Ελληνική Οικονομία

Θα ξεκινήσουμε με την ελληνική οικονομία και τα όσα έγραψε σε άρθρο του ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος για ζητήματα στα οποία αναφερόμαστε σχεδόν καθημερινά στο GFF και στη στήλη, εκφράζοντας συνεχώς τον προβληματισμό μας για αυτό που θα χαρακτηρίζαμε παραγωγικό μοντέλο της χώρας.  

Συγκεκριμένα λοιπόν, το εμπορικό ισοζύγιο συνεχίζει να έχει θεαματικά ελλείμματα, ο εισαγόμενος πληθωρισμός είναι πάντα ενεργός και η κατανάλωση αντιπροσωπεύει πάνω από το 80% του ΑΕΠ. Έχουμε έτσι, όπως και στο παρελθόν, καταναλωτική και όχι παραγωγική ανάπτυξη, γεγονός που δεν φαίνεται να απασχολεί τους επαΐοντες. Είναι πολύ πιο εύκολο γι’ αυτούς να μοιράζουν επιδόματα, να επιβάλλουν πρόστιμα, να απειλούν επιχειρήσεις και προσφέρουν προστασίες, παρά να λένε ότι χωρίς τη δύναμη δημιουργίας αγορών εκτός Ελλάδος, σε λίγα χρόνια, το υπέρογκο δημόσιο χρέος θα μας φέρει εκ νέου μπροστά σε νέα μνημόνια, πιθανότατα χειρότερα από τα προηγούμενα.

Αυτά είναι δύσκολα θέματα και δεν «πουλάνε», στους υπηκόους. Και όσοι από αυτούς τους τελευταίους το καταλαβαίνουν την «αμολάνε» και πάνε προς Αυστραλία, Ντουμπάϊ, Σιγκαπούρη και Ταϊλάνδη πλευρά.

Κατά τα λοιπά, την ώρα που η Ελλάδα χάνει μυαλά και γνώση, διαπραγματεύεται με την Αίγυπτο να κάνει εισαγωγή λαντζέρηδων και οδοκαθαριστών. Χάνει παραγωγούς προστιθέμενης αξίας από τα μια πλευρά και δεν έχει ανειδίκευτο δυναμικό από την άλλη. Πως υπό παρόμοιες συνθήκες η χώρα θα αλλάξει «παραγωγικό μοντέλο», αυτό ίσως να εμπίπτει στις αρμοδιότητες κάποιου νέου Μαντείου Δελφών

«….Χωρίς επενδύσεις και νέες αγορές εκτός Ελλάδος, η ελληνική οικονομία ποτέ δεν πρόκειται να ξεφύγει από τις δαγκάνες του δανεισμού και της λιτότητας που αυτός συνεπάγεται, μετά από μικρές περιόδους ευφορίας….». Ο καθηγητής Μίκαελ Μπόσκιν συνήθως μιλάει έξω από τα δόντια και είναι κατηγορηματικός: «…..Η Ελλάδα, περι1ή ένα χαρακτηριστικό στο προϊόν ή στο επιχειρηματικό μοντέλο που φέρνει σημαντικά πλεονεκτήματα – στις οικονομίες κλίμακας…..».

Κατά τον Κλ. Κρίστερσεν, για να είναι αποτελεσματική η δυναμική της δημιουργίας αγορών, η καινοτομία θα πρέπει να έχει βιώσιμο χαρακτήρα, να είναι αποδοτική και να μπορεί γρήγορα να γίνεται φθηνή.

Στο πλαίσιο αυτής της καινοτομικής λογικής, ο Γάλλος σύμβουλος επιχειρήσεων Φιλίπ Λεντάν, σε μία ανοικτή συζήτηση που είχαμε πριν λίγο καιρό σε ευρωπαϊκή εκδήλωση στις Βρυξέλλες για την επιχειρηματικότητα, μάς είπε ότι «…..χωρίς την καλλιέργεια καινοτόμου επιχειρηματικού πνεύματος στο εσωτερικό μιας χώρας, οι προσπάθειες για δημιουργία αγορών θα είναι εξαιρετικά δύσκολες. Ειδικά στην Ελλάδα, πρέπει να ξεχάσετε ότι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη μπορούν πλέον να προέλθουν από την οικοδομή και την κατανάλωση. Έξοδος από την κρίση σημαίνει απόρριψη αυτής της λογικής. Το παρελθόν δεν βοηθά την αποκρυπτογράφηση του μέλλοντος. Οι νέες ανάγκες απαιτούν και νέες επιχειρήσεις. Αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα…..».

