|
Αν η συγκεκριμένη
συμπεριφορά ήταν προϊόν
προεκλογικού σχεδιασμού,
θα ήταν προφανώς
κατακριτέα, ωστόσο θα
είχε μια λογική. Ολα
δείχνουν ότι πρόκειται
για κάτι πολύ βαθύτερο.
Η μεγαλομανία και η
αλαζονεία, ιδιαίτερα
στον υπερβολικό βαθμό
που συναντώνται στην
ηγεσία της γειτονικής
χώρας, αποτελούν πολύ
κακό –ενίοτε και
επικίνδυνο– σύμβουλο. Αν
ο Ερντογάν πραγματικά
προσβλέπει σε
στρατιωτική σύρραξη με
την Ελλάδα και πιστεύει
ότι τελικά και σε
συνολικό πλαίσιο μπορεί
να βγει κερδισμένος από
αυτή, θα ζημιώσει
πολλαπλά τη χώρα του. Σε
καθαρά στρατιωτικό
επίπεδο θα υποστεί
δυσανάλογο πλήγμα, ακόμη
και αν «κερδίσει» στη
σύντομη σύγκρουση, ενώ
θα έχει οικονομικό και
πολιτικό κόστος στις
σχέσεις με ΗΠΑ και Ε.Ε.
Καθώς εισερχόμαστε σε
μια κρίσιμη χρονιά για
την περιοχή, η Τουρκία
πρέπει να αποφασίσει εάν
θέλει να συμμετάσχει σε
ένα περιφερειακό σχήμα
ειρηνικής συνεργασίας
που βασίζεται σε ευρέως
αποδεκτούς κανόνες,
σχέσεις καλής γειτονίας
και στο διεθνές δίκαιο ή
προτιμά να συνεχίσει να
προβάλλει τις
αναθεωρητικές
φαντασιώσεις της και να
πυροδοτεί περαιτέρω
εντάσεις με μια σειρά
από χώρες της περιοχής.
Σε αυτό το πλαίσιο, η
Αγκυρα πρέπει να
συνειδητοποιήσει ότι η
συνέχιση στον ολισθηρό
δρόμο των άμεσων απειλών
και της αμφισβήτησης της
κυριαρχίας της Ελλάδας
–τελευταία εστιάζει στο
νόμιμο δικαίωμα
επέκτασης των χωρικών
υδάτων γύρω από την
Κρήτη– δεν θα της
αποφέρει οφέλη.
Προφανώς η Ελλάδα μπορεί
να ασκήσει τα δικαιώματά
της οποιαδήποτε στιγμή
και σε όποιο σημείο της
επικράτειάς της
επιλέξει. Η προσέγγισή
της βασίζεται στο
διεθνές δίκαιο, ενώ η
ενισχυμένη αποτρεπτική
της ικανότητα –η
στρατιωτική ισχύς της
βρίσκεται στο υψηλότερο
επίπεδο των τελευταίων
δεκαετιών και οι
συμμαχίες της είναι
σήμερα πιο ισχυρές από
ποτέ, με συγκεκριμένα
στρατηγικά
χαρακτηριστικά και
ρήτρες αμοιβαίας
συνδρομής– της επιτρέπει
να μην αισθάνεται ότι
απειλείται από κανέναν.
Από την άλλη,
αναρωτιέται κανείς ποιος
έχρισε την Τουρκία –οι
επιθέσεις της οποίας δεν
περιορίζονται στην
Ελλάδα ή στην Κύπρο,
αλλά στοχεύουν επίσης
στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε.–
«αυτοκράτορα» της
Μεσογείου.
Εάν ανησυχεί ότι μπορεί
να μείνει εκτός των
ενεργειακών εξελίξεων
στη Μεσόγειο, ο
καλύτερος τρόπος να
γίνει μέρος της εξίσωσης
και να εκμεταλλευθεί τα
οφέλη που θα προκύψουν
–μεταξύ αυτών και η
προοπτική επίλυσης
διαφορών με την Ελλάδα–
είναι να αλλάξει
συμπεριφορά: να απόσχει
από επιθετική ρητορική
και προκλητικές
ενέργειες στο
επιχειρησιακό και στο
διπλωματικό πεδίο, να
επιλέξει τον διάλογο
αντί της αντιπαράθεσης,
να αποδεχθεί κανόνες και
τη διεθνή διαιτησία όπου
αυτό κριθεί αναγκαίο.
Αυτή θα μπορούσε να
είναι η ευχή για την
Τουρκία το 2023.
Ακούγεται αφελής και
ουτοπική. Ωστόσο, μια
τέτοια εξέλιξη θα
ωφελούσε πρωτίστως την
ίδια. Φυσικά, δεν θα
υλοποιηθεί.
Αθανάσιος Έλλις
(Καθημερινή) |
