Κι όλο αυτό, όταν δεν σε απελπίζει, είναι κουραστικό. Αν εμπλακείς στις δίνες του, είναι φορές που μοιάζει να σου γδέρνουν το δέρμα με τον τρίφτη του τυριού. Από πολλούς απλώς δεν αντέχεται, ενώ οι περισσότεροι το παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό, χωρίς —κάθε μα κάθε φορά από την αρχή— να πιστεύουν στα μάτια τους. Γιατί δεν είναι κάτι που το συνηθίζει εύκολα κανείς, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να το συνηθίζει εύκολα. Δεν είναι κάτι που το συνηθίζεις, δεν μπορεί να είναι «φυσιολογικό» να βλέπεις οπαδούς να συγκρούονται πιο βίαια απ’ ό,τι οι ίδιες οι «ομάδες», τα κόμματα εν προκειμένω, αυτοί που νέμονται την εξουσία — γιατί δεν έχουμε υποτίθεται να κάνουμε με μπάλα και χούλιγκαν εδώ πέρα, άσε δε που οι περισσότεροι χούλιγκαν θα έφριτταν με όσα λέγονται και όσα υπονοούνται από διαδικτυακές περσόνες· δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό να βλέπεις ανθρώπους να στοχοποιούνται (να στοχοποιούνται εννοώ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, να δίνονται δημοσίως συντεταγμένες του σπιτιού και της δουλειάς τους σε πολιτοφυλακές και μιλίτσιες) με σκοπό τη φυσική τους καταστροφή, λες και ζούμε στη χιτλερική Γερμανία ή στην πουτινική Ρωσία· δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό να βλέπεις ανθρώπους (το μεγαλύτερο ποσοστό) να οδηγούνται σε φίμωση και περιθωριοποίηση, σε απόλυτη αυτολογοκρισία, γιατί απλώς τούς είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν το διάχυτο μίσος ή άλλη μία μαζική επίθεση φερεφώνων.

Μα νά που είναι τελικώς. Νά που γίνεται. Κάθε μέρα. Και, συχνά, σε βαθμό τέτοιο που σου μαυρίζει την καρδιά.

* * *

Ισχυριζόμαστε συχνά κάτι που το βλέπουμε να αποδεικνύεται καθημερινά: ότι ο θαυμαστός καινούργιος ψηφιακός κόσμος διαθέτει πρωτίστως θέσεις και ρόλους, ΟΧΙ πρόσωπα, ρόλους στους οποίους εκπαιδεύονται οι «χρήστες» των ΜΚΔ, και τους οποίους τελικώς αναλαμβάνουν.

Κυριακός Αθανασιάδης (Athens Voice)