|
Στη Γάζα
αυτές τις μαύρες μέρες οι γονείς γράφουν τα
ονόματα των παιδιών τους με μαύρο μελάνι στα
πόδια και την κοιλιά, όπως αναφέρει το CNN. Οι
γονείς ανησυχούν ότι «θα μπορούσε να συμβεί το
οτιδήποτε» και κανείς δεν θα είναι σε θέση να
αναγνωρίσει τα παιδιά τους, καθώς το Ισραήλ
συνεχίζει να τον σφυροκοπά με αεροπορικά
πλήγματα ως αντίποινα για τις επιθέσεις
της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου.
Η UNICEF
λέει ότι περίπου τα μισά παιδιά που πέθαναν εώς
σήμερα στη Γάζα κατά τη διάρκεια Ισραηλινών
επιχειρήσεων είναι ηλικίας κάτω των 12 ετών.
Περισσότερο από το 40 τοις εκατό του πληθυσμού
είναι ηλικίας 14 ετών και νεότεροι. Το να
χτυπήσει ένας πύραυλος ένα παιδί στη Γάζα είναι
σε πιθανότητες 50-50.
Διαβάζοντας λοιπόν για τις απώλειες των παιδιών
στη Γάζα, σε καθημερινή βάση, οι αριθμοί μας
συγκλονίζουν. Αυτό συμβαίνει γιατί ο πληθυσμός
στη Γάζα, είναι ένας από τους νεότερους στον
κόσμο. Σχεδόν οι μισός πληθυσμός στη Γάζα
(47,3%) είναι κάτω των 18 ετών.
Γιατί τα
παιδιά αποτελούν τόσο μεγάλη μερίδα του
πληθυσμού;
Τα δύο
τρίτα των Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα είναι
πρόσφυγες ή απόγονοί τους από τον πόλεμο του
1948 και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι
μουσουλμάνοι. Υπάρχει επίσης ένας μικρός γηγενής
παλαιστίνιος χριστιανικός πληθυσμός. Από το
2007, η Γάζα βρίσκεται υπό αυστηρό χερσαίο και
θαλάσσιο αποκλεισμό από το Ισραήλ που εμποδίζει
τους αμάχους, μαζί με αγαθά όπως τρόφιμα και
φάρμακα, να μετακινούνται εύκολα πέρα από τα
σύνορα, συμβάλλοντας σε σκληρές οικονομικές
συνθήκες και υψηλά επίπεδα φτώχειας.
Πολλοί
Παλαιστίνιοι απλά δεν έχουν την ευκαιρία να
γεράσουν – πεθαίνουν στην πρώιμη ενηλικίωση τους
είτε σε συγκρούσεις είτε λόγω ενός
ταλαιπωρημένου συστήματος υγειονομικής
περίθαλψης – κάτι που παρασύρει τους μέσους
όρους. Ο 16ετής αποκλεισμός παρεμπόδισε τη
γρήγορη πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και
προκάλεσε ελλείψεις σε βασικές προμήθειες, όπως
αναφέρει σε δηλώσεις της η Yara Asi στο NPR
(National Public Radio) — Επίκουρη Καθηγήτρια
Παγκόσμιας Διαχείρισης Υγείας και Πληροφορικής
στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα και
συγγραφέας του βιβλίου, How War Kills.
«Η
προληπτική φροντίδα είναι βασικά ανύπαρκτη»
αναφέρει η Asi. «Ασχολούνται συνεχώς με
βραχυπρόθεσμα ζητήματα υγείας και όσοι
χρειάζονται χρόνια φροντίδα είτε δεν το
παθαίνουν είτε πρέπει να φύγουν. Και για να
μπορέσουν να φύγουν λόγω ανάγκης για ιατρική
περίθαλψη, οι κάτοικοι πρέπει να υποβάλουν
αίτηση για άδεια που είναι εμφανώς δύσκολο να
αποκτηθεί».
Ένας
άλλος παράγοντας για τον νεαρό πληθυσμό στη Γάζα
είναι ότι οι άνθρωποι τείνουν να παντρεύονται
στις αρχές της δεκαετίας των είκοσι, σύμφωνα με
στοιχεία του 2021 από την Παλαιστινιακή Κεντρική
Στατιστική Υπηρεσία. Και το ποσοστό γονιμότητας
(γεννήσεις ανά γυναίκα) είναι 3,38, σύμφωνα με
εκτίμηση του Γραφείου Απογραφής των ΗΠΑ. Αυτό
συγκρίνεται με 1,84 στις Η.Π.Α.
Τι
σημαίνει αυτό για το μέλλον;
Ούτως ή
άλλως και πριν τον πρόσφατο πόλεμο, οι πολλαπλές
συγκρούσεις, ο αποκλεισμός και οι σκληρές
συνθήκες διαβίωσης στη περιοχή είχαν
επιδεινωθεί. Μια έκθεση του 2021 από το Euro-Med
Human Rights Monitor βρήκε ότι το 91% των
παιδιών της Γάζας υπέφεραν από τραύματα που
σχετίζονται με συγκρούσεις. Μια έκθεση του 2022
από την Save The Children βρήκε ότι το 80% των
παιδιών ανέφεραν συναισθηματική δυσφορία — από
55% το 2018.
