|
Με την
απόσταση του χρόνου αλλά και τα όσα η Κύπρος
έζησε από τότε μέχρι σήμερα, ένα πιεστικό ζήτημα
τίθεται: Η ανάγκη για από-αποικιοποίηση. Και
τίθεται τούτο και ως αποτέλεσμα των όσων δεινών
βιώσαμε, αλλά και επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία,
ως κράτος-μέλος της Ε.Ε., δεν μπορεί να κουβαλά
τέτοια βαρίδια.
Οι
εγγυήσεις, όπως και οι Βρετανικές Βάσεις και τα
δικαιώματα των Βρετανών στο έδαφος της Κυπριακής
Δημοκρατίας, αποτελούν πρωτίστως αποικιακά
κατάλοιπα. Όλα αυτά αποτελούν μια συνεχή
υπενθύμιση ότι δεν υπήρξε από-αποικιοποίηση. Και
η Αυτοδιάθεση παρέμεινε ημιτελής.
Το θέμα
της από-αποικιοποίησης συνδέεται με την πλήρη
εφαρμογή της κυριαρχίας της χώρας μας. Γιατί η
άσκηση της κυριαρχίας δεν μπορεί να εξαρτάται
από τρίτες χώρες, όπως επιδιώκεται από την
κατοχική Τουρκία. Ούτε θα έχει περιορισμούς ή θα
χρησιμοποιείται ως αποικία, όπως προκύπτει από
τη βρετανική συμπεριφορά. Είναι σαφές πως αυτό
μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρξει
από-αποικιοποίηση.
Το θέμα
έπρεπε να είχε τεθεί προ πολλού. Έχει ήδη
αναφερθεί το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία
είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά
ευκαιρία υπήρξε και με το Brexit. Περαιτέρω,
είναι ένα ζήτημα που σήμερα ειδικά με τις
γεωπολιτικές εξελίξεις και τον πόλεμο στην
Ουκρανία, τον πόλεμο στη Γάζα, είναι επίκαιρο.
Είναι ένα ζήτημα, θα επιμένουμε να το
αναφέρουμε, καθώς συνδέεται με την πλήρη
εφαρμογή της κυριαρχίας της χώρας μας.
Αυτή
είναι η μια διάσταση, η ουσία. Την ίδια ώρα,
είναι σαφές πως δεν μπορούν οι Εγγλέζοι να
βρίσκονται απέναντι μας στο Κυπριακό και να μην
επηρεάζονται τα συμφέροντά τους στην Κύπρο. Αυτό
θα έπρεπε να ήταν ένα «εργαλείο», στις
συζητήσεις με το Λονδίνο. Με τον εκάστοτε
Πρωθυπουργό αλλά και με το Φόρεϊν Όφις, που
καθορίζει διαχρονικά και την πολιτική έναντι της
Κύπρου.
Βέβαια,
οι γνωστές «σειρήνες» του λεγόμενου ρεαλισμού,
που παρεμπίπτοντος βλέπουν με συμπάθεια τη
βρετανική πολιτική, σπεύδουν αγωνιωδώς να
προειδοποιήσουν ότι δεν μπορούμε να ανοίξουμε
«δεύτερο μέτωπο». Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι
πρέπει να κλείσει χωρίς πολύ- πολύ σκέψη και το
πρώτο μέτωπο με την κατοχή. Με τη λογική τους
και τα δυο μέτωπα, θεωρούν, πως πρέπει να
κλείσουν όπως νάναι κι ας… κλείσει και η χώρα.
Είναι προφανές πως εκείνοι που δεν βλέπουν
κανένα πρόβλημα, υποβαθμίζουν τις βρετανικές
κινήσεις και μεθοδεύσεις, είναι οι ίδιοι, οι
οποίοι όταν και όποτε κλήθηκαν να διαχειριστούν
τα ζητήματα αυτά, άνοιξαν τον Ασκό του Αιόλου με
τις υποχωρήσεις. Είχαν με την τακτική τους
αποθρασύνει και την Τουρκία και τη Βρετανία. Ας
περιοριστούν στις προσκλήσεις για tea time και
να συνεχίσουν διασκεδάζουν με το φλεγματικό
χιούμορ των Εγγλέζων. Είναι η καλύτερη υπηρεσία,
που θα προσφέρουν.
Περαιτέρω, μπορούμε να ανατρέξουμε στην ιστορία
για να επικαλεστούμε πολλά επιχειρήματα σε σχέση
με τη στάση του Λονδίνου. Μεταξύ πολλών άλλων να
υπενθυμίσουμε ότι το 1974 όχι μόνο απέτρεψε
την τουρκική εισβολή αλλά συνεργάσθηκε με την
Τουρκία, με μόνο όρο να μην επηρεασθούν οι
Βάσεις της. Αλλά και σε ό,τι αφορά τις Βάσεις,
παραβιάζονται με την λειτουργία τους οι
Συνθήκες, γιατί χρησιμοποιούνται- ενίοτε και διά
των Αμερικανών- για σκοπούς που δεν συνάδουν με
τις Συμφωνίες.
Το
μείζον, όμως, είναι η ανάγκη από-αποικιοποίησης.
Υ.Γ. Να
μην θεωρηθεί ο Ερντογάν, μετά από τα
αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών της Κυριακής,
«ξοφλημένος». Ηττήθηκε, αλλά έχει χρόνο μπροστά
του και πολλά μέσα για να επανέλθει δριμύτερος
εκλογικά. Την ίδια ώρα, η όποια αλλαγή στην
ηγεσία της κατοχικής δύναμης, δεν σημαίνει πως
θα ανατρέψει και διαχρονικές πολιτικές έναντι
της Κύπρου.
Κώστας
Βενιζέλος (Φιλελεύθερος της Κύπρου) |