Και για να αντιμετωπιστεί, απαιτείται μια ρηξικέλευθη «μεταμορφωτική πολιτική» ικανή να φέρει τα πάνω – κάτω. «…..Στη σημερινή μεταβατική εποχή μας, η επιχειρηματικότητα αποτελεί ζωτικό αναπτυξιακό κλειδί. Θέσεις εργασίας και πλούτο προς διανομή, δημιουργούν οι εταιρείες και οι ηγέτες τους. Είναι οι επιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις που επιλέγουν να ξοδέψουν ή όχι, να επενδύσουν ή όχι, να προσλάβουν ή όχι…..»,προσθέτει ο Αντριαν Γουλντριτζ, συνεργάτης του περιοδικού  The Economist.

Στην Ελλάδα του κρατισμού, όμως, απέχουμε πολύ από τού να μπορέσουμε να μπούμε σε μία φάση μεταμορφωτικής οικονομικής αναπτύξεως, με άμεση συνέπειά της την τόσο επιθυμητή κοινωνική ευημερία.

Έχει δίκαιο…

Ασχέτως των όσων πιστεύει και μπορεί να πει κάποιος για τον κ. Σάλλα … Για τα όσα πολύ ενδιαφέροντα είπε., Στα περισσότερα έχει απόλυτο δίκαιο, σε μια χώρα που παρά τα όσα περάσαμε τα 10+ χρόνια της κρίσης ελάχιστα έχουνε αλλάξει όπως συνηθίζουμε να λέμε ….

«Χωρίς να παραβλέπουμε τα όποια θετικά γίνονται, παραμένουμε ουραγοί στην Ευρώπη, με ανεπάρκειες τόσο στην αντιμετώπιση απλών καθημερινών θεμάτων αλλά και σε καθοριστικά για την πορεία του τόπου ζητήματα», τόνισε ο πρόεδρος του Ομίλου Lyktos, Μιχάλης Σάλλας, σε παρέμβασή του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Ρουμελιώτη «Ενας Κατακερματισμένος κόσμος».

Δυστυχώς, πρόσθεσε ο κ. Σάλλας, «είμαστε ουραγοί από πλευράς οικονομικών δεικτών και αισιοδοξίας των πολιτών μας ακόμα και σε αυτή την Ευρώπη. Νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να βρούμε το δικό μας δρόμο, τον  δρόμο που θα κάνει την Ελλάδα μια σοβαρή, ισχυρή χώρα. Η σημερινή Κυβέρνηση έχει αποκαταστήσει σε σημαντικό βαθμό το διεθνές κύρος της χώρας και τη διακρίνει, σε σχέση με το παρελθόν, μια συνεπής δημοσιονομική πολιτική στηριγμένη κυρίως στην υπερφορολόγηση αγαθών και υπηρεσιών. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη προσπάθεια για να προσεγγίσουμε τις ανάγκες της Χώρας και να σχεδιάσουμε την κατεύθυνση που πρέπει ανταγωνιστικά να πάρει».

«Η Ελλάδα σήμερα, υστερεί ακόμα και από χώρες που μέχρι το 1989 ανήκαν στο Ανατολικό μπλοκ» σημείωσε ο Μιχάλης Σάλλας και πρόσθεσε:  «Τα περισσότερα από τα προβλήματα που περιγράφει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης στο βιβλίο του, όπως η αύξηση του χρέους, το δημοσιονομικό, η γήρανση του πληθυσμού, οι ανισότητες, η μετανάστευση, το περιβάλλον, η κλιματική αλλαγή κλπ, είναι προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, καιρό τώρα, επιδεινούμενα συνεχώς, χρόνο με το χρόνο. Και παρότι πρόκειται για κοινά προβλήματα με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, η δικιά μας περίπτωση ξεχωρίζει. Ξεχωρίζει σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη γιατί υστερεί σημαντικά στη Δημόσια Διοίκηση, η οποία λειτουργεί χωρίς οργανωμένη επιστημονική υποστήριξη και περιθωριοποιημένη από το πελατειακό πολιτικό σύστημα»

