"Kουλου-βάχατα"

00:01 - 08/02/24

Ακίνητα

Ας ξεκινήσουμε με μια αρκετά ενδιαφέρουσα ανάλυση της ECB για την αγορά ακινήτων, με βασικό συμπέρασμα πως οι Έλληνες περιμένουνε κατά μέσο όρο, νέες μεγάλες αυξήσεις και για το 2024….

Ειδικότερα, προσδοκίες για νέες σημαντικές αυξήσεις στις τιμές των ακινήτων φέτος έχουν οι Ελληνες, σύμφωνα με έρευνα προσδοκιών των καταναλωτών της Ευρωζώνης που έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον Δεκέμβριο του 2023 σε 11 χώρες και στην οποία περιλαμβάνεται για πρώτη φορά η Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, περίμεναν ότι το επόμενο 12μηνο οι τιμές των κατοικιών θα αυξηθούν πάνω από 8%, ποσοστό τετραπλάσιο σε σχέση με την Ευρωζώνη, όπου προβλέπεται μέση αύξηση 2,2%, ελαφρά χαμηλότερη από το 2,4% στην αντίστοιχη έρευνα της ΕΚΤ τον Νοέμβριο.

Οι προσδοκίες αυτές συνδέονται προφανώς με τις υψηλές αυξήσεις των τιμών στην ελληνική αγορά τα τελευταία χρόνια, παρά τη μεγάλη αύξηση των επιτοκίων για τα στεγαστικά δάνεια, ενώ στην Ευρωζώνη σημειώθηκε αισθητή επιβράδυνση και σε ορισμένες χώρες μειώσεις των τιμών.

Ωστόσο, οι τιμές στην Ελλάδα άρχισαν να αυξάνονται μετά το 2017 από πολύ χαμηλότερη βάση καθώς είχε προηγηθεί η βουτιά τους στη διάρκεια των μνημονίων. Σε πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου (ESRB) αναφέρεται ότι δεν υπάρχει «φούσκα» στις τιμές των κατοικιών στην Ελλάδα λόγω των μειώσεων που είχαν προηγηθεί.

Αντίθετα, στην Ευρωζώνη οι τιμές αυξάνονταν σταθερά από τις αρχές της περασμένης 10ετίας και είχαν δημιουργηθεί συνθήκες φούσκας σε κάποιες αγορές.

Οι προβλέψεις για τα επιτόκια στεγαστικών δανείων

Αναφορικά με τα στεγαστικά δάνεια, οι Ελληνες προβλέπουν ότι τα επιτόκια στο τέλος του 2024 θα κινούνται σε επίπεδα πάνω από 6%, υψηλότερα από το 5,3% που αναμένουν κατά μέσο όροι οι πολίτες της Ευρωζώνης. Οι προσδοκίες αυτές είναι υψηλές καθώς μάλιστα είναι ορατή η προοπτική μείωσης των επιτοκίων από την ΕΚΤ φέτος.

Το ποσοστό των Ελλήνων που έκαναν αίτηση για να πάρουν κάποιο δάνειο το τελευταίο τρίμηνο ήταν υψηλότερο από 10% αλλά χαμηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρωζώνη (υψηλότερο από 16%).

Αίσθηση υψηλότερης ανεργίας

Σε μία άλλη πτυχή της έρευνας της ΕΚΤ, η οποία αφορά την αγορά εργασίας, οι Ελληνες εμφανίζονται πιο απαισιόδοξοι για την προοπτική της ανεργίας και το ενδεχόμενο να χάσουν τη δουλειά τους σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Στην ερώτηση «ποιο νομίζετε ότι θα είναι το ποσοστό ανεργίας σε 12 μήνες από σήμερα στη χώρα που ζείτε;», απάντησαν ότι αυτό θα είναι σημαντικά υψηλότερο από 15% έναντι λιγότερο από 12% που ήταν η μέση εκτίμηση στην Ευρωζώνη.

Η αίσθηση που είχαν οι Ελληνες για το ποσοστό ανεργίας τον περασμένο Δεκέμβριο ήταν επίσης ότι κινείτο πάνω από το 15% έναντι 10,8% που ήταν αντίστοιχα στην Ευρωζώνη.

Τα ποσοστά αυτά, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωζώνη ήταν σημαντικά υψηλότερα από τα επίσημα ποσοστά ανεργίας (9,2% και 6,4%, αντίστοιχα).

