|
Με τη
λήξη του ΣΥΡΙΖΑϊκού ψυχοδράματος για την ηγεσία
του κόμματος –το οποίο βεβαίως θα συνεχιστεί
πιθανότατα με τις «απαραίτητες» για τον χώρο
διασπάσεις, απολύτως αδιάφορες για το 99,9% της
κοινωνίας– πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση για
την επόμενη ημέρα του παρωχημένου ελληνικού
κράτους. Τρεις μήνες πριν από τις εθνικές
εκλογές και τρεις μήνες ύστερα από αυτές, οι
ρωγμές στα επικοινωνιακά σοβατίσματα έγιναν
ρήγματα και πλέον φαίνεται ότι ο τοίχος στον
οποίο στέκεται η σκεπή του κοινού σπιτιού μας
δεν είναι και τόσο συμπαγής όσο νομίζαμε. |
|
Το
δυστύχημα στα Τέμπη, πέρα από τον ανείπωτο πόνο
για τις χαμένες ζωές, έδειξε ότι η Ελλάδα
αδυνατεί να εκπληρώσει τον στρατηγικό ρόλο της.
Η χώρα κόπηκε στα δύο για μήνες, καθώς ο
σιδηρόδρομος, υπονομευμένος ήδη προ εικοσαετίας,
σταμάτησε να λειτουργεί. Οπως και αυτές τις
ημέρες, μετά τη βύθιση τμημάτων του στην
πλημμυρισμένη Θεσσαλία. Κρίσιμες υποδομές
υπέστησαν τεράστιες ζημιές. Στον Εβρο, όπου η
χώρα υπερηφανεύεται ότι έχει μετατραπεί σε
στρατηγικής σημασίας νομό, καθώς μέσω του λιμένα
Αλεξανδρούπολης διεκπεραιώνεται στην ανατολική
πτέρυγα του ΝΑΤΟ μεγάλη κίνηση στρατιωτών και
εξοπλισμών, οι φωτιές έκαιγαν για σχεδόν 20
ημέρες, απειλώντας ακόμη και στρατόπεδα. Περιττό
να προστεθούν σε όλα αυτά η έκρηξη στην αποθήκη
της Νέας Αγχιάλου ή η απουσία πρόνοιας για τη
μεταφορά της 1ης Ταξιαρχίας της Αεροπορίας
Στρατού από το Στεφανοβίκειο, που τελικά
βυθίστηκε κάτω από τα νερά της Κάρλας.
Κανείς
δεν πρέπει να αμφιβάλλει ούτε για ένα
δευτερόλεπτο: όλα αυτά δεν εξαντλούνται στο
εσωτερικό. Μας βλέπουν κι έξω. Και καταλαβαίνουν
πολύ περισσότερα από εκείνα που ξεφεύγουν από το
εσωτερικό «σπινάρισμα», το οποίο δεν τιμά ούτε
εκείνους που το προωθούν ούτε εκείνους που το
καταναλώνουν.
Η
κοινωνία, με τον τρόπο της, καταλαβαίνει.
Υψιστος δείκτης είναι η τάση κάθε νέου ανθρώπου
που θέλει να προκόψει στη ζωή του, να αφήσει
αυτή τη χώρα για κάπου καλύτερα.
Πριν από
τρεις μήνες το εκλογικό σώμα έδωσε στην
κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ένα προνόμιο:
να κάνει ό,τι γίνεται προκειμένου να «σπάσει
αυγά» και να χτίσει από την αρχή ένα κράτος που
στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο φιλότιμο
κάποιων. Δεν είναι προαίρεση, είναι προϋπόθεση
προκειμένου η Ελλάδα να συνεχίσει να υπάρχει με
τη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα. Η αθόρυβη
δουλειά είναι και η πιο δύσκολη, διότι κανένας
δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες. Αλλά κάποιος
πρέπει να την κάνει.
Βασίλης
Νέδος (Καθημερινή) |
