|
Κάποιοι
πιο τολμηροί μιλούν για το τέλος της
μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Τελειώσαμε με τους αναχρονισμούς που προσπάθησε
να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά του, ένα
μόρφωμα που επί 15 χρόνια κυριαρχούσε στο
πολιτικό μας στερέωμα και καθόριζε τις πολιτικές
και ιδεολογικές ροπές της κοινωνίας. Το νταμπλ
σκορ, δηλαδή η συντριβή του, σε μια εκλογική
διαδικασία βουβή, χαλαρή και άνευρη, απέδειξε
ότι μια σχετική πλειοψηφία των συμπολιτών μας
διαλέγει το ρεύμα της ανόδου, όπως έγραφα στο
προηγούμενο σημείωμα. Μαζί τους και οι χιλιάδες
νέοι ψηφοφόροι που μπορεί να είναι νέοι, αλλά
και βούληση έχουν και φρόνηση. Δεν είναι
λούμπεν. Και δεν θέλουν να μπαίνουν στο
πανεπιστήμιο γράφοντας πεντάρια. Και μόνο αυτό
αποτελεί μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον.
Τελικά ο Αλέξης δεν έσκιζε στη νεολαία, όπως
προσπαθούσαν να μας πείσουν οι επιτήδειοι.
Επί 15
χρόνια η πατρίδα ταλανίζονταν από
το ψεύδος, την τερατολογία, τη χυδαιότητα, το
μίσος, την εχθροπάθεια και την τοξικότητα μιας
μικρής ομάδας ανθρώπων που είχε την ικανότητα να
ιππεύει το κύμα της οργής, να πείθει πολλούς και
να ταλαιπωρεί περισσότερους. Και το μεγάλο της
λάθος είναι ότι μεθυσμένη από την επιτυχία και
διαβάζοντας μόνο όσα είχε στο κεφάλι της, απούσα
από την κοινωνία, στράφηκε ακόμα και την ύστατη
στιγμή εναντίον της. Εναντίον του απλού
βιοπαλαιστή. Λάνσαρε τον εαυτό της ως απειλή.
«Ερχόμαστε και θα είναι αλλιώς». Ανίκανη να
αισθανθεί ότι όλο το κόλπο είναι ένα φακελάκι,
ένα ψηφοδέλτιο, μια σχισμή και ένα κουτί. Κι από
τη μια στιγμή στην άλλη σε στέλνει στο 20% και
από κει ίσως στα αζήτητα της Ιστορίας. Όπως
τόσους και τόσους που αγάπησαν τον όχλο, αλλά
δεν σεβάστηκαν τον πολίτη.
Και μόνο
από την κίνηση στους δρόμους, όπου κυκλοφορούν
καθημερινά χιλιάδες φορτηγά που μεταφέρουν
εμπορεύματα, μπορούσες να καταλάβεις ότι η
Ελλάδα είναι ευχαριστημένη. Ότι πάει καλύτερα.
Ότι κερδίζει το στοίχημα της «μετά κρίσης»
εποχής. Και μόνο από τις εορταστικές εξόδους από
τις μεγαλουπόλεις μπορούσες να πιάσεις την
αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα. Και μόνο από
τις έρευνες δημοφιλίας των πολιτικών αρχηγών
μπορούσες να μετρήσεις ότι στο πρόσωπο
του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια ικανή μερίδα
συμπολιτών μας έβλεπε την ελπίδα αλλαγής
υποδείγματος. Και μόνο από τα κοινωνικά δίκτυα
έβλεπες ότι υπήρχε απαίτηση για μεταρρυθμίσεις
και συνάμα δυσφορία όταν η κυβέρνηση δίσταζε ή
πισωπατούσε να αλλάξει πίστα σε έναν τομέα. Η
Ελλάδα διψά για θετική ενέργεια. Για ένα καλό
νέο. Για μια ευρωπαϊκή νίκη. Για μια παγκόσμια
αναγνώριση. Σου έλεγε καθαρά ότι ήθελε
να αφήσει πίσω της τον Άρη Βελουχιώτη και τον
Κουφοντίνα. Ότι θέλει να γαληνέψει, να αγαπήσει,
να μελετήσει, να προοδεύσει, να μεγαλουργήσει.
Να ζωγραφίσει και να τραγουδήσει.
Και
είναι τραγελαφικό, το πόσο out και
βολονταριστική ήταν και είναι σύσσωμη η
αντιπολίτευση (όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ) που προσπάθησε
να χτίσει το αφήγημά της στην «ανικανότητα» του
πρωθυπουργού και στη «χειρότερη» κυβέρνηση της
μεταπολίτευσης. Πόσο
λάθος διαβάζει την κοινωνία και τις διαθέσεις
της πλειοψηφίας. Πόσο ανέπαφη είναι με τα
πραγματικά προβλήματα, πόσο αδιάφορη για την
ευημερία των πολιτών, πόση άγνοια έχει για τις
μεγάλες προκλήσεις του αύριο, πόσο προσκολλημένη
είναι στο παρελθόν και μάλιστα στο χειρότερο.
