2. Γιατί αναζητούν εργαζομένους: η πλειονότητα των επιχειρήσεων, συγκεκριμένα το 52,4%, αναζητεί προσωπικό λόγω ανάπτυξης της επιχείρησης είτε από την αύξηση των πωλήσεων είτε από την επέκτασή της, συχνά εξαιτίας της έγκρισης χρηματοδοτήσεων. Στον αντίποδα, μόνο το 11,3% των επιχειρήσεων αναζητεί προσωπικό για την κάλυψη προσωρινών ή εποχικών αναγκών, κάτι που υποδηλώνει μια σταθερότερη προσέγγιση στις προσλήψεις.

3. Τι προσωπικό αναζητούν: Το 43,6% των επιχειρήσεων αναζητεί επαγγελματίες υψηλής εξειδίκευσης. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει επιστήμονες πληροφορικής, οικονομολόγους, μηχανικούς και άλλους ειδικούς τομείς, ενώ το ποσοστό που αναζητεί ανειδίκευτους εργάτες ανέρχεται στο 29,6%. Τα ποσοστά δείχνουν την ανάγκη για εργατικό δυναμικό όλων των ταχυτήτων.

4. Ισότητα φύλων και μισθοί: οι περισσότερες επιχειρήσεις εστιάζουν στην πρόσληψη προσωπικού με μικρή προϋπηρεσία, έως πέντε έτη, και προσφέρουν μισθό έως 1.500 ευρώ. Ενδιαφέρον έχει πως τρεις στις τέσσερις επιχειρήσεις αναζητούν προσωπικό ανεξαρτήτως φύλου, ενώ στην αναζήτηση συμπεριλαμβάνεται κάποια μορφή πιστοποιημένων γνώσεων, υπογραμμίζοντας την αξία της κατάρτισης και της εκπαίδευσης.

5. Πρόσληψη Ελλήνων του εξωτερικού: το 14,9% των επιχειρήσεων δήλωσε ότι έχει προσλάβει άτομα που επαναπατρίστηκαν κατά την τελευταία τριετία, δείχνοντας μία μικρή αλλά υπαρκτή τάση για σταδιακή επιστροφή Ελλήνων από το εξωτερικό. Το ποσοστό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο και φτάνει το 25% ανάμεσα στις εταιρείες που ζήτησαν συνεργάτες από τη γενιά του brain drain.

Οι 8 στους 10 δυσκολεύονται να βρουν προσωπικό

6. Δυσκολία εύρεσης προσωπικού: το 76,7% πάντως των επιχειρήσεων δήλωσε ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες στην εύρεση κατάλληλου προσωπικού, με κύριους παράγοντες την απουσία κατάλληλων δεξιοτήτων ή προϋπηρεσίας και την έλλειψη ενδιαφέροντος από τους υποψηφίους.

7. Σύνδεση εκπαίδευσης και επιχειρήσεων: Τέλος, 56,7% των επιχειρήσεων εκτιμούν ότι χρειάζεται καλύτερη και αποτελεσματικότερη σύνδεση εκπαιδευτικών φορέων και επιχειρήσεων, υπογραμμίζοντας τη σημασία της συνάφειας μεταξύ των δεξιοτήτων που αναπτύσσονται στην εκπαίδευση και αυτών που ζητούνται στην αγορά εργασίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η Γερμανία αναδεικνύεται ως το πρότυπο εργασιακού πλαισίου στην Ε.Ε., με πρακτικές που θα πρέπει να υιοθετηθούν από τις ελληνικές επιχειρήσεις για την ενίσχυση της απασχόλησης.

Οδηγός πολιτικών παρεμβάσεων

«Η  χαρτογράφηση των αναγκών των επιχειρήσεων, όπως έγινε από το ΕΚΤ υπό τη διεύθυνση του Κυριάκου Τολιά σε συνεργασία με τον Συμεών Διαμαντίδη του ΣΕΒΕ, με πρωτοβουλία του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης και του αρμόδιου υφυπουργού Κωνσταντίνου Κυρανάκη, αποκαλύπτει σημαντικές πτυχές της ελληνικής αγοράς εργασίας και ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει οδηγό πολιτικών παρεμβάσεων, αφού για πρώτη φορά γίνεται τόσο αναλυτική καταγραφή των αναγκών των επιχειρήσεων», καταλήγει η παρουσίαση της έρευνας.