Δεν ήταν τυχαία η χρεοκοπία

«Η δομή λειτουργίας του Κράτους (δηλ. διάρθρωση-σύνθεση-κανόνες λειτουργίας), όπως έχει διαμορφωθεί από τα κόμματα εξουσίας διαχρονικά, φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί ανταγωνιστικά στις συνθήκες που διαμορφώνονται, σε κάθε περίοδο, στην Ευρώπη και στο Διεθνές Οικονομικό Περιβάλλον», τόνισε ο κ. Σάλλας και πρόσθεσε: «Δεν είναι τυχαίο, ότι οδηγηθήκαμε σε χρεοκοπία από πολιτική γαλαντομία (για να το πω κομψά) και ευκαιριακή δημοσιονομική πολιτική επί σειρά ετών. Θυμάμαι ότι ακόμα και όταν είχαμε φθάσει στα όρια της καταστροφής και υπήρχαν προτάσεις για την αποφυγή της χρεοκοπίας και των μνημονίων, υπήρξε αδυναμία μελέτης προτάσεων για περιορισμό του χρέους.

Δεν είναι τυχαίο ότι για να επιβιώσουν στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, περνούν σταδιακά ή θα περάσουν σύντομα στο ξένο έλεγχο, όπως Τράπεζες, Τουρισμός, Ενέργεια, Υγεία, τυχερά παιχνίδια, κλπ., πωλούνται ή παραχωρούνται σε αλλοδαπά επενδυτικά σχήματα. Είναι πολύ θετικό το ότι υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον από ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού για επενδύσεις στη χώρα μας. Αντίθετα, το λυπηρό είναι ότι υποδομές όπως επικοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, περνάνε σε διαχείριση και ιδιοκτησία κρατικών εταιρειών άλλων χωρών, απόδειξη της διαχειριστικής ανεπάρκειας του Ελληνικού κράτους.

Από το 2008 μέχρι το 2022 οι Έλληνες έχασαν αθροιστικά 600 δισ. ευρώ περίπου, εξαιτίας της λανθασμένης οικονομικής πολιτικής δεκαετιών, βοηθούντος τελευταία και του COVID. Είναι σαν να πέρασε οδοστρωτήρας την χώρα»

 «Τα τυχερά παιγνίδια πρώτος κλάδος σε τζίρο»

Συνεχίζοντας …. Αναφερόμενους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, ο Μιχάλης Σάλλας τόνισε ότι τους αφήσαμε «χωρίς σχέδιο και  στόχο. Προτιμήσαμε τις χωματερές από την εκβιομηχάνιση του αγροτικού τομέα. Αφήνουμε τις βιομηχανίες εγκαταλελειμμένες στη διεθνή λαίλαπα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Δύσης.  Αφήνουμε τον τουρισμό σε χαοτική και αντιαναπτυξιακή πορεία, χωρίς να σχεδιάζουμε πώς θα μπορούσαμε να πολλαπλασιάσουμε τα μακροπρόθεσμα οφέλη του.

Πρώτος κλάδος της χώρας σε τζίρο, υπερδιπλάσιος και των supermarket, τα τυχερά παιχνίδια.

Συνεχόμενα λάθη ακόμη και από αρμόδιες υποτίθεται Αρχές. Ακόμα και το 2018, όταν ολοκληρώθηκαν τα μνημόνια, υπήρξε πρόταση από την Τράπεζα της Ελλάδος, που οδηγούσε σε 4ο μνημόνιο και ευτυχώς δεν υιοθετήθηκε.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να πούμε, το πώς η  Ελλάδα  θα συμπεριφερθεί στο  παγκόσμιο περιβάλλον που αλλάζει, σε έναν κόσμο πολυπολικό και ανταγωνιστικό, πώς θα βρει και θα δημιουργήσει για τις επιχειρήσεις τη δική της «Στρατηγική των Γαλάζιων Ωκεανών», για να χρησιμοποιήσω την ενδιαφέρουσα προσέγγιση των Chan Kim και της Renee Mauborgne στο ομώνυμο βιβλίο τους, το 2005, για  τις σύγχρονες οικονομίες και επιχειρήσεις σε ένα ανταγωνιστικότερο κόσμο»

