Καταρχάς, το θέμα έχει καλυφθεί προ πολλού από πολλούς, καλά κατηρτισμένους ειδικούς. Μνημειώδες στον χώρο είναι το βιβλίο του Max Brooks, «The Zombie Survival Guide. Complete Protection from the Living Dead» (Three Rivers Press 2003, σήμερα από τον Random House). Ας μη σας γελά το γεγονός ότι ο Maximillian Michael Brooks (γέν. 1972) είναι ο γιος του σπουδαίου κωμικού δημιουργού Mel Brooks, και της ηθοποιού Anne Bancroft. Ούτε το γεγονός ότι γενικώς ο Max Brooks γράφει κυρίως για ζόμπι. Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Σύγχρονου Πολέμου στο Γουέστ Πόιντ της Νέας Υόρκης, οπότε όλο και κάτι θα ξέρει, δεν μπορεί.

Όμως το βιβλίο του Max Brooks δεν είναι το μόνο. Και δεν είναι το πρώτο. Πολύ πριν το 2003 υπήρχε εκεί έξω μία πληθώρα εγχειριδίων επιβίωσης στην ύπαιθρο χώρα σε περίπτωση που ο πολιτισμός, με ένα τσαφ, έπαυε να υπάρχει και να μας στέργει στην αγκάλη του από τη μια στιγμή στην άλλη, ή οδηγών που προτείνονταν σε ανθρώπους έτοιμους για όλα. Τα βιβλία αυτά είχαν τίτλους όπως «150 ερωτήσεις για έναν αντάρτη», «Οδηγός επιβίωσης στο βουνό», «Ολική αντίσταση στο κράτος», «Ζήσε μόνος στο δάσος και μάθε να επιβιώνεις απέναντι σε κάθε κίνδυνο», «Οδηγός επιβίωσης για το τέλος του κόσμου που ξέρουμε», «Εγχειρίδιο επιβίωσης ειδικών δυνάμεων», «Δεν χρειάζεσαι τίποτα, το πεδίο σού παρέχει τα πάντα», «Νά ποιο είναι το Χειρότερο Δυνατό Σενάριο», «Φτιάξε Μόνος Σου το απόλυτο μπούνκερ», «Φάε την αρκούδα και γίνε η αρκούδα» κ.ο.κ.

Τα αγόραζαν με μανία ακροδεξιοί, εγγόνια ναζιστών που οι παππούδες τους το είχαν σκάσει στη Βραζιλία, ημίτρελοι πασών των Ρωσιών, αριστεροί wannabe αντάρτες, αντάρτες πόλεως, άνθρωποι της νύχτας, παλιοί χίπηδες, πορτιέρηδες σε μπουζούκια, διάφοροι εθισμένοι στα ψυχοτρόπα μανιτάρια, συγγραφείς μετα-αποκαλυπτικής λογοτεχνίας και ποικίλες άλλες κατηγορίες αναγνωστών, όχι όλες τους της προκοπής. Δηλαδή, υπήρχε ένα κοινό, το «The Zombie Survival Guide» δεν έπεσε από τον ουρανό. Και έπειτα η αγορά γέμισε από παρόμοια εγχειρίδια. Μόνο φέτος κυκλοφόρησαν καμιά δεκαριά — χώρια τα podcast και τα βίντεο.

Τώρα, ο όρος «εγχειρίδιο» είναι λέξη-κλειδί εδώ πέρα, καθώς τα βιβλία αυτά δίνουν πολύ βάρος στα όπλα που χρειάζεσαι για να τα βγάλεις πέρα σε μία Αποκάλυψη Ζόμπι, μιας και ένας πολύ βασικός τρόπος για να γλιτώσεις από τα ζόμπι έτσι και κάνουν να σε αρπάξουν είναι είτε να τα αποφύγεις με ελιγμούς νεαρής αντιλόπης, είτε ακόμα καλύτερα να τα σκοτώσεις. Με τι όπλα σκοτώνονται τα ζόμπι; Μάλλον όχι με ένα πραγματικό εγχειρίδιο, με ένα ξιφίδιο, αλλά πάντως με πολλά — κυριολεκτικά, σχεδόν με τα πάντα. Ας πούμε, με ένα κυβικό σφυρί κουζίνας απ’ αυτά που έχουμε για να χτυπάμε τα σνίτσελ μέχρι να γίνει αρκετά λεπτό για να παναριστεί ομοιόμορφα και να τηγανιστεί γρήγορα: εξαιρετικά αποτελεσματικό αντι-ζόμπι όπλο, όπως και πολλά άλλα παρόμοια. Αλλά. Αλλά: αλλά πρέπει να έχεις μεγάλη φαντασία και, κυρίως, σούπερ τέλειες δεξιότητες για να εφαρμόσεις τις ιδέες σου. Κι αυτές δεν τις έχουν όλοι. Τις έχουν λίγοι. Μεταξύ μας, δεν τις έχει σχεδόν κανείς.