Τι λένε οι οι νέοι εργαζόμενοι

Οι εργοδότες υποστηρίζουν ότι δεν βρίσκουν νέους, με λιγότερο από 5 χρόνια προϋπηρεσίας, επειδή είναι αδιάφοροι και μη καταρτισμένοι. Τι λένε όμως οι ίδιοι οι νέοι εργαζόμενοι;

Πρόσφατη έρευνα του ινστιτούτου Εteron και της aboutpeople σε νέους 17-34 ετών, διαπίστωσε ότι η εργασιακή πραγματικότητα σε αυτές τις ηλικίες χαρακτηρίζεται από χαμηλούς μισθούς, υψηλή επισφάλεια, ξεχειλωμένα ωράρια και εξουθενωτικούς ρυθμούς εργασίας, ενώ μεγάλο ποσοστό υφίσταται ψυχολογικό εκφοβισμό και ανάρμοστες συμπεριφορές.

Η έρευνα διεξήχθη τον Μάρτιο, σε δείγμα 626 ατόμων, υπαλλήλων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα καθώς και αυτοαπασχολούμενων με μπλοκάκι, με διαφορετικά καθεστώτα εργασίας: Πλήρης και μερική, μόνιμη και προσωρινή απασχόληση, και ένα μικρό ποσοστό που εργάζεται με καθεστώς αδήλωτης εργασίας.

Χαμηλοί μισθοί, εξουθενωτικά ωράρια

Σύμφωνα με την έρευνα το ένα στα τρία άτομα δηλώνει ότι δυσκολεύεται αρκετά να καλύψει τις βασικές βιοτικές ανάγκες του μήνα, και περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Το 35,5% έχει μηνιαίο εισόδημα μεταξύ 700-1000 ευρώ, το 27,6% λιγότερο από 700 ευρώ, ενώ το ποσοστό όσων το μηνιαίο εισόδημα ξεπερνά τα 1.000 ευρώ ανέρχεται στο 29,3%.

Σχεδόν το 36% δηλώνει ότι εργάζεται πάνω από 40 ώρες την εβδομάδα, ενώ για τους νέους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό αγγίζει το 48%.Πάνω από τους μισούς νέους εργαζόμενους (53%) αναφέρουν ότι το ωράριο που αναφέρεται στη σύμβαση δεν τηρείται, ορισμένες φορές (36,5%), συχνά (9,9%) και ποτέ (6,4%). Επίσης πάνω από ένας στους τρεις (36,3%) δεν πληρώνεται ούτε παίρνει ρεπό για τις υπερωρίες.

Εισοδήματα

Θα μείνουμε στο θέμα των εργαζομένων και τα εισοδήματα στη χώρα μας.

Η Νικόλ Λειβαδάρη στη Ναυτεμπορική έγραφε, κατά την κυβέρνηση, οι αμοιβές και τα εισοδήματα στην Ελλάδα «αυξάνονται, ως επί το πλείστον, γρηγορότερα από την Ευρώπη».

Το δε καθαρό διαθέσιμο εισόδημα στη χώρα μας «έχει αυξηθεί για όλους τους τύπους νοικοκυριών με εργαζόμενα μέλη», άρα ο «ισχυρισμός ότι το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα είναι στην προτελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα».

Κατά τη Eurostat, το διαθέσιμο εισόδημα στη χώρα μας, με βάση την κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη, υστερεί του ευρωπαϊκού μέσου όρου κατά 33 ποσοστιαίες μονάδες, ήτοι βρίσκεται στο 67% σε όρους σύγκλισης. Το επίπεδο αυτό αποτελεί και τη δεύτερη χειρότερη επίδοση στην Ε.Ε. μετά τη Βουλγαρία.