Οι Ελληνες που συμμετείχαν στην έρευνα της ΕΚΤ θεωρούσαν ότι υπάρχει πιθανότητα 12% να χάσουν τη δουλειά τους μέσα στο επόμενο τρίμηνο έναντι λίγο πάνω από 10% που ήταν το αντίστοιχο μέσο ποσοστό στην Ευρωζώνη.

Εισοδηματικές ανισότητες

Αρκετές φορές έχουμε σχολιάσει πως αν και στους περισσότερους ακούγεται κάπως περίεργο, η ελληνική οικονομία τα πηγαίνει αρκετά καλά, έχοντας αφήσει πίσω τα χειρότερα. Ωστόσο, όπως είπαμε αυτό φαίνεται κάπως περίεργο σε πολύ κόσμο, γιατί πολύ απλά έχει ανοίξει εντυπωσιακά η εισοδηματική ψαλίδα, με εισοδηματικές ανισότητες ρεκόρ. Ενδιαφέροντα λοιπόν είναι τα όσα έγραψε στο Βήμα ο Αντώνης Καρακούσης, σημειώνοντας πως μόνο το 35% του πληθυσμού ευημερεί απολαμβάνοντας εισοδήματα και ευκαιρίες από την αναγέννηση της οικονομίας - Το υπόλοιπο 60%-65% πιέζεται από την ακρίβεια και αισθάνεται αποκλεισμένο.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρονταν στο άρθρο, με πολιτικές φυσικά προεκτάσεις:

Για τους τεχνικούς της εξουσίας που κατοικοεδρεύουν στο Μέγαρο Μαξίμου όλα εξελίσσονται κατά το σχέδιο. Η οικονομία πάει καλά, ι μεταρρυθμίσεις προσθέτουν δυνάμεις και δυνατότητες, οι επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, «τρέχουν» με ταχύτητες ζηλευτές, η επενδυτική βαθμίδα διευκολύνει τη χρηματοδότηση κράτους και ιδιωτών, οι ρυθμοί ανάπτυξης παραμένουν ισχυροί πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό μέσο όρο, η ανεργία κάμπτεται, οι μισθοί έστω και αργά αυξάνονται, τα δημόσια οικονομικά παραμένουν ανθηρά και ικανά να προσφέρουν συνεχώς νέους πόρους ενίσχυσης των ασθενέστερων που πληγώνονται από την ακρίβεια και μαζί η χώρα κερδίζει ολοένα και περισσότερο την εμπιστοσύνη του διεθνούς οικονομικού συστήματος, απολαμβάνει την εκτίμηση των ισχυρών συμμάχων και εταίρων, αποκτά ρόλο και συμμετοχή στο γεωπολιτικό παίγνιο, προτιμάται έναντι άλλων για αγορά νέων σύγχρονων πολεμικών αεροσκαφών, η ασφάλειά της ενισχύεται, κοινώς το μέλλον της προδιαγράφεται σπουδαίο και οι πολίτες δεν έχουν παρά να υπομένουν για να απολαύσουν εν ευθέτω χρόνω μερίδιο από τα επερχόμενα οφέλη της αναμενόμενης εθνικής αναγέννησης και ανασυγκρότησης.

Το 35% που δηλώνει ικανοποιημένο

Ειδυλλιακή η εικόνα και το δόγμα της συγκεκριμένο. Κατά τους κυβερνώντες, η χώρα έχει βρει δρόμο να διαβεί, η κυβέρνησή της είναι πρωτοφανώς σταθερή, το κόμμα του κ. Μητσοτάκη διευρύνεται προς το Κέντρο, οι αντίπαλοί του δεξιά και αριστερά ασθενούν βαρύτατα, δεν δύνανται να παρουσιάσουν αξιόπιστη εναλλακτική και έτσι όλα βαίνουν καλώς, όπως, κατά την εκτίμησή τους, θα επιβεβαιώσουν και οι ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου.

Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας αποδέχεται την κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων, ανέχεται, αν δεν υπερασπίζεται, το σχέδιο Μητσοτάκη και των επιτελών του Μεγάρου Μαξίμου και σε κάθε περίπτωση δεν βλέπει αξιόπιστη προοπτική από την κατακερματισμένη, ετερόκλητη και ασθενή αντιπολίτευση.