* * *

Όπως όλοι ξέρουμε, το ζόμπι πεθαίνει για τα καλά αν του καταστρέψεις τον εγκέφαλο. Έτσι και το πυροβολήσεις στην καρδιά ή στο στομάχι (το οποίο συνήθως λείπει ή κρέμεται και κουνιέται δεξιά-αριστερά έτσι όπως το ζόμπι παραπαίει), το μόνο που καταφέρνεις είναι να το εκνευρίσεις περισσότερο — και το ζόμπι που θέλει να σε φάει είναι ΗΔΗ εκνευρισμένο. Οπότε, σημαδεύεις το κεφάλι. Με ό,τι έχεις, αλλά κατά προτίμηση με ένα ισχυρό πυροβόλο, ένα ωραίο στρατιωτικό αυτόματο — και όχι με εκείνο το σφυρί για τα σνίτσελ.

Και ιδού το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: Μπορείς άραγε να πετύχεις ένα ζόμπι στο κεφάλι; Η απάντηση είναι, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Κανείς από όσους διαβάζουν αυτές τις αράδες δεν μπορεί να πετύχει ένα ζόμπι στο κεφάλι, και κανείς από όσους θα μας διάβαζαν αν αυτό το κομμάτι δημοσιευόταν οπουδήποτε αλλού στον ωκεανό των μίντια δεν θα τα κατάφερνε επίσης. (Οι εξαιρέσεις είναι στατιστικώς ασήμαντες). Κάποιοι από όλους μας θα πετύχαιναν με το αεροβόλο ένα κουκλάκι στο λούνα-παρκ με τη δέκατη φορά (και ένας μαχητής του Καντίροφ με τη χιλιοστή), αλλά μέχρι εκεί. Αν σου ορμάει ένα ζόμπι με τα σάλια να κρέμονται από το μισοσάπιο σώμα του, όχι: δεν θα το βρεις. Θα σε βρει εκείνο. Θα σε βρει, και θα σε φάει.

Γενικά μιλώντας, τα πυροβόλα όπλα δεν κάνουν τη μεγάλη ζημιά που πιστεύουμε αφελώς ότι κάνουν σε μία αγέλη από ζόμπι. Τα πυροβόλα όπλα θέλουν καλή και μακροχρόνια εκπαίδευση, αφενός —άρα μιλάμε εξαρχής για επαγγελματίες στρατιώτες εδώ πέρα, όχι για πολίτες—, και έχουν και ένα ακόμη μειονέκτημα: χρειάζονται πυρομαχικά. Και τα πυρομαχικά είναι μέσα σε κασέλες. Βαριές κασέλες. Δεν μπορείς να κουβαλάς κασέλες με πυρομαχικά στο μπάκπακ σου. Μπορείς να έχεις επάνω σου δυο-τρεις γεμιστήρες, αλλά, πιστέψτε με, θα τις σπαταλήσεις όλες στο βρόντο, σαν σε κρητικό γάμο. Δεν θα πετύχεις κανένα ζόμπι. Πόσο δε μάλλον στο κεφάλι. Ούτε καν.

Άρα, για να κλείσουμε το κεφάλαιο με τα πυροβόλα: ναι, αν είστε επαγγελματίας στρατιώτης και έχετε ένα κατάλληλο όχημα, μπορείτε να του φορτώσετε μερικές κάσες με σφαίρες, να κρεμάσετε μερικά αυτόματα στον ώμο και να βγείτε στην εθνική. Θα είστε καλυμμένος για μερικές συγκρούσεις. Μετά, βέβαια, θα είστε μόνος σας. Οι υπόλοιποι… οι υπόλοιποι απλώς ξεχάστε το, λυπάμαι.

Τα ζόμπι πεθαίνουν αν τους ρίξεις στο κεφάλι, αλλά πέφτουν άχρηστα στο χώμα και με έναν άλλο τρόπο: αν τους κόψεις πέρα για πέρα τον λαιμό, αν τα αποκεφαλίσεις. Όμως ΠΡΟΣΟΧΗ: το κεφάλι τους εξακολουθεί να φυτοζωεί, και θέλει να σας δαγκώσει. Οπότε μην το πλησιάζετε. Αλλά το σώμα του δεν μπορεί να τρέξει, ούτε τα γαμψά δάχτυλά του να σας αρπάξουν από την μπλούζα. Οπότε, ναι: μια κατάνα, π.χ., είναι ένα τέλειο όπλο απέναντι σε ένα ζόμπι: απλώς τα αποκεφαλίζεις και συνεχίζεις τη ζωή σου, πας παρακάτω.