Στην Ελλάδα επίσης -κατά την τελευταία έρευνα της Eurostat για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης στην Ε.Ε.- από το 2019 έως σήμερα έχουμε διαρκές άνοιγμα της ψαλίδας στο διαθέσιμο εισόδημα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ήτοι έχουμε σταθερή διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η πορεία είναι ακριβώς αντίθετη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αντί να ανοίγει, κλείνει.

Έχουμε ακόμη ορισμένους από τους υψηλότερους δείκτες φτώχειας στην Ε.Ε.: Το 26,3% του πληθυσμού βιώνει κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, έναντι 21,6% στην Ε.Ε., ενώ σε κίνδυνο φτώχειας βρίσκεται και το 10,6% του εργατικού δυναμικού έναντι 8,2% στην Ε.Ε. Επιπλέον έχουμε και το απόλυτο ευρωπαϊκό ρεκόρ σε κόστος στέγασης, καθώς το 26,7% των πολιτών πληρώνει πάνω από 40% του εισοδήματός του για να στεγαστεί. Το αντίστοιχο μέσο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μόλις 8,7%.

Το πρώτο ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση (θέλει να) βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και η Eurostat έχει λόγους να το βλέπει σχεδόν άδειο. Το δεύτερο ερώτημα είναι εάν η αλήθεια, όπως την εισπράττει βιωματικά η κοινωνία, μπορεί να ωραιοποιηθεί σε συσκευασία επιμέρους δεικτών για να παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα.

Την απάντηση ίσως τη δίνει ένας εντελώς διαφορετικός δείκτης – ο δείκτης κοινωνικής απαισιοδοξίας που μέτρησε στην τελευταία της έρευνα η MRB: Το 63% των ερωτηθέντων στην έρευνα εκτιμά ότι τα πράγματα στη χώρα πάνε πολύ ή αρκετά άσχημα. Το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο σχεδόν του τελευταίου χρόνου και, αν μη τι άλλο, δείχνει μια κοινωνία χαμηλού ηθικού και ακόμη πιο χαμηλών προσδοκιών.

Μάλιστα

Ακόμη ένα… success story, απόρροια των νεοφιλελεύθερων λογικών που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει προκύψει από τις σχετικές πολιτικές που ασκούνται στα κράτη-μέλη της. Το «υποδειγματικό» οικονομικό μοντέλο που ακολουθείται, αυτό της συγκέντρωσης του παραγόμενου πλούτου, έχει οδηγήσει την κατάσταση στο θλιβερό σημείο το 25% των παιδιών που ζουν Ευρωπαϊκή Ένωση να βυθίζεται στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Όπως έγραφε το in.gr. Στην Ελλάδα, δε, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ειδικότερα, η χώρα μας κατατάσσεται στην τέταρτη χειρότερη θέση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, με το 28,1% των ατόμων κάτω των 18 ετών να είναι εκτεθειμένα σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Ταυτοχρόνως, βρισκόμαστε εντός της δίνης μιας παγκόσμιας στεγαστικής κρίσης, η οποία πλήττει τα παιδιά σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό. Περίπου 1,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως στερούνται επαρκούς στέγασης, σύμφωνα με έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με τους ειδικούς να εκτιμούν πως αυτό θα αυξηθεί στα 3 δισεκατομμύρια έως το 2030.

Πρόκειται για έναν αριθμό που προκαλεί αγανάκτηση: 20 εκατομμύρια παιδιά σε 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Παράλληλα, νέα έκθεση της UNICEF αποκαλύπτει τις ακραίες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που ζουν στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της φτώχειας, της επιδείνωσης της ψυχικής υγείας, της διαδικτυακής σεξουαλικής κακοποίησης και της έκθεσης στη ρύπανση.