Σε όλες τις έρευνες των διαθέσεων της κοινής γνώμης καταγράφεται ένα ποσοστό της τάξης του 35% που δηλώνει ικανοποιημένο από τη φορά των πραγμάτων και συγκροτεί έναν ισχυρό κύκλο υποστηρικτών της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο συγκεκριμένος κύκλος, που κατά τους ερευνητές ζει στην πρωτεύουσα και τα μεγάλα αστικά κέντρα της περιφέρειας, ορίζεται κυρίως από δυναμικά μεσοστρώματα, τα οποία απολαμβάνουν αυξανόμενα εισοδήματα και διατηρούν ισχυρές προσδοκίες οικονομικής ευημερίας και προόδου.

Γιατροί, μηχανικοί, χημικοί, ηλεκτρολόγοι, προγραμματιστές, νέοι με δεξιότητες και αυξημένα προσόντα, σύμβουλοι και διαχειριστές των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και των λοιπών διαρθρωτικών ταμείων, ισχυροί επιχειρηματίες, παλαιοί και νεότεροι, ιδιοκτήτες πολλών ακινήτων, εμπλεκόμενοι στο τουριστικό κύκλωμα, το πλήθος των εμπορευομένων και άλλοι που αναπτύσσουν νεωτερικές δραστηριότητες ή απλώς κερδοσκοπούν, αισθάνονται ευνοημένοι, κερδίζουν πολλά χρήματα σε τούτα τα μεταπανδημικά χρόνια και έχουν λόγους να υπερασπίζονται την τρέχουσα διακυβέρνηση.

Το απαισιόδοξο 60% που πιέζεται συνεχώς

Απέναντι σε αυτό τον δυναμικό κύκλο στέκεται προβληματισμένο και απαισιόδοξο το 60% με 65% των υπολοίπων που δεν απολαμβάνει, παρά πιέζεται από την ακρίβεια, δεν βλέπει τα εισοδήματα να αυξάνονται ταχύτερα του πληθωρισμού και γενικώς δεν αισθάνεται ότι έχει μερίδιο από την υπερπροβαλλόμενη βελτίωση της οικονομίας και την αναγέννηση των προσδοκιών.

Μισθωτοί χαμηλών ειδικεύσεων και προσόντων, χαμηλοσυνταξιούχοι, αποκλεισμένοι από τις πιστώσεις μικρομεσαίοι, υπερχρεωμένα νοικοκυριά και ελευθεροεπαγγελματίες που καταδιώκονται ανελέητα από τις εισπρακτικές και τους απρόσωπους κυνικούς servicers, αγρότες που επλήγησαν από τις φυσικές καταστροφές και την ακαρπία της κλιματικής αλλαγής και μαζί τους πάμπολλοι νέοι που υποαπασχολούνται σε δουλειές του ποδαριού, βιώνουν την απόλυτη εκμετάλλευση από σκληρούς και άκαρδους εργοδότες, φυτοζωούν στην κυριολεξία, ζουν αγωνιωδώς χωρίς χρήματα και άλλους πόρους από τις 20 κάθε μήνα.

Σε αυτόν τον ευρύτατο κύκλο, με πολλές διαβαθμίσεις, είναι αλήθεια, κυριαρχούν κατά βάση προσωπικές και συλλογικές απογοητεύσεις και επικρατούν αισθήματα αποκλεισμού και ματαίωσης. Στη σφαίρα της ευημερούσας οικονομίας του κ. Μητσοτάκη εκατοντάδες χιλιάδες, για να μην πούμε εκατομμύρια, μισθωτοί νιώθουν ότι η ευημερία των αριθμών της εθνικής οικονομίας δεν τους αφορά, δεν τους αγγίζει, ούτε δημιουργεί προσδοκίες εξέλιξης και προόδου.

Τα αισθήματα απογοήτευσης και αποκλεισμού ενισχύονται δυστυχώς και από άλλες εξελίξεις. Η υποχώρηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η λειτουργική κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων με τις μακρές λίστες αναμονής για χειρουργεία και λοιπές ιατρικές πράξεις επιτείνουν την κοινωνική δυσφορία και δυσαρέσκεια.