Έχασαν όχι γιατί δεν πέρασαν τις ιδέες τους,
όπως θέλησαν να μας πείσουν τα κανάλια το βράδυ
των εκλογών, αλλά γιατί δεν είχαν ιδέες. Είχαν
όμως εύκολους τους χαρακτηρισμούς. Και κάποιοι,
όχι όλοι βέβαια, τις ύβρεις, τη δολοφονία
χαρακτήρων, τις προσωπικές επιθέσεις –ακόμα και
στους συγγενείς–, τη χυδαιότητα και το ψέμα, τα
οποία, ευτυχώς, ο πολίτης έπαψε να αγοράζει. Τα
βαρέθηκε. Όχι μόνο γιατί έβλεπε τα πράγματα να
πηγαίνουν καλύτερα και την κυβέρνηση να
προσπαθεί, αλλά γιατί το «λουμπεναριάτο» αφήνει
μια γλίτσα στα χέρια και μια πικρή γεύση στο
βάθος της γλώσσας. Τη λέξη «νισάφι» την έβλεπες
στα μάτια τους.
Εκλογές
2023: Τι συνεκτίμησαν οι ψηφοφόροι
Ο
πολίτης δεν ψήφισε για την τσέπη του μόνο.
Συνεκτίμησε πολλά, και κυρίως μέτρησε αυτά που
είχε να χάσει σε μια αλλαγή οδηγού και πορείας. Ή,
ακόμα χειρότερα, στο ενδεχόμενο ενός συνωστισμού
ηγετίσκων στη θέση του οδηγού. Και τι οδηγών;
Που τον απειλούσαν ότι θα έρθουν και όταν θα
έρθουν την έβαψε. Στην οικονομία, στην ασφάλεια,
στην παραγωγή, στην παιδεία, στην υγεία. Στην
ησυχία. Στην πρόοδο και την ευημερία. Στη
σταθερότητα και στη βάσιμη ελπίδα. Εντάξει, αυτό
δούλεψε το 2015 όταν νόμιζε ότι ο μεγάλος του
εχθρός ήταν το σύστημα, το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε,
αλλά κάποια στιγμή ο κόσμος συνέρχεται,
μαθαίνει, αλλάζει, αποφασίζει διαφορετικά. Η
μονολιθικότητα, ειδικά της εγχώριας καθολικά
σταλινικής αριστεράς, δεν επιτρέπει σε άεργους
και αδιάβαστους ανθρώπους να πιάσουν τον σφυγμό,
ούτε να βρουν το στίγμα της κοινωνίας. Οπότε η
ήττα έρχεται φυσιολογικά. Και τότε είναι μεγάλη
και σκληρή. Ισοπεδωτική. Για τους υβριστές της
Ιστορίας.
Το
«αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο που συγκροτήθηκε στα χρόνια
της ανάγκης και του φόβου της χρεοκοπίας δεν
υπάρχει πια. Όχι
γιατί διασπάστηκε από όλους εκείνους που ήλπιζαν
σε μια «προοδευτική» διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ
and friends. Αλλά γιατί μετεξελίχτηκε σε μέτωπο
κεντροαριστερών που στηρίζουν την κυβέρνηση του
Κ. Μητσοτάκη και κυρίως το θετικό της έργο. Και
φυσικά είναι οι πιο αυστηροί κριτές της.
Λοιδορήθηκαν, υβρίστηκαν, χαρακτηρίστηκαν ως
«μεταμελημένοι» αριστεροί. Αλλά ανήκουν στη
σωστή πλευρά της Ιστορίας που τυγχάνει σήμερα να
είναι και η πλευρά των νικητών. Κι ας έκαναν την
πιο αυστηρή κριτική τόσο για τις παρακολουθήσεις
όσο και για τα Τέμπη. Κι ας γράφουν για την
ανάγκη μεταρρυθμίσεων και ας απαιτούν διαφάνεια
και ουσιαστικές αλλαγές και ας προτείνουν
καθημερινά και με επιμονή συγκεκριμένα μέτρα.
Εμείς,
του ’70 οι εκδρομείς που θητεύσαμε στη νεότητα
στην αριστερή πλευρά της Ιστορίας,
μπορεί να υπήρξαμε κομμουνιστές, σοσιαλιστές,
εναλλακτικοί, αλτουσεριανοί, δογματικοί,
ανανεωτικοί, φρικιά, χίπηδες, ροκάδες,
χεβιμεταλάδες και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας.
Αλλά φτηνιάρηδες και λούμπεν δεν υπήρξαμε ποτέ.
Διαβάσαμε, δουλέψαμε και κάτι καταφέραμε στη ζωή
μας. Τη ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι και είμαστε
υπερήφανοι γι’ αυτό. Αλλά αγαπάμε την πατρίδα
μας και τους ανθρώπους της ανεξαρτήτως καταγωγής
και χρώματος. Αγαπάμε όμως και τα παιδιά ή τα
εγγόνια μας και θέλουμε να ζήσουν εδώ, σε μια
καλύτερη χώρα από αυτή που ζήσαμε εμείς. Αν
σήμερα είναι ο Μητσοτάκης που ενσαρκώνει αυτό το
όνειρο, είμαστε μαζί του. Και αν συνεχίσει στον
ίδιο δρόμο, που είναι εν πολλοίς και δικός μας,
θα είμαστε μαζί του. Αλλά πάντοτε στο κάγκελο
ώστε να προλάβουμε το λάθος. Γιατί δεν μισούμε.
Γιατί αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Και ενίοτε
νικάμε. Με νταμπλ σκορ.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice) |