Το 2024 είναι ακόμη ένα συναπτό έτος κομβικότατης σημασίας για τα παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα δικαιώματά τους να χρήζουν τεράστιας βελτίωσης, καθώς έχουν καταστρατηγηθεί από τους υπαίτιους της όξυνσης των ανισοτήτων που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό τη στενή παρακολούθηση ενός νεοεκλεγμένου Κοινοβουλίου, ξεκίνησε μια νέα πενταετή στρατηγική ατζέντα που θα εφαρμοστεί από ένα νέο Σώμα Επιτρόπων, με την ελπίδα να μην είναι και αυτή ένα κενό γράμμα.

Μολονότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια από τις πιο ευημερούσες περιοχές στον κόσμο, τα δικαιώματα πάρα πολλών παιδιών εντός των συνόρων της απειλούνται ή έχουν έχουν πάψει να υφίστανται.

Ακολουθούν ορισμένα βασικά στοιχεία από την έκθεση.

Παιδική φτώχεια

Σχεδόν 1 στα 4 παιδιά στην ΕΕ κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πρόκειται για έναν αριθμό που προκαλεί αγανάκτηση: 20 εκατομμύρια παιδιά σε 27 κράτη μέλη της ΕΕ.

Αν και από το 2015-19 ο αριθμός των παιδιών που κινδυνεύουν από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση μειώθηκε από 22,2 εκατομμύρια σε 19,1 εκατομμύρια, από το 2019, ο αριθμός αυξήθηκε κατά σχεδόν ένα εκατομμύριο σε 20,7 εκατομμύρια το 2022.

Ψυχική υγεία

Υπολογίζεται ότι πάνω από 11 εκατομμύρια παιδιά και νέοι ηλικίας 19 ετών και κάτω (13%) στην Ευρωπαϊκή Ένωση πάσχουν από μια πάθηση ψυχικής υγείας. Τα ποσοστά αυξάνονται με την ηλικία από περίπου 2% των παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών σε περίπου 19% των νέων ηλικίας 15 έως 19 ετών.

Η αυτοκτονία είναι η δεύτερη πιο κοινή αιτία θανάτου (μετά από τροχαία ατυχήματα) μεταξύ των νέων ηλικίας 15 έως 19 στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αντιπροσωπεύοντας περίπου 1 στους 6 θανάτους.

Το περιβάλλον

Τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα σε περιβαλλοντικές βλάβες που μπορεί να επηρεάσουν τόσο τη γνωστική όσο και τη σωματική τους ανάπτυξη. Η έκθεση τονίζει ότι, το 2019, 472 θάνατοι παιδιών και νέων κάτω των 20 ετών προκλήθηκαν από την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Υπολογίζεται ότι ακόμη σχεδόν ένα στα 20 παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτίθεται σε υψηλά επίπεδα ρύπανσης από φυτοφάρμακα, που ανέρχονται σε περισσότερα από 380.000 παιδιά.

Ψηφιακές τεχνολογίες

Ενώ οι ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν να είναι ωφέλιμες για την εκπαίδευση και την ανάπτυξη ενός παιδιού, τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από διαδικτυακούς κινδύνους και βλάβες. Η έκθεση διαπίστωσε ότι το 2021 περίπου το 1/3 των παιδιών ηλικίας 10 ετών που ζούσαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορούσαν να καταλάβουν εάν ένας ιστότοπος ήταν αξιόπιστος.

Επιπλέον, η έλλειψη πρόσβασης στο Διαδίκτυο και τους υπολογιστές στο σπίτι μπορεί επίσης να φέρει τα παιδιά σε μειονεκτική θέση. Το 2018, περίπου 1 στα 20 παιδιά (5%) ηλικίας 15 ετών που ζούσαν στα πιο ευάλωτα νοικοκυριά δεν είχαν πρόσβαση στο διαδίκτυο στο σπίτι, σε σύγκριση με λιγότερο από 1% στα πιο ευνοημένα νοικοκυριά.

Οι συστάσεις της UNICEF προς την Ευρωπαϊκή Ένωση:

Ενίσχυση των δικαιώματα των παιδιών. Είναι ζωτικής σημασίας τα θεσμικά όργανα και οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων να διασφαλίζουν ότι τα παιδιά παραμένουν ψηλά στην πολιτική ατζέντα 2024-29.