Οι οικονομικά ασθενέστεροι, πέραν των άλλων, νιώθουν και υγειονομικά ανασφαλείς και ευάλωτοι όταν οι αρρώστιες χτυπήσουν την πόρτα τους. Κοινή είναι πια η πεποίθηση ότι ρευστοποιούμενο το δημόσιο σύστημα υγείας και παραχωρώντας ολοένα και αυξανόμενο μερίδιο στον ιδιωτικό τομέα η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας περιορίζεται δραματικά και εν πολλοίς εξαρτάται από το εισόδημα των ασθενών.

Ο φτωχός λαός έχει εδραία πια την πεποίθηση ότι χωρίς λεφτά δεν γιατρεύεσαι, παρά κινδυνεύεις να πεθάνεις αναμένοντας τη σειρά σου στις ατέλειωτες λίστες αναμονής των χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία. Αντίστοιχες ανησυχίες τείνουν να επικρατήσουν εσχάτως και για την τύχη της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, με αφορμή την αναμενόμενη ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά μη κρατικά πανεπιστήμια.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι προϊόντος του χρόνου τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποχωρήσουν, θα χάσουν δυνάμεις και δυνατότητες, πόρους, καθηγητές και αξιοπιστία, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα δημόσια νοσοκομεία και εν τέλει θα υποκατασταθούν από τα ιδιωτικά, που απαιτούν δίδακτρα και έτσι θα χαθεί και η πρόσβαση των φτωχότερων στρωμάτων στην ανώτατη εκπαίδευση. Περιττό να σημειώσουμε ότι η δωρεάν δημόσια εκπαίδευση αποτέλεσε τον βασικό μηχανισμό κοινωνικής κινητικότητας στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Το 60% της κοινωνίας βιώνει την απόλυτη εκμετάλλευση από σκληρούς και άκαρδους εργοδότες και ζει αγωνιωδώς χωρίς χρήματα και άλλους πόρους από τις 20 κάθε μήνα

Ο ευρύς κύκλος των «αποκλεισμένων»

Όλα τα παραπάνω πολλαπλασιάζουν τα αισθήματα απογοήτευσης στους φτωχότερους και ασθενέστερους και δημιουργούν την αίσθηση ότι οδεύουμε προς μιας κοινωνία τού ενός τρίτου.

Για τον ευρύ κύκλο των «αποκλεισμένων» η απομάγευση της πολιτικής έχει προ πολλού επέλθει, τα κόμματα και τα όποια σχήματα εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης δεν εμπνέουν, ούτε κινητοποιούν, παρά οδηγούν σε μια ιδιότυπη ιδιώτευση και παραίτηση από τα κοινά.

Οι άνθρωποι κλείνονται στην οικογενειακή τους δομή, αναζητούν προστασία εντός ή καταφεύγουν σε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις και απολύτως ανορθολογικές συντηρητικές εκδοχές, αντιστρατευόμενοι τα σύγχρονα ρεύματα δικαιωματισμού, τα οποία εμμονικά όπως είναι δημιουργούν τις δικές τους δυναμικές σε βάρος των σχεδόν ξεχασμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση και απόδοση των οποίων μόνο δεδομένη δεν είναι σε τούτους τους καιρούς της μονομέρειας και των ενισχυόμενων ανισοτήτων.

Δεν είναι τυχαία σε αυτές τις ιδιάζουσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες η εμφανής πια συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η εξ αυτής ενίσχυση της θρησκόληπτης εθνολαϊκής Δεξιάς.

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, συναντάται σχεδόν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε αρχικώς στις μεσοδυτικές Πολιτείες ως αποτέλεσμα της εκεί αποβιομηχάνισης.

Πλέον οι θεωρούμενοι «αποκλεισμένοι» της παγκοσμιοποίησης συναντώνται σε όλη την Αμερική και είναι αυτοί που τροφοδοτούν το ρεύμα επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Αντίστοιχα φαινόμενα τροφοδοτούν την Ακροδεξιά στην Ευρώπη και μαζί επιτρέπουν στα εδώ θρησκόληπτα, εθνικιστικά και ακροδεξιά λαϊκιστικά σχήματα να συγκεντρώνουν πάνω από το 15% των ψήφων.