Η Ευρώπη υστερεί

Όπως τόνισε ο Μιχάλης Σάλλας, «για να μπει η Ελλάδα σε «Γαλάζιους Ωκεανούς» πρέπει να ανοίξει ασφαλώς δρόμους και η Ευρώπη. Αλλά για ποια Ευρώπη μιλάμε; Για την Ευρώπη που σε ό,τι αφορά τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων θυμίζει γραφειοκρατία σοβιετικού τύπου, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις; Αυτή που στηρίχθηκε στη Γερμανία, η οποία επί δεκαετίες ακολουθεί αντιαναπτυξιακή Ευρωπαϊκή πολιτική, επιδιώκοντας την περιφεριοποίηση των υπόλοιπων οικονομιών της ΕΕ και στηρίζεται για δεκαετίες στην προνομιακή σχέση με τη Ρωσία στον τομέα της ενέργειας; Στην υπερχρεωμένη Ιταλία; Στην Γαλλία που δύσκολα θα αποφύγει την υποβάθμιση της οικονομίας της;

Σε μία Ευρώπη που μονίμως υστερεί έναντι άλλων ισχυρών γεωπολιτικά χωρών. Για το 2024, η Ευρώπη θα έχει αύξηση ποσοστού του ΑΕΠ 0,6% και η Γερμανία 0,3% έναντι 2,6% των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, 3,7% της Ρωσίας και 4,9%  της Κίνας».

Ελλάδα χωρίς σχέδιο

«Η Ελλάδα –τόνισε ο Μιχάλης Σάλλας- εξακολουθεί να κινείται δεκαετίες τώρα, χωρίς σχέδιο, στηρίζοντας την όποια ανταγωνιστικότητα της και παρά τις ακραίες γραφειοκρατικές της αντιξοότητες, σε ορισμένες «φωτεινές» επιχειρηματικές εξαιρέσεις στον τομέα του Τουρισμού, της Ενέργειας, των Αεροπορικών συγκοινωνιών, των Τροφίμων, των Κατασκευών και του οργανωμένου Δικτύου των Supermarkets. Δεν αναφέρω τον κλάδο της Εμπορικής Ναυτιλίας, ο οποίος διαχρονικά επειδή δεν έχει στην ουσία καμία εξάρτηση από την Ελληνική διοίκηση, πρωτοπορεί στην Παγκόσμια ναυτιλία.

Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι το 2002 μπήκαμε, έστω και για πολιτικούς κυρίως λόγους, στο Ευρώ. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν το αξιοποιήσαμε, αναπροσαρμόζοντας την αναπτυξιακή μας στρατηγική. Χωρίς να υποτιμώ την συμβολή του τουρισμού στην Ελληνική Οικονομία, κανείς δεν περίμενε ότι από μόνο του το μοντέλο «ξαπλώστρες της Μυκόνου», «ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης» και «εταιρείες στοιχημάτων» θα δημιουργούσαν και θα αναβάθμιζαν την ανταγωνιστικότητα της χώρας με την ένταξη στο ΕΥΡΩ. Αποδιαρθρώθηκε το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών και κατέρρευσε η χώρα.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να σταθούν στα πόδια τους, αντιμετωπίζοντας όλα τα θέματα που παραθέτει στο βιβλίο του ο κ. Ρουμελιώτης.

Πρόταση για την κλιματική αλλαγή

Αναφερόμενος στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και της πράσινης μετάβασης, ο κ. Σάλλας τόνισε ότι «θα χρειαστεί η Ευρώπη την επόμενη εξαετία, δηλ. μέχρι το 2030, 396 δισ. ευρώ ετησίως για τις ενεργειακές επενδύσεις και περίπου 550 δισ. ευρώ, επίσης ετησίως, από το 2031 έως το 2050 γι’ αυτό το σκοπό, δηλ. μιλάμε για 15-16 τρισ. ευρώ. Η αναλογία της Ελλάδας ανέρχεται σε 456 δισ. Δεν έχουμε ακούσει, από καμία πλευρά, μία συγκροτημένη πρόταση για το πως θα το αντιμετωπίσουμε.

Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα της πράσινης μετάβασης; Έχουν διατυπωθεί απόψεις για την υλοποίηση της συμφωνίας των Παρισίων του 2016, που εν πάση περιπτώσει μπορεί να υπάρξουν κάποιες μικρές παρατάσεις, δεδομένου ότι η συμφωνία δεν έχει τις στενές νομικές δεσμεύσεις του Πρωτοκόλλου του Κιότο (1997). Ο Φρανκ Ελντερσον της ΕΚΤ έχει διατυπώσει κάποιες απόψεις και προβληματισμό για τυχόν έκδοση Εθνικών Πράσινων Ομολόγων, πάντοτε με τον φόβο της δημιουργίας πληθωριστικών πιέσεων.

Η δική μου άποψη είναι ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο εθνικά εργαλεία για αυτό το τεράστιο υπαρξιακό αναπτυξιακό θέμα. Χρειάζονται κεντρικά εργαλεία της Ε.Ε. Θα έβλεπα για παράδειγμα την έκδοση 30ετών Ομολόγων, 500-600 δισ. ευρώ τον χρόνο, τα οποία θα απευθύνονται στην Παγκόσμια αγορά και ιδιαίτερα στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η εξυπηρέτηση τους ετησίως θα μπορεί να γίνεται με την έκδοση ομολογιακών δανείων, μη τακτής λήξης (perpetual), κατάλληλα για αποθεματικά ασφαλιστικών εταιρειών. Είναι όμως η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και ιδιαίτερα η Γερμανία έτοιμες να αποδεχθούν τέτοιες προτάσεις; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Τα ποσά που αναφέρθηκαν με τον απαιτούμενο σχεδιασμό, αφορούν μόνο την περίπτωση της πράσινης μετάβασης. Φανταστείτε λοιπόν τι οικονομικές απαιτήσεις έχει η αναβάθμιση της ανταγωνιστικής θέσης της Ευρώπης και της χώρας μας, αν λάβουμε υπόψη μας και τα υπόλοιπα θέματα και προβλήματα που τίθενται στο βιβλίο από τον κ. Ρουμελιώτη.  Η Ευρώπη και κάθε χώρα της πρέπει δηλαδή να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και φοβάμαι ότι οι συγκρουόμενες πολιτικές θα οδηγήσουν αναγκαστικά σε επιβάρυνση της τσέπης των πολιτών κάθε χώρας και πιθανότατα σε σοβαρή υστέρηση της Ευρώπης στις κοσμογονικές αλλαγές του Νέου Διεθνούς Οικονομικού Περιβάλλοντος».

Σοβαρό κράτος

Ο Μιχάλης Σάλλας τόνισε ότι για να ζήσει η Ελλάδα με αξιοπρέπεια και πρόοδο μακροπρόθεσμα, χρειαζόμαστε σχέδιο και στόχους, έξυπνες και πρακτικές λύσεις, καινοτόμες επενδύσεις και ταχύτερες διαδικασίες από πλευράς Δημοσίου. Χρειαζόμαστε διαφοροποιημένη από το παρελθόν αναπτυξιακή πολιτική με στρατηγική και γνώση για να ανταπεξέλθουμε στο νέο οικονομικό περιβάλλον. Χρειαζόμαστε όμως κυρίως την ύπαρξη ενός σοβαρού σε δομή και λειτουργία Κράτους.

Μένει στην πολιτική, επιστημονική (όπως το ΚΕΠΕ) και επιχειρηματική ελίτ να διαβάσουν το βιβλίο του, με την ευχή να βρουν από την πλευρά τους τρόπους για την ανταγωνιστικότερη διεθνή παρουσία του τόπου. Ας το προσπαθήσουμε τουλάχιστον. Δεν διατηρώ πολλές ελπίδες, αλλά το εύχομαι ολόψυχα, όπως επίσης ολόψυχα εύχομαι να μελετηθεί το βιβλίο από όσο γίνεται περισσότερους Έλληνες».

Για το βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη μίλησαν επίσης ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος και ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Δημήτρης Κώσντα.

Κλιματική Αλλαγή

Τα τελευταία 45 χρόνια (1980 έως σήμερα), η Ελλάδα έχει βιώσει 70 θανατηφόρες πλημμύρες λόγω έντονων βροχοπτώσεων, με αποτέλεσμα 190 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

Τα θανατηφόρα πλημμυρικά επεισόδια καταγράφονται συστηματικά από την ομάδα METEO του Ινστιτούτου Ερευνών Περιβάλλοντος & Βιώσιμης Ανάπτυξης του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, και δίνουν μια εικόνα των καταστροφικών επιπτώσεων των πλημμυρών.

Τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια ανησυχητική τάση: ο αριθμός των θανάτων από πλημμύρες αυξάνεται με την

πάροδο του χρόνου.

Όπως επισημαίνεται καθίσταται αναγκαία η ενίσχυση των μέτρων πρόληψης

Πλημμυρικά επεισόδια και απώλειες ζωής από πλημμύρες στην Ελλάδα από το 1980 μέχρι και το 2024

 Οι πιο επικίνδυνοι μήνες

Ενδεικτικά, την τελευταία δεκαετία σημειώθηκαν οι μισοί από τους καταγεγραμμένους θανάτους στο σύνολο της περιόδου των 45 ετών. Οι περισσότερες απώλειες (60%) καταγράφονται τους φθινοπωρινούς μήνες, επιβεβαιώνοντας την επικινδυνότητα των βροχοπτώσεων αυτήν την εποχή.

Πλημμυρικά επεισόδια και απώλειες ζωής από πλημμύρες ανά μήνα στην Ελλάδα από το 1980 μέχρι και το 2024

 Τα διαθέσιμα δημογραφικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η πλειονότητα όσων έχασαν τη ζωή τους σε αυτά τα επεισόδια ήταν άνδρες (65%). Σε ότι αφορά την ηλικία, το 60% ήταν άνω των 45 ετών.

Θύματα από πλημμύρες ανά ηλικιακή κατηγορία

Υπογραμμίζεται η σημασία της ετοιμότητας

Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν τη σημασία της ετοιμότητας, ειδικά κατά τους φθινοπωρινούς μήνες όταν ο κίνδυνος έντονων και ακραίων βροχοπτώσεων και πλημμυρικών φαινομένων αυξάνεται.

«Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες και έγκυρες επιστημονικές μελέτες, η συχνότητα και η ένταση των βροχοπτώσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχουν ήδη αυξηθεί και είναι πολύ πιθανό να αυξηθούν περαιτέρω λόγω της κλιματικής αλλαγής, καθιστώντας αναγκαία την ενίσχυση των μέτρων πρόληψης και την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των πολιτών για τους κινδύνους που συνδέονται με πλημμύρες» αναφέρεται

Οι πέντε ελληνικές ενστάσεις για την αλβανική λύση της Τζόρτζια Μελόνι

Όπως τώρα έγραψε ο Βηματοδότης, στο μικροσκόπιο της ελληνικής κυβέρνησης μπήκαν, αμέσως με την λειτουργία τους, τα κλειστά κέντρα μεταναστών που δημιουργήθηκαν με ιταλικά χρήματα στην Αλβανία. Οι ελληνικές αρχές, (και κυρίως το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής) όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, αφού εξέτασαν τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες για το πείραμα αυτό, για πέντε λόγους, τους οποίους σας μεταφέρω:

1. Μεγάλο το κόστος, να σκεφτείτε ότι κέντρα στο Σεγκίν, 75 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Τίρανα, λέγεται πως στοίχισαν 670 εκατ. ευρώ. Ποσό εξαιρετικά μεγάλο, εκτός εάν σε αυτό προστέθηκαν και απαιτήσεις παραοικονομίας.

2. Τα ιταλικά κλειστά κέντρα στην Αλβανία, είναι χωρητικότητας 4.000 μεταναστών, εδώ εμείς έχουμε δεκαπλάσιους μετανάστες. Πράγμα που σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν λύνεται.

3. Κανένας ακόμα δεν γνωρίζει πώς θα λειτουργήσουν. Με το «καλημέρα» υπήρξαν 12 επιστροφές στην Ιταλία, στη συμφωνία Ρώμης – Τιράνων.

4. Η συμφωνία είναι διμερής, δηλαδή της Ιταλίας και της Αλβανίας, χώρα που δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συνεπώς μένουν έξω οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί).

5. Τι θα συμβεί εάν κάποια στιγμή η Αλβανία, είτε επειδή υπάρχει μεγάλη ροή μεταναστών, είτε επειδή δεν επαρκούν τα ιταλικά κέντρα ανοίξει τα σύνορα; Το πρόβλημα συνεπώς είναι τεράστιο για μας