|
Ενώ εγκαταλείπουν
μαζικά οι ψηφοφόροι το κόμμα, η
celebrity
ηγεσία, οι ιστορικοί πολιτευτές αλλά και οι
νεότεροι επικυρίαρχοι, αναλώνονται στην
μικροφυσική της εξουσίας.
Γράφουν
βαθυστόχαστα ιδεολογικά κείμενα, μαζεύουν
υπογραφές, βγαίνουν στις τηλεοράσεις με
αγωνιστικό πνεύμα και αναφορές στα ιδεώδη.
Μόνο που ξέχασαν ως αγγελιοφόροι ότι οι
παραλήπτες δεν ενδιαφέρονται πλέον για το
μήνυμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πλέον κάτι σαν το
messenger,
χωρίς όμως να υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι οι
χρήστες στο
Facebook.
Χρησιμοποίησα στον
τίτλο την έννοια του
Enzo Traverso
(Αριστερή μελαγχολία) απλά για να δείξω ότι η
αριστερά υπάρχει μονίμως ως θλίψη και
στεναχώρια. Ως ανεκπλήρωτη επιθυμία μέσα στο
φαντασιακό.
Πχ, ο ΣΥΡΙΖΑ στην
πραγματικότητα δεν υπηρξε ποτέ ως σώμα, ή μάλλον
υπήρξε
ως το ντελεζιανό χωρίς όργανα σώμα: ένα
ψευδοσυλλογικό υποκείμενο (που δεν ρίζωσε καλά
στην κοινωνία)με συγκολλητική ουσία την
επιθυμία, δηλαδή την πίστη στην έλλειψη.
Ακριβώς επειδή η επιθυμία είναι πάντα
ανεκπλήρωτη, η Ελλάδα ήταν
motherland
επι ΣΥΡΙΖΑ,
fatherland
επι ΝΔ, όπως γράφει εύστοχα ο Καλαιτζίδης στο Μisfit.
Κάποιοι όμως επιμένουν, στην εποχή της τεχνητής
συνείδησης, να μπερδεύουν ακόμα την ιδεολογία με
την πραγματικότητα.
Η χώρα αυτή μεταλλάχθηκε μετά την χούντα - λόγω
Ανδρέα κυρίως- σε χωνευτήρι οραμάτων για
κοινωνική κινητικότητα.
Μόνο που τελικά κατέληξε να γίνει κοινωνία με
πολλούς βολεμένους και πολλούς πλούσιους, παρά
τα χρέη. Οπότε, ήταν σχεδόν ελάχιστη η ανάγκη
για Αριστερά (γι’ αυτό
και στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το
κύμα:ήταν η άμπωτη …)
Ηλίας
Καραβόλιας
(EBR) |