Χρέος

Τις παρακάτω δηλώσεις τώρα καλό είναι να τις διαβάζουμε προσεκτικά ….. Ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κρίση χρέους που θα διαρκέσει τα επόμενα 10 χρόνια και δεν πρόκειται να έχει καλό τέλος, προειδοποίησε ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Αρθουρ Λάφερ, καθώς ο παγκόσμιος δανεισμός έφθασε τον περασμένο Σεπτέμβριο το ρεκόρ των 307,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. 

Τόσο οι χώρες υψηλού εισοδήματος όσο και οι αναδυόμενες αγορές έχουν δει διόγκωση των χρεών τους, καθώς έχουν αυξηθεί κατά 100 τρισεκατομμύρια δολάρια σε σχέση με πριν από μια δεκαετία, τροφοδοτούμενα εν μέρει από το περιβάλλον των υψηλών επιτοκίων. 

«Προβλέπω ότι τα επόμενα 10 χρόνια θα είναι η δεκαετία του χρέους. Το χρέος σε παγκόσμιο επίπεδο κορυφώνεται. Δεν θα έχει καλό τέλος», δήλωσε στο CNBC ο Αρθουρ Λάφερ, ο οποίος είναι πρόεδρος της εταιρείας συμβούλων επενδύσεων και πλούτου Laffer Tengler Investments.

Ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, το χρέος έχει ανέλθει στο 336%, όταν το 2012 ήταν 110% για τις προηγμένες οικονομίες και 35% για τις αναδυόμενες οικονομίες. Το τέταρτο τρίμηνο του 2022 ήταν 334%, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση παρακολούθησης του παγκόσμιου χρέους του Institute of International Finance.

Για να ανταποκριθούν στις πληρωμές του χρέους, εκτιμάται ότι περίπου 100 χώρες θα πρέπει να περικόψουν τις δαπάνες για κρίσιμες κοινωνικές υποδομές, συμπεριλαμβανομένης της υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής προστασίας.

Οι χώρες που θα καταφέρουν να βελτιώσουν τη δημοσιονομική τους κατάσταση θα μπορούσαν να επωφεληθούν προσελκύοντας εργατικό δυναμικό, κεφάλαια και επενδύσεις από το εξωτερικό, ενώ όσες δεν το καταφέρουν θα χάσουν ταλέντα, έσοδα  και πολλά άλλα, δήλωσε ο Λάφερ.

Αργός δημοσιονομικός θάνατος

«Ορισμένες από τις μεγαλύτερες χώρες αν δεν αντιμετωπίσουν τα προβλήματα χρέους τους, θα πεθάνουν από αργό δημοσιονομικό θάνατο», δήλωσε ο Λάφερ, προσθέτοντας ότι ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες «είναι πολύ πιθανό να χρεοκοπήσουν».

Οι ώριμες αγορές, όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιαπωνία και η Γαλλία, ήταν υπεύθυνες για πάνω από το 80% της αύξησης του χρέους το πρώτο εξάμηνο του περασμένου έτους. Οσον αφορά τις αναδυόμενες αγορές, η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία είδαν τις πιο έντονες αυξήσεις. 

Ο οικονομολόγος προειδοποίησε ότι η αποπληρωμή του χρέους θα εξελίσσεται σε όλο και μεγαλύτερο ζήτημα, καθώς ο πληθυσμός στις ανεπτυγμένες χώρες συνεχίζει να γερνά και οι εργαζόμενοι γίνονται όλο και πιο δυσεύρετοι.

«Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα: ή να αυξήσεις τους φόρους ή να αναπτύξεις την οικονομία σου ταχύτερα από ό,τι συσσωρεύεται το χρέος», υπογράμμισε ο Αρθουρ Λάφερ.

Τα σχόλια του Λάφερ έρχονται στον απόηχο της απόφασης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ να αφήσει αμετάβλητα τα επιτόκια τον Ιανουάριο, στέλνοντας σήμα ότι δεν θα προχωρήσει σε μείωση των επιτοκίων τον Μάρτιο.

Ο… «Goldfinger» της Ελλάδας

Να κλείσουμε με ένα διαφορετικό και ενδιαφέρον σχόλιο του Βηματοδότη:

«Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου» (Πρωτότυπος τίτλος: «Goldfinger»). Ως γνωστό πρόκειται για κατασκοπευτική ταινία δράσης Βρετανικής παραγωγής του 1964, στη ομώνυμη νουβέλα του Ίαν Φλέμινγκ, σε σκηνοθεσία Γκάι Χάμιλτον με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι.

