|
Η
ανάθεση του χαρτοφυλακίου του υπουργείου
Εξωτερικών στον κ. Γιώργο Γεραπετρίτη
αντιμετωπίστηκε, όχι απλώς από τους πολιτικούς
αντιπάλους του Ελληνα πρωθυπουργού, αλλά και από
κάποιους «παραδοσιακούς» της λεγομένης
Κεντροδεξιάς, ως ένδειξη ισχυρή ότι επί της
ουσίας ο κ. Μητσοτάκης θα ασκεί πλέον απόλυτο
έλεγχο επί της πορείας των διεθνών σχέσεων της
χώρας, σε αντίθεση από ό,τι υποτίθεται ότι
συνέβαινε όταν αυτού του υπουργείου ηγείτο ο κ.
Νίκος Δένδιας.
Παρόμοια
ατμοσφαιρικώς διακινούμενα δεν συνιστούν βεβαίως
έκπληξη για την ελληνική πολιτική σκηνή,
ιδιαίτερα όταν μια κυβέρνηση αδιαμφισβητήτων
τάσεων νεωτερικής πολιτικής ασκεί την εξουσία,
σε μια περίοδο ρευστότητος και ανατροπών σε
επίπεδο ευρωπαϊ-κό και διεθνές. Μόνο που το
ερώτημα δεν είναι τι πρόκειται «να δώσει» ο κ.
Μητσοτάκης στην Αγκυρα, συμπλέοντας αρμονικότατα
και άνευ επιφυλάξεων με την εικαζόμενη
αμερικανική πολιτική εις την περιοχή μας, όπως
διερωτώνται οι «προβληματιζόμενοι» περί των
προθέσεων του Ελληνα πρωθυπουργού.
Το θέμα
είναι μάλλον τι έχει την πρόθεση «να αγοράσει»
από την Ελλάδα ο κ. Ερντογάν και έναντι ποιων
ανταλλαγμάτων, με δεδομένο ότι η ημερήσια
διάταξη της Αγκυρας έναντι της Ουάσιγκτον ή της
Ε.Ε. –και όχι απλώς των Αθηνών– είναι ευρύτατη
και άμεσα συνδεδεμένη με την ακεραιότητα της
Τουρκίας, κυρίως λόγω της συμμαχίας των ΗΠΑ και
της Ε.Ε. με τους Κούρδους – πρωτίστως της
Συρίας, αλλά όχι μόνον. Εξ ου και η εμπλοκή στην
ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, για να μην
αναφερθεί κάποιος στις εκδηλώσεις αντιισλαμισμού
των Ευρωπαίων πολιτών σε κάποιες χώρες-μέλη του
ΝΑΤΟ και της Ενώσεως. Ατμόσφαιρα μυστηρίου
καλύπτει συνεπώς τη σύνοδο του Βίλνιους, όπου
μάλλον ως παρεμπίπτον, αλλά όχι ήσσονος σημασίας
για την Αθήνα, εντάσσονται και τα
ελληνοτουρκικά. Αλλά μη λησμονούμε πως η
πολιτική, όπως και η ζωή εξάλλου, επιφυλάσσει
ενίοτε εκπλήξεις.
Κώστας
Ιορδανίδης (Καθημερινή) |