Εύκολο; Όχι: αδύνατον. Τα σπαθιά απαιτούν δεκαπλάσιο χρόνο εκπαίδευσης, και μάλιστα καθημερινής και πολύωρης, από ό,τι ένα φορητό πολυβόλο. Απαιτούν αφοσίωση. Ένας αδαής, ένας άσχετος, το μόνο που θα καταφέρει με μία κατάνα είναι να κοπεί ο ίδιος βγάζοντάς την από τη θήκη της ή κάνοντας κόλπα στον αέρα, και να τρέχει για ράμματα. Και άντε να βρεις ράμματα σε περιβάλλον Ζόμπι Αποκάλυψης. Η κατάνα είναι τόσο χρήσιμη σε κάποιον που δεν έχει εκπαιδευτεί επί μπόλικα χρόνια στην ιαπωνική οπλομαχία, όσο και ένα κοντάρι για άλμα επί κοντώ, ένας μετρονόμος ή ένας πιγκουίνος: εννοώ, καθόλου χρήσιμη. (Μιλώ, δε, εκ πείρας αναφορικά με τα γιαπωνέζικα σπαθιά: μετά από πολλά χρόνια εκπαίδευσης, μπορώ να νικήσω εσάς και μόνο εσάς — κανέναν άλλο από το ντότζο μου).

Όσα είπαμε για την κατάνα ισχύουν και για τις ματσέτες, και για τα κούκρι μαχαίρια των Γκούρκα, και για τα γιαταγάνια των οπλαρχηγών τού ’21, και για τη σπάθη του Ιππικού. Αν πας να τα βάλεις με το ζόμπι με ένα τέτοιο κοφτερό πράγμα στο χέρι και γλιτώσεις, παίξε και Τζόκερ μετά. Όχι ότι θα υπάρχει ΟΠΑΠ τότε. Δεν θα υπάρχουν καν παράνομα στοιχηματζίδικα στις Φιλιππίνες. Αλλά λέμε.

Όμως εξίσου δύσχρηστα για το σύνολο του πληθυσμού είναι και μία σειρά από άλλα όπλα, ή εργαλεία που χρησιμοποιούμε σαν όπλα. Ένα πιστόλι που πετάει πρόκες, ας πούμε. Στις ταινίες δουλεύει τέλεια. Αλλά στην πραγματικότητα; Ε; Τι πιθανότητες έχεις να γλιτώσεις με ένα τέτοιο; Δύο στο δισεκατομμύριο; Σου έχω νέα: δύο πιθανότητες στο δισεκατομμύριο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ.

Δεν θα συζητήσουμε για μία σειρά άλλα όπλα που έχουν προταθεί κατά καιρούς: σούρικεν, λόγχες φτιαγμένες από σκουπόξυλο Vileda και κουζινομάχαιρο, μπαστούνια του μπέισμπολ, ρακέτες του τένις κλπ. κλπ. Λυπούμαι που το λέω, αλλά τίποτα από αυτά δεν φτουράει σε μια μονομαχία με ένα πεινασμένο ζόμπι — για να μην αναφέρουμε το γελοίο της κατάστασης, να παλεύεις ένα ζόμπι με μία ρακέτα. Το πιο κάπως λογικό όπλο απέναντί τους είναι οι βόμβες μολότοφ. Όχι επειδή θα σκοτώσουν τα ζόμπι. Αλλά επειδή, αν είναι νύχτα, το ζόμπι θα πιάσει φωτιά και θα σας κυνηγάει φωτίζοντας ένα γύρο, οπότε θα βλέπετε κάπως καλύτερα και θα δείτε, αν είστε τυχερός, προς τα πού πρέπει να τρέξετε για να γλιτώσετε.

* * *

Συνελόντι ειπείν, αν δεν είστε ο Ράμπο, ξεχάστε τα όπλα. Θα πεθάνετε ούτως ή άλλως. Αυτό που πρέπει να κάνετε σε μία Αποκάλυψη Ζόμπι είναι να ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ τα ζόμπι. Πώς το πετυχαίνουμε αυτό; Λοιπόν, υπάρχουν δύο τρόποι: είτε μένοντας, είτε φεύγοντας.