Τα
παιδιά αυτά δεν πάνε σχολείο. Τραυματισμένα από
τις διαρκείς συρράξεις, τις απώλειες, δεν
μπορούν να ενταχθούν σε ένα φυσιολογικό
περιβάλλον. Το οποίο έχει μεγάλο αντίκτυπο και
στο μέλλον της περιοχής. Παρόλες τις αντίξοες
συνθήκες, η εκπαίδευση παραμένει κορυφαία
προτεραιότητα για τους Παλαιστήνιους. Πάνω από
το 95% των παιδιών ηλικίας 6-12 ετών στη Γάζα
φοιτούν στο σχολείο και τα περισσότερα
αποφοιτούν από το γυμνάσιο. Επιπλέον, το 57% των
φοιτητών στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας
είναι γυναίκες.
«Ωστόσο
η εκπαίδευση στα Παλαιστινιακά σχολεία, αποτελεί
και αυτό εν μέρει ένα μέσο επιβίωσης του
Παλαιστινιακού Έθνους» λέει ο Maha Nassar,
Αναπληρωτής Καθηγητής στη Σχολή Μεσανατολικών
και Βορειοαφρικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο
της Αριζόνας, σε συνέντευξη του στο ΝRP.
Η
προσπάθεια για την απόκτηση μόρφωσης είναι εν
μέρει πολιτισμική, εν μέρει ένας τρόπος να
διατηρηθεί η υπερηφάνεια ενός λαού. «Όλα
πηγαίνουν πίσω στον εκτοπισμό του 1948. Τόσοι
πολλοί Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους και τα
προς το ζην. Και έτσι ήθελαν τα παιδιά τους, και
αργότερα τα εγγόνια τους, να ξέρουν, να
κουβαλήσουν μαζί τους την ιστορία τους, ακόμα
και αν εκτοπίζονταν ξανά. Κατάλαβαν πως η
σχολική εκπαίδευση αποτελεί έναν τρόπο επίτευξης
αυτού του σκοπού, να μην εξαφανιστεί το έθνος,
οι μνήμες».
Χρησιμοποιεί η Χαμάς τα παιδιά;
Ένας
στους πέντε θανάτους σήμερα στη Γάζα είναι
θάνατος παιδιού, αν και ο αριθμός αναμένεται να
είναι πολύ μεγαλύτερος. Φαίνεται πως η Χαμάς
κατά πάση πιθανότητα δεν ξεχωρίζει παιδιά και
μαχητές, αφού όλοι πολεμούν για την απελευθέρωση
της πατρίδας. Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι της
Γάζας διαμαρτύρονται για το πόσο δύσκολο είναι
να μετακινηθεί μια εξαμελής οικογένεια από τη
Γάζα, και να βρει έπειτα έναν τρόπο για να βρει
τα απαραίτητα για να ζήσει.
Σε
γενικές γραμμές οι Παλαιστίνιοι ενθαρρύνονται να
κάνουν πολλά παιδιά. Μάλιστα η απόκτηση πολλών
παιδιών θεωρείται και ένας είδος αντίστασης. Η
περιοχή έχει το 35ο υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων
στον κόσμο, πίσω από σχεδόν αποκλειστικά
αφρικανικές χώρες. Αντίθετα, το ποσοστό βρεφικής
θνησιμότητας είναι αρκετά χαμηλό: μικρότερο από
εκείνη της Βραζιλίας και του Βιετνάμ , και μόνο
ελαφρώς υψηλότερο από εκείνο της Κίνας. Οι
στατιστικές δείχνουν ότι αντιστοιχούν πάνω από
τέσσερα παιδιά ανά γυναίκα – κάτι που σημαίνει
ότι ο πληθυσμός διπλασιάζεται από γενιά σε
γενιά.
«Κάποιες
έρευνες έχουν δείξει σε παλαιστινιακούς
πληθυσμούς, και άλλους που βρίσκονται υπό
απειλή, ότι βλέπουν την απόκτηση παιδιών ως
τρόπο αντίστασης, κατά κάποιο τρόπο», λέει η
Asi. «Αυτό θεωρείται ως η συνέχεια μιας γραμμής
αίματος που απειλείται με διάφορους τρόπους εδώ
και 100 χρόνια». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και
ένας ολοένα και αυξανόμενος πληθυσμός που
γνωρίζει το Ισραήλ ως τον απόλυτο εχθρό.
Σήμερα
ήδη το 40% του πληθυσμού της Γάζας δεν έχει
μνήμες από την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας
πριν από το 2005. Αυτή η γενιά «μαθαίνει» τον
εχθρό μέσα από τις συρράξεις, ενώ ο πρόσφατος
πόλεμος διχάζει τις γνώμες. Καθώς παιδιά
θυσιάζονται στον βωμό του πολέμου, οι
βομβαρδισμοί δεν σταματούν. Ο πληθυσμός δεν
απομακρύνεται. Οι Ισραηλινοί κάνουν λόγο για
παράπλευρες απώλειες, ενώ και οι ίδιοι έκλαψαν
τα δικά τους παιδιά. Φίλοι Παλαιστίνιοι με
ρωτούν, «δεν θα πάλευες για την πατρίδα σου, για
το μέλλον των παιδιών σου;» Οι Ισραηλινοί επίσης
ρωτούν, «εσύ τι θα έκανες αν έχανες το παιδί
σου;» Πώς να απαντήσει εντέλει κανείς αυτά τα
ερωτήματα αν δεν βρίσκεται στη θέση τους;
Νίνα -
Μαρία Πασχαλίδου (in.gr) |