Αύξηση των επενδύσεων για παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα μέτρα για την προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών πρέπει να περιλαμβάνονται στις τρέχουσες και μελλοντικές ευκαιρίες χρηματοδότησης και μέσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποστηρίζουν την τριπλή μετάβαση (ψηφιακή, πράσινη και κοινωνική).

Ενίσχυση των πολιτικών για τα παιδιά. Ο αντίκτυπος στα δικαιώματα του παιδιού και στις μελλοντικές γενιές θα πρέπει να εξετάζεται συστηματικά σε όλη τη μελλοντική χάραξη πολιτικής και νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την ουσιαστική και χωρίς αποκλεισμούς συμμετοχή τους.

Οι 100.000 Τούρκοι που έκαναν τις διακοπές τους σε δέκα ελληνικά νησιά

Όπως τώρα έγραφε ο Βηματοδότης, σε έναν αριθμό που πιστεύουμε πως θα μπορούσε ακόμη και να διπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια …. Τώρα στο αποκαλόκαιρο θέλησα να κάνω έναν απολογισμό της βίζας μία εβδομάδας που δώσαμε σε Τούρκους, μιας βίζας που δόθηκε χωρίς καμία γραφειοκρατική διαδικασία, σε εξαίρεση από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός συνθήκης Σένγκεν, με άδεια όμως για ένα χρόνο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Επίτροπος ήταν η κυρία Γιόχανσον), μετά από συστηματικές ενέργειες του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη. Ρώτησα, έψαξα και έμαθα…

Λοιπόν σας πληροφορώ ότι συνολικά ήρθαν για διακοπές στην χώρα μας άνω των 100.000 Τούρκοι, αλλά σε δύο… δόσεις. Η πρώτη δόση ήταν μόλις άρχισε το μέτρο, τον Μάρτιο, αλλά σε πέντε νησιά (Χίος, Κως, Λέσβος, Ρόδος, Σάμος) και η δεύτερη λίγες εβδομάδες αργότερα για άλλα πέντε νησιά (Λέρος, Λήμνος, Κάλυμνος, Καστελλόριζο, Σύμη). Να σκεφτείτε ότι όλο αυτό το διάστημα χορηγήθηκαν 52.000 θεωρήσεις. Εάν όμως σε όλους αυτούς προστεθούν και άλλοι Τούρκοι που είχαν βίζα, τότε ο αριθμός των Τούρκων τουριστών στα ελληνικά νησιά αυξάνεται κατά πολύ.

Μια βόλτα το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, έβλεπες ιστιοφόρα με τουρκική σημαία να κατευθύνονταν προς τα ελληνικά νησιά, προς την εσχατιά του Αιγαίου. Ορισμένοι βρέθηκαν με τα σκάφη τους στη Σύμη στο φημισμένο μοναστήρι του Πανορμίτη, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, άγνωστο ένα έκαναν και κάποιο τάμα.

Θα πρέπει να σημειωθεί, πρώτον: Τα δέκα αυτά ελληνικά νησιά είχαν επιλεγεί επειδή είχαν πορθμειακή σύνδεση με την Τουρκία. Δεύτερον είχαν πληγεί από το μεταναστευτικό ρεύμα.

Επιπλέον όλο αυτό το εγχείρημα άνοιξε την όρεξη και σε άλλα νησιά, που θέλησαν και αυτά να ενταχθούν στο πρόγραμμα της εβδομαδιαίας βίζας. Η προσοχή όμως των αρμοδίων στρέφεται σήμερα για την πορθμειακή γραμμής που να συνδέει απευθείας την Λήμνο με την Ίμβρο, ώστε να μην είναι ανάγκη οι ομογενείς που θέλουν να ταξιδεύσουν στην Ίμβρο να πηγαίνουν μέσω Σμύρνης, ή Κωνσταντινούπολης.