«Μένοντας» σημαίνει ότι κλείνεστε κάπου μέχρι να περάσει το κακό. Π.χ., σε ένα εμπορικό κέντρο, σε ένα νοσοκομείο, σε ένα στρατόπεδο. Επιλέξτε έναν χώρο που μπορεί να κλείσει ερμητικά, και που έχει ήδη έτοιμα αποθέματα σε φαγητό, νερό, φάρμακα και ενέργεια. Το «φεύγοντας» σημαίνει να φύγετε από την πόλη σας και να φτιάξετε μια περίκλειστη κοινότητα στα βουνά, μακριά από τον πολιτισμό. Τόσο το ένα όσο και το άλλο προϋποθέτουν μία ομάδα ανθρώπων, που θα δεθούν σε κοινότητα. Αυτοί οι άνθρωποι, σημειωτέον, θα βρεθούν υπό πολύ μεγάλη πίεση και οι περισσότεροι θα σπάσουν αργά ή γρήγορα, οπότε πρέπει να τους επιλέξετε με προσοχή. Δεν παίρνουμε όποιον κι όποιον μαζί μας για να φτιάξουμε μία βέγκαν κοινωνία στο δάσος. Κατά μείζονα βεβαιότητα μια μέρα θα μας φάει ζωντανούς, ΧΩΡΙΣ να είναι ζόμπι, απλώς επειδή θα έχουν τσακίσει τα νεύρα του. Εξετάστε λοιπόν την πιθανότητα να φύγετε μόνος. Και πάλι θα σπάσετε, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχετε να καταριέστε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ εν μέσω μίας Αποκάλυψης ΖΟΜΠΙ. Πράγμα το λιγότερο ειρωνικό.

Τώρα, όχι: δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις σε λειτουργία εκείνο το εμπορικό κέντρο, το νοσοκομείο, ή το στρατόπεδο που επέλεξες για να ταμπουρωθείς απέναντι στις ορδές των ζώνεκρων, ακόμη και αν η ομάδα σου αποτελείται από καλά συγκροτημένους και σταθερούς ψυχολογικά άντρες και γυναίκες. Έτσι και σταματήσει η χλωρίωση του πόσιμου νερού, θα αντέξεις όσο κρατήσουν τα αποθέματά σου. (Για να μη μιλήσουμε για την αποχέτευση). Κι αυτός είναι μόνο ένας από τους χιλιάδες κινδύνους που διατρέχεις. Όσο για την καλύβη πέρα στα βουνά και στα δάσα, όχι: ούτε αυτή είναι πανάκεια. Υπάρχει πολύ υψηλή πιθανότητα να πας άδικα από χίλια δυο, μέσα στα πρώτα εικοσιτετράωρα: χωρίς αντιβιοτικά, επί παραδείγματι, ή και με χωρίς Betadine εδώ που τα λέμε, μία μόλυνση στο δάχτυλο από άγανο ή τσιμπούρι μπορεί να σου κοστίσει ένα πόδι — κι αυτό, ΑΝ υποθέσουμε ότι θα μπορέσεις να προχωρήσεις μόνος σε ακρωτηριασμό. Πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλουμε αμφότεροι, και δικαίως. Οπότε, μαζί με το πόδι, θα φύγετε και ο υπόλοιπος.

Για να το πούμε καθαρά: δεν είναι εύκολο πράγμα να τα βγάλεις πέρα σε μία Αποκάλυψη Ζόμπι, παρά τα όσα έμαθες από το Walking Dead και τον θεϊκό Τζορτζ Ρομέρο. Το ΜΟΝΟ καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι μια Αποκάλυψη Ζόμπι είναι απίθανο να συμβεί. Δηλαδή, ούτε μισή στο δισεκατομμύριο. Οπότε μπορούμε να νιώθουμε ανακούφιση — κάπως σαν να ξυπνάμε από εφιάλτη. «Ουφ! Δεν τον σκότωσα». «Ουφ! Δεν ήμουν γυμνός στο μετρό». «Ουφ! Δεν κέρδισε ο άσπονδος φίλος μου το βραβείο στα Public». «Ουφ! Δεν ξέσπασε επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε λυσσασμένες για σάρκα και μυαλά μηχανές θανάτου».

* * *

Όσο για τον άλλο κίνδυνο, αυτόν του πυρηνικού πολέμου, που μάλιστα είναι ΑΚΟΜΗ χειρότερος και από μία Αποκάλυψη Ζόμπι, καθώς δεν σου παρέχει καν τη δυνατότητα να αμυνθείς; Λοιπόν, κι αυτός το ίδιο απίθανος είναι. Αλλά, καθώς υπάρχει μία μικρή, μικρούλα πιθανότητα να ξεσπάσει εξαιτίας τού πάλαι ποτέ καγκεμπίτη και νυν μεγαλοεγκληματία πολέμου, καλό είναι η Ενωμένη Ελεύθερη Ανθρωπότητα να τον περιλάβει μια και καλή, για να τελειώνουμε με δαύτον.

Γιατί έχουμε και δουλειές. Και οι δουλειές μας (οι δικές μου, οι δικές σου, του γείτονα) είναι απείρως σημαντικότερες από τις δικές του. Απείρως σημαντικότερες.

Κυριάκος Αθανασιάδης (Athens Voice)