«Χρυσοδάκτυλο» (όπως χαριτολογώντας τον βάφτισαν στην Τράπεζα της Ελλάδος) έχει και η χώρα μας μόνον που δεν έχει ρόλο κακού, ούτε κατασκόπου, ούτε είναι Βρετανός, ωστόσο ασχολήθηκε με τον χρυσό (και συγκεκριμένα με τους ράβδους του, θα έλεγα, τα τελευταία χρόνια). Ονομάζεται Γιώργος Γύπαρης και είναι ο διευθυντής Χρηματικού της Τράπεζας της Ελλάδος, με δυο λόγια είναι ένας υπεύθυνος άνθρωπος, από τα σημαντικότερα στελέχη της ΤτΕ, αυτός δηλαδή που με τη δική του εποπτεία και φροντίδα δημιούργησε το καινούργιο και εντυπωσιακό θησαυροφυλάκιο για τους ράβδους χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας.

Τώρα μεταξύ μας ο κ. Γύπαρης έχει κάποια σχέση με… κατασκοπία, αφού συνεργάζεται στενά με την ελληνική αστυνομία και την ΕΥΠ στο έργο της παρακολούθησης και καταπολέμησης της παραχάραξης και έχει την ευθύνη για την εφαρμογή στην Ελλάδα των αντίστοιχων οδηγιών της ΕΚΤ.

Αλήθεια ποιος θα το περίμενε ότι τέσσερις ορόφους κάτω από τη γη, στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, θα υπήρχε ένα σύγχρονο θησαυροφυλάκιο, όπου φυλάσσονται τόνοι χρυσού, αξίας περίπου 4,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή η συνολική αξία του ελληνικού χρυσού είναι 9 δισ. αλλά μόνον τα 4,5 δισ. φυλάσσονται στην Ελλάδα. Και τούτο γιατί το 47% του χρυσού τηρείται στην Ελλάδα και το υπόλοιπο σε ΗΠΑ (29%), Βρετανία (20%) και Ελβετία (4%) για λόγους ασφαλείας, μήπως και μας συμβεί τίποτα και δεν έχουμε να πληρώσουμε (όπως μας συνέβη στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που φυγαδεύσαμε τον χρυσό στην Αίγυπτο).

Τι έκανε λοιπόν ο Goldfinger, συγνώμη ο κ. Γύπαρης; Κατέβηκε τέσσερις ορόφους κάτω από τη γη και βρήκε ένα θησαυροφυλάκιο κακοσυντηρημένο. Έμεινε έκπληκτος όταν ανακάλυψε ράβδους χρυσού μέσα σε σακούλες και σε κασόνια, πεταγμένα πρόχειρα σε μια γωνιά. Και κάτω από το θησαυροφυλάκιο υπάρχουν άλλα δύο πατώματα σκαμμένα κάτω από τη γη, στην οδό Πανεπιστημίου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολεμικό… καταφύγιο, εντελώς λειτουργικό, για το οποίο οι πάντες στην Τράπεζα το γνώριζαν, αλλά ήταν άγνωστο στο ευρύ κοινό..

Και έτσι άρχισε με υπευθυνότητα και σεβασμό να ξαναφτιάχνει στην ουσία το θησαυροφυλάκιο. Ράβδοι χρυσού, καλογυαλισμένοι αυτή τη φορά, με αυτήν την σιδερένια βαριά πόρτα, που μόνον σε ταινίες βλέπαμε. Μερικοί δοκίμασαν να σηκώσουν ένα ράβδο χρυσού. Άλλοι τα κατάφεραν άλλοι δεν θέλησαν να δοκιμάσουν. Και ξέρετε γιατί; Επειδή κάθε ράβδος ζυγίζει 12,5 κιλά! Όσον αφορά την φρουρά του Θησαυροφυλακίου, έχουν προσληφθεί «καλογυμνασμένοι» φύλακες ίσως οι καλύτεροι που υπάρχουν στην Ελλάδα.

Στα εγκαίνια του Θησαυροφυλακίου ήταν όλοι οι «θεσμικοί», ήτοι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Βουλής. Παρατέθηκε γεύμα, στο οποίο ακούστηκαν (ανεπισήμως) εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά, όπως ειπώθηκε… «μη ανακοινώσιμα».